Bardzo satysfakcjonujące zwieńczenie jednej z ciekawszych serii fantastycznych ostatnich lat. Z jednej strony bardzo świeże podejście do tematu magii, z drugiej ukłon w stronę starej fantastyki, w której s-f swobodnie mieszało się z fantasy, a poza tym epicka historia o przetrwaniu, człowieczeństwie i samotności.

Bardzo satysfakcjonujące zwieńczenie jednej z ciekawszych serii fantastycznych ostatnich lat. Z jednej strony bardzo świeże podejście do tematu magii, z drugiej ukłon w stronę starej fantastyki, w której s-f swobodnie mieszało się z fantasy, a poza tym epicka historia o przetrwaniu, człowieczeństwie i samotności.

Świetne zakończenie oryginalnej, zaskakującej trylogii. Autorka w końcu odkrywa wszystkie karty i wyjaśnia zasady dotyczące świata. Świetna, spójna historia i to podana w sposób niestandardowy.

Świetne zakończenie oryginalnej, zaskakującej trylogii. Autorka w końcu odkrywa wszystkie karty i wyjaśnia zasady dotyczące świata. Świetna, spójna historia i to podana w sposób niestandardowy.

Jedno z lepszych zakończeń trylogii jakie czytałem, dla mnie rewelacja, wszystko wyjaśnione w naprawdę ciekawy sposób i nie zostawiające niedomówień wydarzeń, a jednak zostawiające mnóstwo przestrzeni na przemyślenia działania bohaterów i odbicia naszej rzeczywistości - rewelacja!

Jedno z lepszych zakończeń trylogii jakie czytałem, dla mnie rewelacja, wszystko wyjaśnione w naprawdę ciekawy sposób i nie zostawiające niedomówień wydarzeń, a jednak zostawiające mnóstwo przestrzeni na przemyślenia działania bohaterów i odbicia naszej rzeczywistości - rewelacja!

Trzeci tom to podsumowanie całości i w tym przypadku wypada bardzo dobrze. Ciekawie skonstruowany świat, bardzo dobre postacie i przesłanie jakże aktualne akurat u nas i w tym czasie. Dramat zbalansowany jest pomiędzy bólem osobistym – nietolerancji i braku miłości, a problemem globalnym – ekologii. Ból i rozdarcie towarzyszą wszystkim postaciom i tym z grubsza pozytywnym i powiedzmy negatywnym, bo wielką wartością tej powieści jest stworzenie bohaterów niejednoznacznych.
Daję najwyższą ocenę z jeszcze jednego powodu: można ją czytać jako zwykłą opowiastkę fantasy i też będzie interesująca, ale nawet wtedy ziarno problemów dotykających nas wszystkich zostanie zasiane.

Trzeci tom to podsumowanie całości i w tym przypadku wypada bardzo dobrze. Ciekawie skonstruowany świat, bardzo dobre postacie i przesłanie jakże aktualne akurat u nas i w tym czasie. Dramat zbalansowany jest pomiędzy bólem osobistym – nietolerancji i braku miłości, a problemem globalnym – ekologii. Ból i rozdarcie towarzyszą wszystkim postaciom i tym z grubsza pozytywnym i...

Zwykle zakończenia trylogii są najlepsze, a tu.. dłużyzny, lanie wody. Spokojnie można-by skrócić o jedną trzecia. Za trzecim razem zabawa z różnymi polami narracji już przestała robić wrażenie.

Zwykle zakończenia trylogii są najlepsze, a tu.. dłużyzny, lanie wody. Spokojnie można-by skrócić o jedną trzecia. Za trzecim razem zabawa z różnymi polami narracji już przestała robić wrażenie.

Fajny pomysł i koncepcja, ale to nie jest lekka do czytania powieść

Fajny pomysł i koncepcja, ale to nie jest lekka do czytania powieść

Całość, 3 tomy - świetna, zakończenie serii już trochę mniej mnie oczarowało, ale nadal bardzo dobra literatura. Pozostawiła mnie ta lektura z uczuciem przygnębienia, takiej beznadziei, że czasem naprawdę nieważne co zrobimy i tak ktoś musi cierpieć - nie ma dobrych decyzji, są tylko złe albo bardzo złe. W pewnym momencie serio uwierzyłam, że najlepszym wyjściem z całej sytuacji byłoby

SPOILER!

rozwalenie całego świata i pozwolenie wszystkim zamieszkującym go ludziom sczeznąć marnie


KONIEC SPOILERA!
Wszyscy by przegrali, ale wszyscy -nieruchomi, górotwory i zjadacze kamieni zasługiwali na taki los.

Podobało mi się, że wątki się pospinały, pewne rzeczy zostały wytłumaczone, inne nie, ale czasem lepiej pozostawić miejsce na domysły;) Jak ochłonę po lekturze, to dopiszę moje spostrzeżenia.

Całość, 3 tomy - świetna, zakończenie serii już trochę mniej mnie oczarowało, ale nadal bardzo dobra literatura. Pozostawiła mnie ta lektura z uczuciem przygnębienia, takiej beznadziei, że czasem naprawdę nieważne co zrobimy i tak ktoś musi cierpieć - nie ma dobrych decyzji, są tylko złe albo bardzo złe. W pewnym momencie serio uwierzyłam, że najlepszym wyjściem z całej...

Satysfakcjonujące zakończenie serii, a to już coś! Finałowy tom wyjaśnia wszystkie zagadki, które nagromadziły się podczas czytania poprzednich części i choć robi to odrobinę łopatologicznie, to książka wciąż zachwyca mnie tym, czym mocno stały również dwie wcześniejsze - relacjami między bohaterami. Nawet najlepiej wykreowany świat nie ciekawi mnie nigdy tak jak rzeczy najprostsze, więź matki i córki, związek mistrza i ucznia, zażyłość między przyjaciółmi, ludzka wspólnota. Nie rażą mnie momentami może zbyt proste wyjaśnienia fabularne i rozwiązania zagadek dotyczących Piątych Pór Roku czy Ojca Ziemi, jeśli wszystko podbudowane jest naprawdę przepięknie oddanymi relacjami między postaciami - bardzo różnorodnymi, często niejednoznacznymi. Rzeczywistymi.

Zachwyca mnie przede wszystkim sposób, w jaki Jemisin opisuje relację Nassun i Essun. Myślę, że wiele w tym względzie tłumaczy posłowie autorki. Mnóstwo w tych postaciach żalu, tęsknoty, złości, oddania, nienawiści i miłości. W ogóle podejście Jemisin do tematu macierzyństwa (oraz uczynienie protagonistką czterdziestoletniej matki!) to wciąż coś, co zasługuje na aplauz.

Nadal jestem też urzeczona kreacją zjadaczy kamieni. Hoa - a w tym tomie również Antymona i Stal - to niesamowicie ciekawi bohaterowie, a zgłębianie ich losów i przeszłości przyniosło mi sporo radości. Ich relacje z Essun, Alabastrem i Nassun nabierają tutaj nowych znaczeń i stają się jeszcze bardziej interesujące. Swoją drogą, niesamowicie brakowało mi w tym tomie Alabastra, choć w niektórych fragmentach dało się odczuć jego obecność. Dla mnie wciąż pozostaje on jednak jedną z najlepszych postaci w tej serii, więc było tego troszkę za mało.

Mam wrażenie, że to jedna z tych serii, do których trzeba po jakimś czasie wrócić, by odkryć jej kolejne znaczenia, a takie książki lubię najbardziej.

Satysfakcjonujące zakończenie serii, a to już coś! Finałowy tom wyjaśnia wszystkie zagadki, które nagromadziły się podczas czytania poprzednich części i choć robi to odrobinę łopatologicznie, to książka wciąż zachwyca mnie tym, czym mocno stały również dwie wcześniejsze - relacjami między bohaterami. Nawet najlepiej wykreowany świat nie ciekawi mnie nigdy tak jak rzeczy...

Rewelacyjna trylogia i tom zamykający całość opowiesci. To jedna z tych książek, która warto przeczytać raz jeszcze, żeby zrozumieć i dostrzec elementy wcześniej niewidzialne.

Nie chcąc dużo zdradzać, powiem tylko, że 3 tom opowiada o tym, czy Essun udało się znaleźć córkę, wyjaśnia, jak doszło do Piatych Por roku i zamyka całość.

Rewelacyjna trylogia i tom zamykający całość opowiesci. To jedna z tych książek, która warto przeczytać raz jeszcze, żeby zrozumieć i dostrzec elementy wcześniej niewidzialne.

Nie chcąc dużo zdradzać, powiem tylko, że 3 tom opowiada o tym, czy Essun udało się znaleźć córkę, wyjaśnia, jak doszło do Piatych Por roku i zamyka całość.

Ocena ta jest moim podsumowaniem trylogii jako całości, nie tylko ostatniej części.
Zacząć muszę od tego, że piękny i nowy jest ten świat, który stworzyła Pani Jenisen. W fantasy światy bazują albo na wariacji naszego uniwersum, albo na przetworzonym schemacie Tolkiena. Tutaj jest coś zupełnie nowego, oddech świeżości, poruszający wyobraźnie swoją złożonością świat. Ten właśnie świat jest dla mnie największą częścią sukcesu tej książki.
Postaci również pięknie zarysowane, intrygujące, w jakiś tam sposób poruszające struny duszy (troszeczkę); relacje między nimi, a przynajmniej te 2 najważniejsze, intrygujące i nadające całej fabule głównych kształtów.
Pierwszy tom bardzo przyjemnie wprowadza w świat i buduje wprowadzenie do fabuły. Drugi jest dla mnie najlepszą częścią- historie się zazębiają, fabuła zaczyna gonić, a ciekawość napędza do czytania. Trzeci tom niestety dla mnie najsłabszy- rozumiem chęci epickiego zakończenia epickiej historii, ale czegoś tam zabrakło, nawet ciężko mi powiedzieć czego, natomiast były momenty, że musiałem się zmuszać do brnięcia dalej i dalej.
No i na końcu pozostaje kwestia wygranej 3 nagród Hugo z rzędu, dla mnie nie zrozumiała. Rozumiem piękny nowy koncept świata, o którym wspominałem, rozumiem epickość historii, ale 3 z rzędu? Żadna inna seria (dla mnie dużo ważniejsze dla rozwoju gatunkó scifi/fantasy np Hyperion, czy Diuna) nie zbliżyła się do takiego osiągnięcia. Czy ta Trylogia jest aż tak dobra? Moim zdaniem niestety nie. Istnieje możliwość, że po prostu nie rezonowało to ze mną w takim stopniu jak z resztą czytelników, ale nie mogę pozbyć się myśli, że sukces jest po części dyktowany zbiorową psychozą zachodu zwaną poprawnością polityczną i to jak autorka ze swoją twórczością i przemowami wpisuje się w tą narrację. Szkoda, wydaje mi się, że byłbym w stanie bardziej docenić twórczość gdyby tą nagrodę wygrała jedną, np za pierwszą lub drugą część.

Ocena ta jest moim podsumowaniem trylogii jako całości, nie tylko ostatniej części.
Zacząć muszę od tego, że piękny i nowy jest ten świat, który stworzyła Pani Jenisen. W fantasy światy bazują albo na wariacji naszego uniwersum, albo na przetworzonym schemacie Tolkiena. Tutaj jest coś zupełnie nowego, oddech świeżości, poruszający wyobraźnie swoją złożonością świat. Ten...