Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna książka wojenna z serii ,,Wojny dorosłych - historie dzieci''. Główną bohaterką jest tytułowa Jadzia, matka autorki Izabelli Klebańskiej. Powieść ukazuje okrucieństwo wojny, okupację i jej następstwa, widziane oczami dziecka. Sześcioletnia Jadzia , mieszkanka Łodzi, od 9 września 1939 roku ,jak tylko Niemcy wkroczyli do miasta przeżywa pierwsze przerażające spotkanie z okupantem. Już pierwszego dnia traci swojego kochanego psiego przyjaciela Reksa, którego najeźdźca zabija z lufy broni po pierwszym strzale. Strata wielka i będzie ich jeszcze więcej. Nie było osoby ,żeby nie była pozbawiona życia kogoś bliskiego na wojnie. Dzieci były kompletnie zdezorientowane sytuacją, widziały tylko, że zło się dzieje i nie można temu zaradzić. Naszą małą dziewczynkę wezwano na przesłuchanie gestapo, za to ,że pogłaskała konia na ulicy. Posądzono ją o kradzież dokumentów folksdojcza ,który był właścicielem furmanki. Tu przeżywa swój wielki strach przez duże S. Od tego się zaczęło. A potem już coraz gorzej i gorzej. W rodzinie Jadzi i jej siostry doskwiera głód, z powodu ograniczonej przydziałowej żywności na kartki. I co dalej? Od tej chwili Jadzia, dla jej dobra zesłana jest na wojenną tułaczkę przez rodziców. Przekracza nielegalnie zieloną granicę, opuszcza III Rzeszę, żeby dotrzeć do Zawichostu w Generalnej Guberni, gdzie mieszka jej nieznana rodzina. Tam uczęszcza do szkoły i toczą się jej dalsze wojenne losy. Przeżywa małe i duże koszmary, ucieczki i powroty do miejsca tymczasowego zamieszkania, spowodowane aktualną sytuacją, bombardowania, egzekucje publiczne w mieście, trwałe rany z rąk nieprzyjaciela. Jak skończą się losy Jadzi, czy kiedyś wróci do domu do Łodzi i zastanie tam najbliższych? Co stanie się z jej rodziną z Zawichostu? Jak skończy się dla niej ta wojna? O wszystkim dowiecie się z tej wspaniałej książki, którą czyta się z łezką w oku. Całość zamykają kolorowe ilustracje ,adekwatne do sytuacji oraz końcowy przedruk zdjęć i dokumentów z archiwum prywatnego autorki. Naprawdę cudna jest ta książka. Pokazujmy dzieciom prawdę i przekazujmy z pokolenia na pokolenie ,żeby nikt nie zapomniał , żeby sytuacja się nigdy nie powtórzyła. A dzięki temu nasz syn czy córka w przedszkolu i w szkole inaczej spojrzy na uchodźcze dzieci ,przybywające do nas z Ukrainy.