Éric -Emmanuel Schmitt jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Zawsze gdy chcę zrecenzować jakieś jego dzieło mam spore trudności. Wszystko dlatego , że nie chcę ani niczego istotnego pominąć ale, też nie mam zamiaru wystawiać autorowi tak zwanej laurki. Boję się , że czegoś nie będę potrafiła docenić , dostrzec zrozumieć. " Tektonika uczuć" była moim trzecim spotkaniem z jego twórczością i muszę przyznać , że autor pozytywnie mnie zaskoczył. Tym razem stworzył utwór przeznaczony do wystawiania na scenie czyli dramat. Wykreował dwójkę głównych bohaterów . Kobieta i mężczyzna , Richard i Diane , para młodych ludzi, którzy są w sobie zakochani. Obraz niczym z bajki zapowiadający błahy i przewidywalny romans jakich na wydawniczym rynku znajdziemy całe mnóstwo. Jednak to tylko pozory. Kochankowie wskutek nieustannych intryg i kłamstw rozstają się nie wiedząc czego od siebie nawzajem oczekują. On co prawda skrycie nadal marzy o ślubie , lecz dziewczyna aby zbadać siłę uczuć Richarda rzuca mu w ramiona prostytutkę wynajętą specjalnie do wykonania tego zadania. Dziwny krok nieprawdaż?.
Dopiero wtedy tak naprawdę "coś " zaczyna się dziać. Bohaterowie niczym magnesy raz zbliżają się do siebie by potem znów szybko zniknąć. Ile to może trwać i czy czasem mimo wszystko w miłości na drugą szansę ?. Wszystko mogło potoczyć się inaczej . Wystarczyło tylko zrobić rzecz, którą może nie każdy potrafi lub na, którą nie każdy ma ochotę- szczerze porozmawiać. Niektórzy zamiast spokojnie wysłuchać drugiej strony i jej spostrzeżeń wolą nieustannie kogoś udawać, grać , nosić maskę. Jak to w życiu bywa łatwo powiedzieć trudniej zrobić. Czasem tak jak bohaterowie mi my wychodzimy z błędnego założenia myśląc , że do pokonania problemu wystarczą półsłówka i drobne wskazówki. To jednak zbyt mało.
Kolejna zagadka to rozwiązania to tytuł utworu . Nie bez powodu jest on taki jaki jest. Porównanie do ruchów płyt tektonicznych., które tu znajdziemy to był bardzo dobry pomysł. Uczucia bowiem podobnie jak owe płyty niekiedy oddalają się , przybliżają czy zderzają. W wyniku takich działań powstają w przyrodzie liczne wybuchy a w życiu szereg kłótni i parę innych niespodziewanych trudności , z którymi człowiek musi się zmagać. Takie porównanie pokazuje czytelnikowi to, że czasem chwila jeden mały błąd, kilka źle dobranych słów, impuls wystarczy aby stało się coś złego lub by zrobić komuś przykrość. Bohaterowie książki raczej nie wzbudzą sympatii czytelnika. Ich cynizm , dziwne zachowanie i brak szacunku do drugiej osoby w błyskawicznym tempie niszczy to co nieraz budowano bardzo długo. Jednak nie wolno nam czytelnikom skreślać ich już na starcie, ponieważ,
,,Nie ma ludzi dobrych i złych, są tylko złe albo dobre uczynki. I ludzie, którzy miotają się między nimi"* Postawa tej dwójki powinna pomóc późniejszym odbiorcom pojąć iż do szczęścia w miłości czasem potrzeba tylko dwóch rzeczy szczerości i co ważniejsze zaufania .
W niniejszej książce Schmitt po raz kolejny pokazuje pisarki kunszt i świetny zmysł obserwacji. Mamy tutaj ciekawe dialogi i trochę humoru. Jest też obraz tego jak cienka potrafi być granica pomiędzy miłością a nienawiścią. No właśnie czym jest to uczucie?, bywa magiczne , ale i nie odwzajemnione, potrafi uskrzydlić. Czasem czekamy na nie niezwykle długo, uciekamy od niego a kiedy indziej spada na nas nagle i niespodziewanie niczym grom z jasnego nieba. Francuski pisarz nie pokazuje miłości w tak jasnych kolorach. W jego utworze to uczucie przypomina nieustanną , pełną intryg i podtekstów grę w której uczestniczą główne postaci . Prawdziwe uczucia można odróżnić od siebie tylko w chwili gdy człowiek zdejmie maskę a to dzieje się rzadko.
Tektonikę uczuć polecam po pierwsze fanom twórczości autora a po drugie osobom lubiącym niebanalne historie miłosne.

* Éric -Emmanuel Schmitt Tektonika uczuć str. 136.

Éric -Emmanuel Schmitt jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Zawsze gdy chcę zrecenzować jakieś jego dzieło mam spore trudności. Wszystko dlatego , że nie chcę ani niczego istotnego pominąć ale, też nie mam zamiaru wystawiać autorowi tak zwanej laurki. Boję się , że czegoś nie będę potrafiła docenić , dostrzec zrozumieć. " Tektonika uczuć" była moim trzecim...