Piękna książka wojenna z serii ,,Wojny dorosłych - historie dzieci''. Główną bohaterką jest tytułowa Jadzia, matka autorki Izabelli Klebańskiej. Powieść ukazuje okrucieństwo wojny, okupację i jej następstwa, widziane oczami dziecka. Sześcioletnia Jadzia , mieszkanka Łodzi, od 9 września 1939 roku ,jak tylko Niemcy wkroczyli do miasta przeżywa pierwsze przerażające spotkanie z okupantem. Już pierwszego dnia traci swojego kochanego psiego przyjaciela Reksa, którego najeźdźca zabija z lufy broni po pierwszym strzale. Strata wielka i będzie ich jeszcze więcej. Nie było osoby ,żeby nie była pozbawiona życia kogoś bliskiego na wojnie. Dzieci były kompletnie zdezorientowane sytuacją, widziały tylko, że zło się dzieje i nie można temu zaradzić. Naszą małą dziewczynkę wezwano na przesłuchanie gestapo, za to ,że pogłaskała konia na ulicy. Posądzono ją o kradzież dokumentów folksdojcza ,który był właścicielem furmanki. Tu przeżywa swój wielki strach przez duże S. Od tego się zaczęło. A potem już coraz gorzej i gorzej. W rodzinie Jadzi i jej siostry doskwiera głód, z powodu ograniczonej przydziałowej żywności na kartki. I co dalej? Od tej chwili Jadzia, dla jej dobra zesłana jest na wojenną tułaczkę przez rodziców. Przekracza nielegalnie zieloną granicę, opuszcza III Rzeszę, żeby dotrzeć do Zawichostu w Generalnej Guberni, gdzie mieszka jej nieznana rodzina. Tam uczęszcza do szkoły i toczą się jej dalsze wojenne losy. Przeżywa małe i duże koszmary, ucieczki i powroty do miejsca tymczasowego zamieszkania, spowodowane aktualną sytuacją, bombardowania, egzekucje publiczne w mieście, trwałe rany z rąk nieprzyjaciela. Jak skończą się losy Jadzi, czy kiedyś wróci do domu do Łodzi i zastanie tam najbliższych? Co stanie się z jej rodziną z Zawichostu? Jak skończy się dla niej ta wojna? O wszystkim dowiecie się z tej wspaniałej książki, którą czyta się z łezką w oku. Całość zamykają kolorowe ilustracje ,adekwatne do sytuacji oraz końcowy przedruk zdjęć i dokumentów z archiwum prywatnego autorki. Naprawdę cudna jest ta książka. Pokazujmy dzieciom prawdę i przekazujmy z pokolenia na pokolenie ,żeby nikt nie zapomniał , żeby sytuacja się nigdy nie powtórzyła. A dzięki temu nasz syn czy córka w przedszkolu i w szkole inaczej spojrzy na uchodźcze dzieci ,przybywające do nas z Ukrainy.

Piękna książka wojenna z serii ,,Wojny dorosłych - historie dzieci''. Główną bohaterką jest tytułowa Jadzia, matka autorki Izabelli Klebańskiej. Powieść ukazuje okrucieństwo wojny, okupację i jej następstwa, widziane oczami dziecka. Sześcioletnia Jadzia , mieszkanka Łodzi, od 9 września 1939 roku ,jak tylko Niemcy wkroczyli do miasta przeżywa pierwsze przerażające...

Fajna książka. Szybko się czyta.

Fajna książka. Szybko się czyta.

Bardzo lubię książki z tej serii, głównie dlatego, że pokazują wojnę z całkiem innej strony, tej dziecięcej.

Bardzo lubię książki z tej serii, głównie dlatego, że pokazują wojnę z całkiem innej strony, tej dziecięcej.

Dałam bardzo przeciętną ocenę, ponieważ brakuje mi nieco spójności: książka jest niezwykle smutna, tragiczna a okładka wg. wprowadza do łatwej literatury dziecięcej.
Tak nie jest.
Mnie bardziej niż wojna poruszyła przemoc, lanie za kontakty z małą Niemką.
Wiem, rozumiem - to były inne czasy ale jestem wyczulona na takie zachowanie dorosłych wobec dzieci.
Książka trudna emocjonalnie, nie wiem czy zachęcałabym dzieci do jej przeczytania.
Z drugiej strony, gdy widzę galopujące ideologie faszystowskie, nacjonalistyczne, uważam, że trzeba dzieci przestrzegać przed błędami. Tylko czy się da?

Dałam bardzo przeciętną ocenę, ponieważ brakuje mi nieco spójności: książka jest niezwykle smutna, tragiczna a okładka wg. wprowadza do łatwej literatury dziecięcej.
Tak nie jest.
Mnie bardziej niż wojna poruszyła przemoc, lanie za kontakty z małą Niemką.
Wiem, rozumiem - to były inne czasy ale jestem wyczulona na takie zachowanie dorosłych wobec dzieci.
Książka trudna...

To kolejna pozycja z serii "Wojny dorosłych-historie dzieci" przeczytana przeze mnie.
Tym razem to opowieść o rezolutnej Jadzi, która ma niesamowitą zdolność pakowania się w kłopoty. I pewnie nie było by nic w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że jest wojna. A jej kłopoty sprowadzają problemy na jej bliskich. Jadzia przenosi się więc do rodziny na wieś i tam zaczyna się jej "nowe" życie.
Książa pokazuje jak dzieci (nie) radziły sobie w czasie wojny, jak jej nie rozumiały, jakie trudne, ale jednocześnie konieczne decyzję musieli podejmować dorośli, aby je chronić.
Co ważne, to prawdziwa historia opowiedziana przez córkę naszej Jadzi. Polecam właśnie teraz, w trym trudnym dla wszystkich okresie.
"Wojna to strach-odpowiedział tata poważnie, biorąc ją na kolana. - To głód, brud, ból, czasem rozpacz."

To kolejna pozycja z serii "Wojny dorosłych-historie dzieci" przeczytana przeze mnie.
Tym razem to opowieść o rezolutnej Jadzi, która ma niesamowitą zdolność pakowania się w kłopoty. I pewnie nie było by nic w tym dziwnego, gdyby nie fakt, że jest wojna. A jej kłopoty sprowadzają problemy na jej bliskich. Jadzia przenosi się więc do rodziny na wieś i tam zaczyna się jej...

Izabella Klebańska w książce dla najmłodszych "Jadzia" odkrywa historię swojej rodziny, a przede wszystkim kreśli portret swojej mamy, która podczas wojny musiała rozstać się z rodzicami i wyjechać do krewnych. Wojna jest okrutna, co pokazuje cała seria wyd. Literatura "Wojny dorosłych-historie dzieci". Z perspektywy dziecka jest ona jeszcze bardziej chaotyczna, niezrozumiała, destrukcyjna i koszmarna. W tych dziecięcych historiach jest jednak nadzieja, niesamowita wola życia i przetrwania.
Niesamowite ilustracje do "Jadzi" stworzył Maciej Szymanowicz. Już sama okładka przyciąga naszą uwagę, nawiązując do dziecięcej wyobraźni pomimo wojennej rzeczywistości.

Izabella Klebańska w książce dla najmłodszych "Jadzia" odkrywa historię swojej rodziny, a przede wszystkim kreśli portret swojej mamy, która podczas wojny musiała rozstać się z rodzicami i wyjechać do krewnych. Wojna jest okrutna, co pokazuje cała seria wyd. Literatura "Wojny dorosłych-historie dzieci". Z perspektywy dziecka jest ona jeszcze bardziej chaotyczna,...

Seria książek Wojny dorosłych – historie dzieci to opowieści prawdziwe, o ludziach, którzy są realni i przetrwali wojenne piekło. Taka jest również tytułowa Jadzia z książki autorstwa Izabelli Klebańskiej.

Kiedy wybucha wojna, Jadzia jest małą psotnicą, której największym marzeniem jest pójście do szkoły. Jej o rok starsza siostra, Krysia, dumna siedmiolatka, we wrześniu tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego roku rozpoczęła naukę, jednak jej radość nie trwała długo. Wojna zniszczyła wszystko i wywróciła do góry nogami życie dziewczynek i ich rodziny. Kiedy sytuacja w Łodzi, gdzie mieszkali, stała się nie do zniesienia, rodzice podjęli trudną dla nich decyzję. Jadzia została wysłana z jedną z cioć do Zawichostu na „wakacje”. Tak jej powiedziano, bo jak wytłumaczyć sześciolatce, że musi opuścić ukochanych rodziców i siostrę, bo inaczej zginie? Dziewczynka dzielnie towarzyszyła ciotce podczas nielegalnego przekraczania zielonej granicy. Zamieszkała z nieznaną jej dotąd rodziną i choć było jej tam dobrze, tęskniła za rodzicami i Krysią. Jedynym jasnym promykiem w całej tej trudnej sytuacji był fakt, iż Zawichost leżał na terenie Generalnej Guberni, więc dziewczynka mogła spełnić swoje marzenie i pójść do szkoły. Tereny te jednak nie były wolne od koszmaru wojny, więc Jadzi nie były obce naloty, karabiny i gestapowcy, a z czasem i Rosjanie...

Czy Jadzi i jej bliskim udało się przeżyć wojnę? Czy wróciła do Łodzi, do rodziców i siostrzyczki? Koniecznie poznajcie tę historię. Bardzo prawdziwą i pełną emocji. W ostatnim rozdziale tej opowieści poznacie dalsze losy Jadzi i członków jej rodziny.

Autorka opisała wszystko językiem prostym i zrozumiałym dla młodego czytelnika. Trudniejsze pojęcia, nazwy, a także tłumaczenia niemieckich zdań występujących w dialogach zostały wyjaśnione w przypisach. Całości dopełniają piękne ilustracje Macieja Szymanowicza, a w ostatnim rozdziale można obejrzeć zdjęcia z prywatnego archiwum rodzinnego Jadzi.

Seria książek Wojny dorosłych – historie dzieci to opowieści prawdziwe, o ludziach, którzy są realni i przetrwali wojenne piekło. Taka jest również tytułowa Jadzia z książki autorstwa Izabelli Klebańskiej.

Kiedy wybucha wojna, Jadzia jest małą psotnicą, której największym marzeniem jest pójście do szkoły. Jej o rok starsza siostra, Krysia, dumna siedmiolatka, we wrześniu...

Piękna historia Jadzi, która zmagała się z trudnościami II wojny światowej.
Książka oparta jest na faktach i sprawia, że u czytelnika może zakręcić się łza w oku.

Odpowiednia dla młodych czytelników, jak i tych dużych.

Piękna historia Jadzi, która zmagała się z trudnościami II wojny światowej.
Książka oparta jest na faktach i sprawia, że u czytelnika może zakręcić się łza w oku.

Odpowiednia dla młodych czytelników, jak i tych dużych.

W nasze ręce trafiła kolejna książka z tej wartościowej serii. Tym razem bohaterką jest Jadzia, sześcioletnia dziewczynka, która wraz z rodzicami i starszą siostrą Krysią mieszkała w Łodzi. Wychowywała się w kochającej rodzinie, może dlatego była wesoła, śmiała i pomysłowa. Zawsze miała chęć na robienie czegoś, poznawanie otoczenia, naukę. Chciała iść do szkoły, aby uczyć się różnych interesujących rzeczy. Bardzo cieszyła się, że rok szkolny już tuż, tuż i będzie wreszcie mogła zacząć przygodę szkolną. Niestety spotykało ją rozczarowanie, bo ten wyczekiwany pierwszy września okazał się inny. Niemcy napadli na Polskę i nic już nie było oczywiste. Wkrótce Niemcy wprowadzili dla Polaków wiele ograniczeń i rodzina Jadzi znalazła się w smutnym położeniu, brakowało jedzenia, panował terror, a brak znajomych wokół napawał ich przerażeniem.

Jednak nowe realia nie przeszkadzały Jadzi w szukaniu ciekawostek do odkrywania, co czasem kończyło się niebezpieczeństwem. Rodzice powodowani wieloma względami wyprawili ją do krewnych do Zawichostu. Podróż była długa i męcząca, ale dość szybko po przyjeździe dziewczynka przyzwyczaiła się do nowej rodziny. Tęskniła za swoimi najbliższymi, niemniej w nowym środowisku zawsze dużo się działo, a na dodatek mogła chodzić na tajne komplety i uczyć się! Z jedzeniem było łatwiej, o ubranie też nie musiała się troszczyć, zawsze była też wysłuchana i kochana. Wraz z upływem lat wojennych zmieniała się też sytuacja w Zawichoście. Wojna stawiała ich przed różnymi sytuacjami, wyborami i trudami, choć rozproszeni coraz bardziej, starali się trwać. Nie wszystkim udało się jednak, ale Jadzia dotarła po wojnie do domu, co tam zastała to już dalsza historia.


To kolejna oparta na autentycznej historii opowieść o losie dziecka w wojennej pożodze. Pokazuje jak miłe dzieciństwo zostaje zburzone przez niebezpieczne działania dorosłych. Zmuszeni zmienić swoje spokojne, radosne i serdeczne życie rodzice Jadzi stoją przed trudnymi wyborami, zwłaszcza w obliczu narastającej biedy, braku żywności, niebezpieczeństwa. Każda wojna jest przerażająca, dla dorosłych, a dla dzieci jeszcze bardziej, bo nie rozumieją dlaczego nagle nie ma domu, rodziców, szkoły, radości, jedzenia, spokoju.

To książka smutna, ale z przebłyskami nadziei. Przybliżająca kolejne wspomnienia, przeżycia i oblicze losów rodzinnych podczas wojny. Ilustracje do książki to dzieła Macieja Szymanowicza, poruszające i ujmujące słowa w dosłowny obraz. Koniec książki to fakty i fotografie prawdziwej Jadzi.

W nasze ręce trafiła kolejna książka z tej wartościowej serii. Tym razem bohaterką jest Jadzia, sześcioletnia dziewczynka, która wraz z rodzicami i starszą siostrą Krysią mieszkała w Łodzi. Wychowywała się w kochającej rodzinie, może dlatego była wesoła, śmiała i pomysłowa. Zawsze miała chęć na robienie czegoś, poznawanie otoczenia, naukę. Chciała iść do szkoły, aby uczyć...

„- Co to jest wojna? – spytała, kiedy pierwszy raz usłyszała to nieznane słowo.
- Wojna to strach – odpowiedział tata poważnie, biorąc ją na kolana – To głód, brud, ból, czasem rozpacz – wymieniał zapatrzony gdzieś w przeszłość”

Niestety, tata Jadzi dokładnie wie, o czym mówi. Sam całkiem niedawno brał udział w Bitwie Warszawskiej. Był uczestnikiem „Cudu nad Wisłą”. Na nieszczęście tragiczne losy ludzi podczas wojny Jadzia miała poznać także na własnej skórze.

Dziewczynkę poznajemy, gdy jako sześciolatka mieszka w Łodzi razem z rodzicami i starszą siostrą Krysią. Dla Jadzi czas jej dzieciństwa jest radosny, pełny miłości, ciepła oraz cudownej zabawy, tym większej, że dziewczynkę cechuje niezwykła wyobraźnia. Właściwie jedynym jej zmartwieniem jest to, że nie może jeszcze iść do szkoły i uczyć się czytać i pisać jak jej starsza siostra. Z wielką radością czeka na rozpoczęcie roku szkolnego, podczas którego dołączy do grona uczniów. Niestety, gdy jest już na to gotowa, okazuje się, że szkoły są zamknięte z powodu okupacji.

Jadzia tymczasem obserwuje, jak w ich dzielnicy na podwórkach jest coraz mniej dzieci. Przez jakiś czas odwiedza pewną niemiecką dziewczynkę. To tam, ma okazje bawić się lalkami i jeść prawdziwe ciastka, których smaku już prawie nie pamięta. W Łodzi w tym czasie przecież panuje okropny głód. Jednak, gdy rodzice dowiadują się o tych wizytach sprawiają jej lanie i zabraniają tych odwiedzin.

Niestety to nie jedyne kłopoty Jadzi. Dziewczynka została posądzona o kradzież dokumentów i przesłuchiwana przez gestapo. W dodatku rodzice by ją ratować postanawiają odesłać ją samą na wieś do rodziny w Zawichostu.

„Wojny dorosłych – historie dzieci” to najbardziej wzruszająca seria książek dla najmłodszych, którą miałam okazję poznać. „Jadzia” Izabelli Klemańskiej jest na to kolejnym, doskonałym dowodem. Autorka wspaniale oddaje klimat czasów wojennych. Dominującymi doznaniami są w niej, bowiem: samotność, wojenna tułaczka, tęsknota za domem, strach, konieczność ukrywania swojej prawdziwej tożsamości, koniec dzieciństwa, beztroski i poczucia bezpieczeństwa.

Wydaje mi się, że „Jadzia”, tak jak również pozostałe tomiki serii są raczej pozycjami do wspólnego czytania, ale to oczywiście zależy od dziecka. Tak czy inaczej, historie opisane w tych książeczkach, są wspaniałą okazją i doskonałym sposobem tłumaczenia najmłodszym trudnych polskich dziejów. Pozwalają zrozumieć im też niektóre pojęcia. W przypadku „Jadzi” są to na przykład szmalcownik, esesman, kartki na żywność czy Generalna Gubernatornia.

Publikację zamykają autentyczne fotografie i krótka notka dotycząca losów tytułowej Jadzi. To jeszcze bardziej pozwala uzmysłowić czytelnikom, że ta historia wydarzyła się naprawdę.
Na szczególna uwagę zasługują ilustracje Macieja Szymanowicza. Są piękne, wzruszające, działające na wyobraźnię i cudowne oddają klimat opowieści, stając się ich doskonałym uzupełnieniem.

Zdecydowanie polecam.

*********************

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

„- Co to jest wojna? – spytała, kiedy pierwszy raz usłyszała to nieznane słowo.
- Wojna to strach – odpowiedział tata poważnie, biorąc ją na kolana – To głód, brud, ból, czasem rozpacz – wymieniał zapatrzony gdzieś w przeszłość”

Niestety, tata Jadzi dokładnie wie, o czym mówi. Sam całkiem niedawno brał udział w Bitwie Warszawskiej. Był uczestnikiem „Cudu nad Wisłą”. Na...