„Kamienne niebo” zamyka wielokrotnie nagradzaną trylogię Pękniętej Ziemi N. K. Jemisin. Cały cykl przepełniony jest smutkiem i goryczą, ale również nadzieją. Ostatni tom podejmuje opowieść o losach Essun i Nassun, a równocześnie rozwija wątek najbardziej tajemniczych istot na Ziemi – zjadaczy kamieni. Czym są? Skąd pochodzą? Jaką rolę odegrali w przeszłości i do czego dążą? Na te pytania odpowiada Houwha (Hoa), przywołując swoje wspomnienia z czasów sprzed Bezruchu: w czasach pełnych życia i magii, kwitnąca cywilizacja Syl Anagist chciała użyć zjadaczy kamieni jako narzędzi na swojej drodze do świetlanej przyszłości, bez względu na koszty.

Trylogia Pękniętej Ziemi w swojej postapokaliptycznej wizji łączy elementy magii, geologii i technologii, przy czym w ostatniej części ich działanie i współzależności są lepiej wyjaśnione. Technologia i tajemnicze artefakty Syl Anagist pełnią tu istotną rolę, chociaż trudno w pełni zrozumieć ich złożone działanie. Pod tą fantastyczną wierzchnią warstwą kryją się głębsze przemyślenia na temat różnych form usankcjonowanego przez prawo niewolnictwa i wyzysku, które nawet ci ciemiężeni i wykorzystywani uważają za słuszne i konieczne – do czasu. Jest to też piękna i równocześnie trudna refleksja na temat macierzyństwa, miłości i poświęcenia. Seria skłania także do namysłu nad tym, jaką cenę przyjdzie nam zapłacić za agresywne ingerowanie w środowisko i nadmierne czerpanie z jego zasobów. Lektura wciąga od pierwszego do ostatniego tomu i pozostawia dużo tematów do przemyśleń, a czego więcej można wymagać od dobrej książki?

Agnieszka Kruk