W marcu 1940 roku zamieszkiwaną przez Żydów część miasta zaczęto odgradzać – najpierw ogrodzeniem z drutu kolczastego, później – murem, wysokim na trzy metry. Kosztami i logistyką budowy obciążono Referat Techniczno-Budowlany Judenratu – za odizolowanie Żydzi mieli zapłacić sami i wykonać je własnymi rękoma. Decyzję o oddzieleniu motywowano dwojako – potrzebą obrony przed atakami ze strony Polaków (blisko świąt wielkanocnych doszło do aktów przemocy wobec Żydów: rabowano sklepy, bito ludzi noszących opaski; w wydarzeniach tych, wywołanych najprawdopodobniej przez Niemców, brali udział mieszkańcy Warszawy),ale też względami „sanitarnymi”. Żydzi mieli być nosicielami tyfusu – żeby uniknąć pandemii, należało ich odseparować. Tablice ostrzegały przed przestąpieniem progu „obszaru zagrożonego epidemią”.

Fotomontaże Marcina Dziedzica robią niesamowite wrażenie, przywracają starą, przedwojenną Warszawe.
Fotograf sięgnął po zdjęcia z okresu II wojny światowej - niektóre bardzo znane, np. z raportu Stroopa, inne totalnie odkrywcze - następnie Marcin Dziedzic jeździł z aparatem po Warszawie, by zrobić takie samo ujęcie tylko kilkadziesiąt lat później (starał się zachować ten sam dzień). Na końcu nakładał na siebie obie fotografie, by stworzyć jeden obraz, na którym współczesne obiekty nakładają się na nazistowskie realia.
Fotograficzne montaże Marcina Dziedzica sprawiają, że żydowska Warszawa znów pojawia się tam, gdzie dziś już jej nie ma.
Opowieści Magdaleny Kicińskiej o ludziach i miejscach, po których nie został najmniejszy ślad, uprzytomniają też,
jak bardzo Żydzi wpisani byli w Warszawę, współtworzyli tkankę Warszawy, byli jego sporą (1/3 ludność miasta przed II wojną światową stanowili Żydzi),nieodłączną częścią.

Magdalena Kicińska skupia się na wybranych życiorysach - niekoniecznie znanych osobach. To historia oparta na listach, pamiętnikach z getta, przekazach ustnych, dokumentach niemieckich.

Autorzy wykonali niesamowitą, tytaniczną robotę, by przybliżyć nieistniejący świat.
Piękna, bezcenna praca.
Mimo smutku, dobrze się ten album ogląda.

W marcu 1940 roku zamieszkiwaną przez Żydów część miasta zaczęto odgradzać – najpierw ogrodzeniem z drutu kolczastego, później – murem, wysokim na trzy metry. Kosztami i logistyką budowy obciążono Referat Techniczno-Budowlany Judenratu – za odizolowanie Żydzi mieli zapłacić sami i wykonać je własnymi rękoma. Decyzję o oddzieleniu motywowano dwojako – potrzebą obrony przed...

Kupiłam tę książkę w ciemno, po prostu interesując się tą częścią historii, której ona dotyczy. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że jest to pół-album, więc gdy otworzyłam paczkę, byłam po prostu zachwycona. Zdjęcia są zdecydowanie najmocniejszą stroną "Teraz '43". Genialne fotomontaże Marcina Dziedzica przenoszą nas w czasie. Sięgnął on po fotografie z okresu II wojny światowej - niektóre bardzo znane, z raportu Stroopa, inne zaś widziałam po raz pierwszy. Potem Dziedzic jeździł z aparatem po Warszawie, by zrobić takie samo ujęcie tylko kilkadziesiąt lat później. Następnie nakładał na siebie obie fotografie, by stworzyć jeden obraz, na którym współczesne samochody przejeżdżają przez płonące getto, a młody turysta mija nazistowskich żołnierzy. Uwielbiam takie fotomontaże, nic więc dziwnego, że album mnie zachwycił.
Jednak "Teraz '43" to nie tylko album, to też opowieść o losach warszawskich Żydów. Magdalena Kicińska nie opowiada historii getta, ale skupia się na wybranych życiorysach - nie zawsze znanych osób. Opiera się na listach, pamiętnikach z getta, przekazach ustnych, dokumentach niemieckich. Jej historie współgrają z fotografiami Dziedzica, dając bardzo dobry efekt. Dla zainteresowanych historią getta w Warszawie - zdecydowanie polecam.

Kupiłam tę książkę w ciemno, po prostu interesując się tą częścią historii, której ona dotyczy. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że jest to pół-album, więc gdy otworzyłam paczkę, byłam po prostu zachwycona. Zdjęcia są zdecydowanie najmocniejszą stroną "Teraz '43". Genialne fotomontaże Marcina Dziedzica przenoszą nas w czasie. Sięgnął on po fotografie z okresu II wojny...

Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu bardzo interesuje mnie historia Żydów, Holocaust, dzieje Warszawskiego Getta.
W tym roku miałam możliwość być w Warszawie, na Ziemi Getta, w Polin, na Tłomackie, na Nalewkach, na Gęsiej, na Umschlagplatz.
Nie mogłam poczuć tego, co wydaje mi się, że powinnam...ziemia przesiąknięta krwią, cierpieniem...ale i wesołą żydowską muzyką, zabawą dzieci, masą mniejszych i większych sklepików.
Ówczesne blokowisko nie powala na przeniesienie się w czasie.
Zaraz po powrocie przeczytałam powyższą książkę, przejrzałam bardzo dokładnie fotografie (niektóre jak radził niegdyś w swym dziele Olgierd Budrewicz przy użyciu lupy).
Jedne fotografie są współczesne, inne historyczne, ale ważne, że pokazują te same miejsca. Wspaniała praca Pana Marcina Dziedzica polegała na wpleceniu jednej w drugą - majstersztyk.
Wówczas mój pobyt na Ziemi Getta, plus jego dopełnienie książką "Teraz 43. Losy." nabrał barw. Fotografie są opatrzone bardzo ciekawym tekstem Pani Magdaleny Kicińskiej.
Polecam!

Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu bardzo interesuje mnie historia Żydów, Holocaust, dzieje Warszawskiego Getta.
W tym roku miałam możliwość być w Warszawie, na Ziemi Getta, w Polin, na Tłomackie, na Nalewkach, na Gęsiej, na Umschlagplatz.
Nie mogłam poczuć tego, co wydaje mi się, że powinnam...ziemia przesiąknięta krwią, cierpieniem...ale i wesołą żydowską muzyką, zabawą...

Zdjęcia, na których to, co było, nakłada się na to, co jest. Towarzyszą im krótkie teksty, które przywracają pamięć o warszawskich Żydach, którzy założyli swój sportowy klub, dom dla sierot, szkołę dla dziewczynek, uczestniczyli w pochodach, modlili się w synagogach, studiowali pomimo szykan na uniwersytecie. Większa część tekstów i zdjęć próbuje jednak – poprzez konkretne historie – oddać koszmar życia i śmierci w utworzonym w 1940 roku warszawskim getcie. Książka Marcina Dziedzica i Magdaleny Kicińskiej w plastyczny sposób uzmysławia, jak bardzo Żydzi wpisani byli w Warszawę, współtworzyli tkankę tego miasta, byli jego wyraźną, nieodłączną częścią. Ta książka pomogła mi doświadczyć straty i pustki, które pozostały ponad 360.000 mieszkańcach mojego miasta.

Zdjęcia, na których to, co było, nakłada się na to, co jest. Towarzyszą im krótkie teksty, które przywracają pamięć o warszawskich Żydach, którzy założyli swój sportowy klub, dom dla sierot, szkołę dla dziewczynek, uczestniczyli w pochodach, modlili się w synagogach, studiowali pomimo szykan na uniwersytecie. Większa część tekstów i zdjęć próbuje jednak – poprzez konkretne...

Nie pisałam jeszcze o żadnym albumie. Ta książka - album mnie zachwyciła. Niesamowite fotografie. Absolutnie wyjątkowe. Całość jest nie tylko dla miłośników historii i dla mieszkańców Warszawy. zafascynować się nią może absolutnie każdy. Oglądamy montaże fotografii, przedstawiających Żydów, głównie z okresu II wojny, z Warszawy. Fotografie w większości przedstawiają ludzi i getto i zmontowane są ze współczesnymi zdjęciami tych samych miejsc. Efekt jest fenomenalny.

Autorem zdjęć współczesnych i montaży jest Marcin Dziedzic, Magdalena Kicińska napisała tekst. Tytuł sugeruje, iż mowa jest o roku 1943, o powstaniu w gettcie , ale zakres podjętych tematów jest znacznie szerszy. Punktem wyjścia dla każdego rozdziału jest zdjęcie, będące montażem, tekst nawiązuje do zdjęcia, ale również jest jakby szerszy od niego. Są też zamieszczone dla porównania 2 kolejne zdjęcia, jedno autentyczne, dawne i drugie współczesne. Można więc porównać, jak powstało zdjęcie - montaż. Ze zorientowaniem się, która część jest dawna, a która współczesna, problemu nie ma żadnego. Poza jednym wyjątkiem fotografie dawne są czarno - białe, a współczesne oczywiście kolorowe. Na wstępie jest rys historyczny, dotyczący Żydów w Warszawie, dokładniejsza opowieść rozpoczyna się na początku XX wieku, a kończy na upadku powstania w gettcie.
całość
http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2018/04/nie-pisaam-jeszcze-o-zadnym-albumie.html

Nie pisałam jeszcze o żadnym albumie. Ta książka - album mnie zachwyciła. Niesamowite fotografie. Absolutnie wyjątkowe. Całość jest nie tylko dla miłośników historii i dla mieszkańców Warszawy. zafascynować się nią może absolutnie każdy. Oglądamy montaże fotografii, przedstawiających Żydów, głównie z okresu II wojny, z Warszawy. Fotografie w większości przedstawiają ludzi i...