Nie lubię utworów literackich napisanych w formie dramatu.
Jednak pan E-E S jest mnie w stanie przekonać nawet w tej formie.
Dzieło jak zwykle obfituje w mądrości życiowe- to nie jest ironia.
"Kochać to woleć od innych, przedkładać ponad innych. To uczucie nie ma nic wspólnego z wiedzą, to coś w rodzaju zaślepienia."
"Rzeczywistość właśnie na tym polega, że nie można się cofnąć i zacząć grać od nowa".

Polecam.
Do kontemplaci.
I do zapisywania w pamiętniczkach pensjonarek.

Nie lubię utworów literackich napisanych w formie dramatu.
Jednak pan E-E S jest mnie w stanie przekonać nawet w tej formie.
Dzieło jak zwykle obfituje w mądrości życiowe- to nie jest ironia.
"Kochać to woleć od innych, przedkładać ponad innych. To uczucie nie ma nic wspólnego z wiedzą, to coś w rodzaju zaślepienia."
"Rzeczywistość właśnie na tym polega, że nie można się...

Granica między miłością a nienawiścią bywa naprawdę bardzo cieńka. W swoim dramacie Schmitt przedstawia nam sinusoidę uczuć, pełną wzlotów i upadków, które targają nami, czytelnikami, od samego początku aż do końca. Tektonika uczuć została napisana jako utwór dramatyczny, a więc czyta się go bardzo płynnie, a podział na role dobrze oddaje dialogi z których de facto składa się cały utwór. Miłość - od wieków towarzyszy nam to uczucie, często myślimy że dobrze je znamy, kiedy tak naprawdę okazuję się dla nas zagadką, trudną do rozwiązania. Czasem wystarczy słuchać, czasem milczeć. Wykonać jakiś ruch lub pozostać tam gdzie się stało. Uczucie to potrafi być nieobliczalne, może wywierać na nas tak duży wpływ, którego skutków, nie jesteśmy w stanie przewidzieć.

Historia relacji Diany i Richarda, pełnej miłości i potrzeby bliskości, ale także dumy, pychy i niezrozumienia które w efekcie doprowadza do bolesnego rozstania, które nadchodzi bez ostrzeżenia, jakiegokolwiek huraganu. Pozostaje im przyjaźń którą chcą kontynuować, ten punkt zwrotny w ich życiu uzmysławia im że nie wszystko jest takie kolorowe, jak by to sobie wyobrażali. W prawdziwym życiu zawsze pozostaje jakaś uraza czy żal po stracie, z którą nie potrafimy sobie poradzić, a to w efekcie prowadzić może do sytuacji w których robimy rzeczy jakich normalnie nigdy bylibyśmy nie zrobili. Odrzucona kobieta potrafi być niekiedy okrutna, za to mężczyzna w swej pysze, często nie dostrzega tego co tak naprawdę jest ważne. Słucha lecz nie słyszy, patrzy lecz nie widzi. Wina zawsze leży po środku, i jest ona wynikiem obojga ludzi, nigdy pojedynczej jednostki. Ponieważ miłość której nie pielęgnujemy, umiera, tak jak kwiat którego przestaliśmy podlewać.

Granica między miłością a nienawiścią bywa naprawdę bardzo cieńka. W swoim dramacie Schmitt przedstawia nam sinusoidę uczuć, pełną wzlotów i upadków, które targają nami, czytelnikami, od samego początku aż do końca. Tektonika uczuć została napisana jako utwór dramatyczny, a więc czyta się go bardzo płynnie, a podział na role dobrze oddaje dialogi z których de facto składa...

Dawno nie czytałam dramatu i nawet nie miałam pojęcia, jak się za nim stęskniłam!
Co do samej treści - nie mam żadnych zastrzeżeń, poza tym, że jest zdecydowanie za krótkie.
Genialna perełka!!!

Dawno nie czytałam dramatu i nawet nie miałam pojęcia, jak się za nim stęskniłam!
Co do samej treści - nie mam żadnych zastrzeżeń, poza tym, że jest zdecydowanie za krótkie.
Genialna perełka!!!

''Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść".

2021 rok zaczęłam z powieścią Erica-Emmanuela Schmitta i skończyłam z utworem dramatycznym autora.

Tektonika uczuć to dramat, tragedia i komedia jednocześnie. Dramat uczuć, komedia charakterów i nieporozumień, tragedia miłości. Tak w kilku słowach bym określiła tę książkę Schmitta. Richard i Diane, to główne postaci utworu, są w sobie zakochani do szaleństwa. Gdzieś tam w ich sercach jest pragnienie małżeństwa. Są zakochanymi w sobie przyjaciółmi, oddanymi, wiernymi. W tej miłości jednak zaczyna być widoczna jakaś "dziura" coś zaczyna pękać...
Gdy Diane próbuje poznać prawdziwe uczucia Richarda, sama wpada w pułapkę swojej gry, od tego wszystko się zaczyna.

"-Mówię tylko, że chcę nadal cię kochać. Czy raczej zacząć cię kochać.
-Ale co to dla ciebie oznacza?
-Chcę, żebyś był szczęśliwy".

Schmitt w swoim utworze przygląda się dość dokładnie nam samym, kobietom i mężczyznom. Ich relacjom, a szczególnie tej jednej, która łączy ludzi na lata lub czasem oddala od siebie. Oczywiście mowa o miłości. W dramacie występują cztery kobiety, każda z nich jest zupełnie inna. Diane jest zaś taką postacią, która zdumiewa i potrafi zaskoczyć, bo czasem zastanawiamy się, co ją zapala do działania. Wydaje mi się, że w niej Schmitt ukazał negatywne strony kobiecości. Tego, że czasem same sobie tworzymy problemy, tam gdzie ich nie ma. Odgrywając nie wiadomo co "by sprawdzić". A może ta kreacja bohaterki nie dotyczy tylko kobiet, a szerzej, ma pokazać negatywne strony ukrywania naszych uczuć? Nie znam odpowiedzi, bo to tylko moje refleksje.
Jeśli chodzi o Richarda, to dla mnie jego postać jest zaskakująca, porusza się po własnych uczuciach dość enigmatycznie, jest niepewny i to mnie bardzo w tym utworze zwodziło.


"Nienawiść jest dobra: gorąca, solidna, pewna. Nienawiść to nie to co miłość, nie można w nią wątpić. Nigdy. Nie znam nic pewniejszego niż nienawiść. To jedyne uczucie, na którym człowiek się nie zawiedzie".

Podoba mi się, że w tym utworze jest więcej aktorów, niż tylko ludzie... grają w nim też emocje, które mają główne role.
Tektonika uczuć to dramat, który pozostaje w głowie na długo, ponieważ niesie ze sobą wiele pytań. Mnie na przykład zadał takie: Miłość, czym ona jest? Jak się wyraża, jak ja ją wyrażam? Bo przecież kocha się, na różne sposoby...

''Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść".

2021 rok zaczęłam z powieścią Erica-Emmanuela Schmitta i skończyłam z utworem dramatycznym autora.

Tektonika uczuć to dramat, tragedia i komedia jednocześnie. Dramat uczuć, komedia charakterów i...

Mądra, krótka, oszczędna w środkach, dotykająca najważniejszego

Mądra, krótka, oszczędna w środkach, dotykająca najważniejszego

Wyjątkowa, minimalistyczna - nie można pozostać obojętnym. POLECAM!!! POLECAM!!!

Wyjątkowa, minimalistyczna - nie można pozostać obojętnym. POLECAM!!! POLECAM!!!

Znalazłam książkę na półce u rodziców i przeczytałam w jedno popołudnie, wzruszając się przy niej jak nigdy.

Wiem, dlaczego nie jest jakoś powszechnie znana i popularna - myślę, że po prostu nie każdy jest podobnie zbudowany i dlatego nie każdy będzie w stanie odnieść się w podobny sposób do przeżyć głównych bohaterów. Dla mnie ta pozycja jest szczególnie znacząca, bo przez jakiś czas byłam bardzo podobna do Diane i jej nauka, ból, rozterki, rozczarowanie były mi bardzo bliskie. Moja ocena wynika więc z odkrycia zupełnie niespodziewanego.

Często wracam do tej książki, która napisana jest z humorem, a jednocześnie jest nader poważna.

Znalazłam książkę na półce u rodziców i przeczytałam w jedno popołudnie, wzruszając się przy niej jak nigdy.

Wiem, dlaczego nie jest jakoś powszechnie znana i popularna - myślę, że po prostu nie każdy jest podobnie zbudowany i dlatego nie każdy będzie w stanie odnieść się w podobny sposób do przeżyć głównych bohaterów. Dla mnie ta pozycja jest szczególnie znacząca, bo...

rewelacyjna! krótka i jakże dosadna w swej prostocie. pełna odcieni uczuć, które pojawiają się w miłości

rewelacyjna! krótka i jakże dosadna w swej prostocie. pełna odcieni uczuć, które pojawiają się w miłości

"Tektonika uczuć" (świetny tytuł!) ma formę dramatu, który "połknąć" można za jednym czytaniem.
Dramat Schmitta pokazuje zgubne skutki manipulacji i kłamstwa. Nie można budować szczęśliwego związku w oparciu o intrygę. W "Tektonice uczuć" wszyscy bohaterowie (a jest ich pięcioro) noszą maski, kluczą, coś ukrywają. Tu nie ma miejsca na szczerość.
To dobrze napisany dramat, który porusza ważny temat i świetnie go obrazuje. Między bohaterami wyczuwa się nieustanne napięcie (walkę bez użycia siły),ale nie do końca rozumiem motywy działania Diane. Nie wiem, do czego miała doprowadzić ta gra. Na pewno jednak bohaterka dostała niezłą nauczkę na przyszłość.

"Tektonika uczuć" (świetny tytuł!) ma formę dramatu, który "połknąć" można za jednym czytaniem.
Dramat Schmitta pokazuje zgubne skutki manipulacji i kłamstwa. Nie można budować szczęśliwego związku w oparciu o intrygę. W "Tektonice uczuć" wszyscy bohaterowie (a jest ich pięcioro) noszą maski, kluczą, coś ukrywają. Tu nie ma miejsca na szczerość.
To dobrze napisany dramat,...

Lubię tego autora :) Jego książki pomimo tego że zazwyczaj (nie zawsze) dość krótkie, dają do myślenia. Jak bardzo potrafimy unieść się dumą i być zaślepieni? Do czego jesteśmy zdolni kiedy zostaniemy zranieni? Czy bardziej trwała jest miłość czy nienawiść?
Polecam przeczytać.

Lubię tego autora :) Jego książki pomimo tego że zazwyczaj (nie zawsze) dość krótkie, dają do myślenia. Jak bardzo potrafimy unieść się dumą i być zaślepieni? Do czego jesteśmy zdolni kiedy zostaniemy zranieni? Czy bardziej trwała jest miłość czy nienawiść?
Polecam przeczytać.