Już sam tytuł nie pozostawia złudzeń, w czym będziemy brać udział.
Doktora Dżafari, araba z izraelskim obywatelstwem, poznajemy w momencie, kiedy ratuje ofiary zamachu bombowego, do którego doszło w wypełnionym dziećmi fast foodzie w Tel-Awiwie. Wykończony po ciężkim dniu pracy, wezwany jest do identyfikacji szczątków. Okazuje się że są to zmasakrowane zwłoki kobiety. Cudownej, jedynej, ubóstwianej-jego żony. Co najgorsze, wszystko wskazuje na to, że to ona była zamachowcem-samobójcą.
To wstrząsające przeżycie, powoduje że Amin Dżafari rozpoczyna wędrówkę, aby zrozumieć, co takiego się stało, że kobieta, którą uwielbiał, z którą spędził piętnaście lat, była kimś innym, obcym, niezrozumiałym. Co mu umknęło w tej relacji? Co zrobił nie tak, że ona była zdolna do takiego czynu? Będzie musiał się skonfrontować z takimi pojęciami jak miłość, szczęście, prawda, oddanie. W tej książce terroryzm przybiera wymiar osobistego dramatu człowieka. Mnie takie podejście i plastyczność środków wyrazu bardzo się podoba.
„Doświadczenie mnie nauczyło, że można żyć miłością, szklanką wody i okruchami złudzeń, ale z poniżenia nigdy nie wychodzi się bez śladu.”

Już sam tytuł nie pozostawia złudzeń, w czym będziemy brać udział.
Doktora Dżafari, araba z izraelskim obywatelstwem, poznajemy w momencie, kiedy ratuje ofiary zamachu bombowego, do którego doszło w wypełnionym dziećmi fast foodzie w Tel-Awiwie. Wykończony po ciężkim dniu pracy, wezwany jest do identyfikacji szczątków. Okazuje się że są to zmasakrowane zwłoki kobiety....