Jak mogę napisać o powieści, o końcu genialnej trylogii, skoro nie ma słów, które mogłyby ją opisać? Jemisin stworzyła coś unikalnego na tylu poziomach, że aż trudno uwierzyć w tę oryginalność. Zaczyna się ona już od sposobu narracji. Ciekawił mnie zabieg narracji zwracania się narratora do bohatera powieści, a w tej części wreszcie wyjaśniło się jego zastosowanie!

Tym razem akcja toczy się po trzech różnych torach, które ostatecznie łączą się w skomplikowane, ale logiczne zakończenie całości. Kamienne niebo to powieść wymagająca myślenia i skupienia. Opowieści z pradawnego miasta skupiają się wokół tamtejszej technologii, którą narrator próbuje wyjaśnić w prosty sposób, ponieważ tłumaczy to nie tylko czytelnikowi. Z drugiej strony towarzyszymy Essun, którą autorka zmusza do podjęcia naprawdę trudnych decyzji. Jej droga splata się z drogą Hoi, wiernego towarzysza i jednocześnie zjadacza kamieni. Przyznaję bez bicia, że to mój ulubiony bohater i cieszy mnie jego wszechobecność w powieści. Trzecią drogą, którą podążamy, jest ta pokonywana przez Nassun, dziesięcioletnią córkę Essun. To droga szybkiego dorastania i przeżywania ogromnej ilości smutku. Zakończenie powieści nie okazało się może mega zaskakujące, ale to raczej dlatego, że autorka nas na nie przygotowała. Jedynie wybór Nassun do końca pozostawał wielka niewiadomą.
Myślę, że jeśli kogoś kochasz, nie decydujesz o tym, jak bardzo ten ktoś kocha ciebie.
Postaci się rozwijają, poznajemy także historię niektórych z nich i możemy lepiej zrozumieć ich działania. Jednocześnie poznajemy powód złości Ojca Ziemi, który w tym tomie staje się pełnoprawną postacią, a nie jedynie mitem. Ciężko napisać cokolwiek o bohaterach, ponieważ mógłby być to spoiler.

Zdecydowanie żałuję, że to już koniec trylogii, a jednocześnie wiem, że rozciągnięcie tego na większą ilość tomów nie miałoby sensu. Autorka dopracowała każdy szczegół nie tylko każdej powieści z osobna, ale także Pękniętej Ziemi jako całości. To seria tak unikalna, że zdecydowanie powinniście spróbować, ponieważ nigdy wcześniej nie czytałam czegoś podobnego, a pierwszy jej tom poznałam przecież dwa lata temu. Sądzę, że jeszcze kiedyś wrócę do tej trylogii, ponieważ może w tej skomplikowanej machinie powiązań odkryję coś, co umknęło mi za pierwszym razem. Osobiście uważam, że ta część także dostanie Hugo, ponieważ w niczym nie ustępuje poprzednim!

Jak mogę napisać o powieści, o końcu genialnej trylogii, skoro nie ma słów, które mogłyby ją opisać? Jemisin stworzyła coś unikalnego na tylu poziomach, że aż trudno uwierzyć w tę oryginalność. Zaczyna się ona już od sposobu narracji. Ciekawił mnie zabieg narracji zwracania się narratora do bohatera powieści, a w tej części wreszcie wyjaśniło się jego zastosowanie!

Tym...