Stefan Zweig jako wyborny obserwator i psycholog amator kobiecej natury, jako cel do swojej pacy wziął historię nieszczęsnej królowej Francji Marię Antoninę. Efektem tych działań jest monumentalna i niekonwencjonalna biografia kobiety, którą przerosły i finalnie zmiażdżyły wielkie tryby dziejów Europy.
Początkowo książka był dla mnie nieco męcząca. Zweig opisuje najwcześniejsze lata Marii Antoniny niejako z pozycji serdecznej przyjaciółki, gdzie królują błahostki i trywialności. Cesarzowa Maria Teresa, wielka władczyni ówczesnej Europy, która prowadziła zaciętą walkę z królem Prus Fryderykiem II Wielkim, uczestniczyła w I rozbiorze Polski, budowała ład europejski - nie miała godnej następczyni w swojej córce. Maria Antonina był kobietą bez poważniejszych zainteresowań, bez należytej edukacji, niezbyt lotna, nie poczuwająca się do odpowiedzialności jaka na niej spoczywała. Na domiar złego, w ramach polityki dynastycznej Habsburgów poślubiła przyszłego króla Francji Ludwika XVI. Był to człowiek słaby, chwiejny i równie nieodpowiedzialny jak jego małżonka. Na tę niewydarzoną parę spadło wielkie historyczne zawirowanie i potrzeba spłacenia historycznego rachunku za całe tysiąclecie feudalizmu i wyzysku ludu. Maria Antonina jako wyniosła i naiwna królowa Francji bardzo mnie irytowała, nie widziałem w jej charakterze ani w zachowaniu żadnych elementów godnych uznania. Sytuacja diametralnie się odmieniła, gdy banalna królowa została za sprawą rewolucyjnej burzy wyrwana ze swojej bajkowej scenerii i musiała stawić czoła nowej sytuacji, a ostatecznie bronić swoją rodzinę i samą siebie przez fizyczną zagładą. W tym miejscu w Marii Antoninie odezwały się geny jej wielkiej matki i podjęła rozpaczliwą walkę o przetrwanie, pomimo braku wykształcenia i siły charakteru. Maria Antonina jako więzień stanu Republiki Francuskiej wzbudzała we mnie wielkie współczucie. Roller-coaster, jaki zatoczyło jej życie, z sielskiego i bajkowego pałacyku Petit Trianion, do ponurej i zatęchłej wieży Temple, gdzie była atrakcją dla paryskiej gawiedzi, niczym małpka w klatce. W ostatnich miesiącach życia spadły na nią najboleśniejsze ciosy, w tym odebranie jej syna, który został oddany na wychowanie do zwykłego szewca. Następnie ohydny proces, na którym nieudolnie próbowano udowodnić byłej królowej kazirodcze stosunki z 9 letnim synem, na co dowodem były zeznania zmanipulowanego małego królewicza.
Maria Antonina jako zepsuta i trywialna królowa Francji z czasów swego panowania wzbudza we mnie niesmak. Za to Maria Antonina jako więzień stanu i ofiara na gilotynie, gdzie własną głową spłacała rachunki za stulecia ucisku feudalnego, zasługuje na podziw i uznanie. Z godnością, w zupełnym osamotnieniu wyszła ku swemu posępnemu przeznaczeniu.

Stefan Zweig jako wyborny obserwator i psycholog amator kobiecej natury, jako cel do swojej pacy wziął historię nieszczęsnej królowej Francji Marię Antoninę. Efektem tych działań jest monumentalna i niekonwencjonalna biografia kobiety, którą przerosły i finalnie zmiażdżyły wielkie tryby dziejów Europy.
Początkowo książka był dla mnie nieco męcząca. Zweig opisuje...