Książka zupełnie pomijana ,a zahacza o niezwykle ważny temat jakim jest postrzeganie Polaków w USA. A to postrzeganie jest niezwykle istotne, gdyż Polska w ramach NATO powierzyła swoje bezpieczeństwo krajowi, który ma dość niejednoznaczny stosunek do Polaków,jako narodu,grupy etnicznej czy szerszego zjawiska jakim jest kulturowość. Nie bardzo wiem kim jest autorka .Jej książka także wydaje się niespójna ,napisana dość nieprofesjonalnie i chaotycznie ,ale książek o antypolonizmie jest tak niewiele ,ze każda publikacja wydaje się cenna i warta przyjrzenia się . Tezy zawarte w książce dla mnie nie są jakieś nowe czy odkrywcze. Mój tata przed moim urodzeniem był w USA i poznał ignorancję amerykańskiej społeczności żydowskiej w stosunku do Polaków. Oczywiście,Polacy w większości przypadków także są winni temu jak pozwalają się traktować, są rozproszeni, skupieni na sobie ,w przeciwieństwie np do Rosjan,którzy czy to przy pomocy kremlowskich pieniędzy czy działań oligarchów dość skutecznie lobbują na rzecz swojej nacji .Polacy przeważnie albo milczą albo dają się prać po pysku. Cóż, książka Biegański ... jest dość smutna, skłaniająca do refleksji i zadania sobie pytania o nasze narodowe przywary. Ale warto ją przeczytać.

Książka zupełnie pomijana ,a zahacza o niezwykle ważny temat jakim jest postrzeganie Polaków w USA. A to postrzeganie jest niezwykle istotne, gdyż Polska w ramach NATO powierzyła swoje bezpieczeństwo krajowi, który ma dość niejednoznaczny stosunek do Polaków,jako narodu,grupy etnicznej czy szerszego zjawiska jakim jest kulturowość. Nie bardzo wiem kim jest autorka .Jej...

Już po przeczytaniu zacząłem sprawdzać co obecnie robi Pani Goska. Okazuje się, że stała się osobą dość popularną i jest zapraszana przez media, w których “walczy się za antypolonizmem”. Jest też zapraszana jako gość na różne konferencje naukowe poświęcone temu tematowi (np. “Obraz Polaka w zagranicznym filmie i mediach audiowizualnych”). Gdybym to wiedział wcześniej to wiedziałbym czego się po tej lekturze spodziewać: psioczeń na profesorów Jana Grabowskiego i Tomasza Grossa oraz przywoływania różnych innych naukowców, którzy udowadniają niezbicie, że żaden Polak nigdy nie zrobił nic złego żadnemu Żydowi a jeśli już to był to słuszny odwet. Tego bym się spodziewał i… spotkałaby mnie niespodzianka bo tego w tej książce nie ma. A wręcz przeciwnie. I to powoduje, że jest to książka intrygująca.

Mam z tą książką jednak trzy poważne problemy.

Pierwszym problememem jest to, że nie mogę zrozumieć do jakiej kategorii ta książka należy. Na pierwszy rzut oka można by się domyślać, że jest to jakiś rodzaj pracy naukowej - może praca magisterska albo nawet doktorska - przede wszystkim z powodu bardzo dużej liczby odnośników do literatury i przypisów zrobionych na sposób uniwersytecki. Ponadto autorka wspomina o przeprowadzonych samodzielnie wywiadach ankietowych prowadzonych na kampusie uniwersyteckim. Jednak w trakcie czytania nabierałem wątpliwości. Cytaty są głównie z publicystyki albo z książek, które są publicystyczne. Między poszczególnymi rozdziałami nie ma jakiejś spójności, nie ma jednej wiodącej myśli a do tego niektóre rozdziały są ewidentnymi akrtykułami opublikowanymi wcześniej w jakichś mediach, przez co słabo “kleją się” z innymi. Najważniejsze jednak, że przeprowadzone przez autorkę wywiady prawie w ogóle nie są podstawą do pisanych treści, gdzieniegdzie tylko znajdują się do nich odniesienia ale bardzo słabo zaznaczone.

Drugi problem wynika z tego, że jest to książka pisana z perspektywy bardzo amerykańskiej a ponieważ, jak już pisałem, głównie odnosi się do publicystyki, bardzo trudno jest mi ocenić, na ile to co autorka opisuje jest reprezentatywne. Gdy w Polsce ktoś się odnosi do jakiejś książki albo do publicystyki to nawet jeśli jej nie znam potrafię ocenić czy to jest jakaś publikacja miarodajna, wpływowa, popularna i z jakiego mniej więcej kierunku albo nawet jakiej postawy światopoglądowej jest napisana. Natomiast tu, kiedy jest cytat z jakiegoś czasopisma czy portalu to nie potrafię ocenić, czy to jest czasopismo wpływowe a jeśli tak to w jakim środowisku czy to jest może tylko jakiś “folklor” lokalny albo nawet pojedynczy wyskok jakiegoś dziwaka. W dodatku udowodnienie tezy o istnieniu czy rozwijaniu antypolskiego stereotypu w oparciu o publicystykę to już jest bardzo ryzykowne. Trudno powiedzieć, czy tekst publicysty odzwierciedla jakieś istniejące w społeczeństwie przekonania czy wręcz przeciwnie: próbuje wprost takie przekonania wygenerować. Może być też tak, że nie ma ze społeczeństwem nic wspólnego. Więc kompletnie nie wiem co myśleć o tezach jakie Goska w swojej książce stawia.

Trzeci problem to taki, że autorka, starając się przekonać mnie co istnienia negatywnego stereotypu Polaka sama wchodzi w pewien tryb, który mi mocno wygląda na korzystający ze negatywnych stereotypów w zupełnie innym zakresie. Uderzyło mnie używanie pewnych słów-kluczy, które także i w Polsce są używane, tak więc przy wielu cytowanych autorach padają określenia “lewicowy” (7 razy),“liberalny” (14 razy) i “mainstream” (17 razy),przy czym ewidentnie te słowa-klucze są uważane za bliskoznaczne a nawet tożsame i dodawane jako “łatki”. Przeciwstawnym poglądom “łatek” autorka nie przykleja tak często, “prawica” (4 razy) i “konserwatyści” (5 razy) nie przydają się jej tak bardzo. Walka ze stereotypami za pomocą stereotypów? Mało mnie to przekonuje… Już po fakcie sprawdziłem, że pani Goska dość często publikuje swoje teksty, zazwyczaj poświęcone swojej religijności, na portalu FrontPage Magazine, który jest bardzo charakterystycznym medium poświęconym głównie właśnie atakom na “mainstream”, kultywującym poglądy antyuchodźcze, antyekologiczne i w ogóle “antylewackie”. Nie wiem na ile pani Goska wpisuje się w to środowisko poglądami a na ile sama je tworzy ale stereotypowy język jest jednak charakterystyczny.

No ale mam z tą książką nie tylko problemy. Mam także i odkrycia. Najciekawszą niewątpliwie częścią są wywiady z kilkudziesięcioma studentami pochodzenia żydowskiego. Dowiedziałem się z nich bardzo wielu rzeczy o środowisku Amerykanów żydowskiego pochodzenia, o których kompletnie nie miałem pojęcia. Poznałem określenie “żydowska księżniczka” (“JAP”),o którym wcześniej nie słyszałem. I w ogóle poznałem wiele stereotypów ale były to stereotypy o Żydach, w zasadzie to zaledwie dwie lub trzy osoby mówiły cokolwiek o Polakach, szczególnie w kontekście negatywnych stereotypów. Więc “praca badawcza”, która przecież o tym miała być, wcale istnienia negatywnych stereotypów nie potwierdza - przynajmniej wśród ludzi młodych.

Intrygujący jest też jeden z początkowych rozdziałów, który mówi o antysemickich wypowiedziach Khalida Abdula Muhammada z Nowych Czarnych Panter a w zasadzie o ich recepcji i swego rodzaju tolerancji, z jaką podobno się spotkały w liberalnej prasie i środowiskach akademickich. Rozdział daje do myślenia, chociaż, jak już wspominałem, jest jednym z tych, które są tak amerykańskie, że trudno jest ocenić na ile te wypowiedzi były znaczące i miarodajne zwłaszcza, że przy okazji sprawdziłem, że Muhammad spotkał się jednak z bardzo mocnym potępieniem.

Podobne wątpliwości mam co do kluczowego, jak się wydaje, rozdziału o “Nieodzowności Biegańskiego”. Tu Pani Goska, powołując się na książki Evy Hoffman i prace Petera Novicka konstruuje pewien ciąg myślowy, który zaczyna się od tego, że Żydzi przenoszą oskarżenia z Niemców na Polaków ze względu na to, że Niemcy w Holokauście brali udział w zasadzie “na dystans” bardziej jako machina biurokracyjna zaś Polacy byli obecni na miejscu, choćby jako świadkowie. Dodatkowo wzmacnianie wiktymizacji miałoby być ratunkiem przed utratą tożsamości narodowej przez Amerykanów żydowskiego pochodzenia. Złożenie tych dwóch tendencji ma się odbijać negatywnie na postrzeganiu Polaków jako “bydlęta” współwinne Zagładzie.
Niestety, tu również nie jestem w stanie ocenić na ile wysunięta wizja ma jakieś podstawy. Wątpliwości wiążą się z tym, że z przeprowadzonych wywiadów, jeśli spojrzeć statystycznie, to takie stereotypowe postrzeganie Polaków jakoś mocno się nie ujawnia. A ponadto nie znając prac Petera Novicka poszukałem trochę informacji o nim i od razu się okazało, że ma on co najmniej dwóch poważnych oponentów do swoich poglądów: Normana Finkelsteina i Alana Dershowitza, którzy do tego prowadzą także bardzo poważny spór pomiędzy sobą. I nie ma w tym nic dziwnego, bo akurat środowiska żydowskie od wieków znane są z wewnętrznych sporów ideologicznych i interpretacyjnych, więc nie jest dziwne, że także w kwestii poglądów na obecne postrzeganie Zagłady nie ma tam jednolitej, wspólnej linii. I tu brakuje mi jakiegoś wyjaśnienia, czemu poglądy Petera Novicka Pani Goska uważa za trafniejsze czy ważniejsze. Być może jakieś powody są ale autorka tego nie uzasadnia.
Ciekawą koncepcją, o której autorka pisze, a której nie znałem, jest rola Żydów w polskiej historii jako “mniejszości pośredniczącej’. To chętnie zgłębię ale w kontekście tematu książki był to wątek poboczny.

Narzekam, że trudno mi ocenić na ile prezentowane poglądy są celne i miarodajne w kontekście amerykańskim bo nie mieszkam w Ameryce. Ale autorka w jednym z rozdziałów dotyka czegoś, co do czego mam jakąś wiedzę i zdanie, mianowicie filmu, ze szczególnym uwzględnieniem “Łowcy jeleni”. On nie opowiada o Polakach tylko o Bohunkach, których autorka identyfikuje jako Łemków, chociaż ja się skłaniam bardziej do Ukraińców (granice zresztą może być tu bardzo nieostra). I tu wytyka twórcom cały szereg krzywdzących stereotypów “bydlęcych”: kulturę machismo, pijaństwo, płytkość intelektualną, brak refleksji oraz… myślistwo (ciekawe, że to ma być element negatywnego stereotypu w USA). W dodatku powołuje się na wypowiedź Studsa Terkela, który uważa obraz Bohunków za bardzo niesprawiedliwy i przerysowany. Aż wyciągnąłem starą płytę DVD i obejrzałem sobie ten film ponownie i w ogóle nie mogę się zgodzić z ocenami zarówno Terkela jak i Goski. Obraz środowisk imigranckich w drugim pokoleniu wcale nie wydaje mi się bardzo negatywny ani karykaturalny. Rzecz dzieje się w przemysłowym miasteczku i wcale mnie nie zaskakuje, że w piątek po pracy młodzi ludzie spędzają czas w barze przy głośnej muzyce i piwie. Wesele również wygląda mi całkiem prawdziwie - jeszcze ze dwadzieścia lat temu wesela w Polsce wyglądały całkiem podobnie a nawet bywały o wiele bardziej “pijane” i prawie zawsze dochodziło do różnego rodzaju kłótni małżeńskich i rękoczyny nie były rzadkością. W dodatku to wesele było połączone z pożegnaniem kolegów odchodzących do wojska a kto jeszcze pamięta jak wyglądały autokarowe wyjazdy “na przysięgę” to uzna bohaterów “Łowcy jeleni” za ludzi raczej kulturalnych a nie nieokrzesanych. Sprawdziłem też, że scenarzyści tego filmu sami dobrze znali środowisko, o którym pisali.
No ale to moja interpretacja. Zobaczmy co Pani Goska napisała w jednym ze swoich artykułów z 2022 roku (tłumaczenie pochodzi z Internetu): “Dorastałam w amerykańskim małym mieście. Naszą narracją było, że amerykańscy żołnierze są bohaterami, którzy uratowali świat podczas II wojny światowej. [...] Rzadko kiedy mówiło się o uczuciach, nawet podczas pogrzebów. Jeśli coś cię martwiło, nie szukałeś psychoterapeuty. Trzepnąłeś kogoś w łeb, albo upiłeś się. Historie, jakie sobie opowiadamy, kształtują nasze życie.” No ale przecież to jest dokładnie obraz z “Łowcy jeleni”. No więc to jest prawda czy stereotyp? Wydaje mi się, że autorka dopasowuje swój pogląd do okoliczności, co nie budzi zaufania co do jej ocen w całej książce.

Sprawa stereotypowego obrazu Polaków w “Ściganym”, o którym to stereotypie autorka sporo pisze w ogóle jest zaskakująca, bo zawsze miałem wrażenie, że celem reżysera było pokazanie że Kimble zaszył się w biednej dzielnicy Chicago i tu akurat emigranci z Polski byli jak najbardziej na miejscu a poza tym to jest to tak drobny wątek, że wyciąganie jakichkolwiek wniosków wydaje mi się nadużyciem.

Jeszcze mógłbym sporo napisać, ale wystarczy. Książka jest bardzo nierówna i niespójna, sklejona jakby z różnych, nie pasujących do siebie artykułów. Ciekawy temat, który mógł pokazać coś bardzo ważnego, szczególnie, że Pani Goska nie jest tu bardzo “ideologicznie nastawiona”, generalnie ginie w zamieszaniu i nie przekonuje co do tego, że autorka w tym temacie ma jakąś rzeczywiście prawdziwą interpretację. W zasadzie to myślę, że można by ją sobie darować, gdyby nie to, że Pani Goska zrobiła w niektórych środowiskach w Polsce coś w rodzaju kariery i stała się popularna i dlatego warto przynajmniej z grubsza wiedzieć dlaczego tak może być. Choć co do tego czy naprawdę są do tej kariery podstawy to przekonany całkiem nie jestem.

Już po przeczytaniu zacząłem sprawdzać co obecnie robi Pani Goska. Okazuje się, że stała się osobą dość popularną i jest zapraszana przez media, w których “walczy się za antypolonizmem”. Jest też zapraszana jako gość na różne konferencje naukowe poświęcone temu tematowi (np. “Obraz Polaka w zagranicznym filmie i mediach audiowizualnych”). Gdybym to wiedział wcześniej to...

Książka wstrząsająca. Przerażające są opinie amerykańskich Żydów o współczesnej Polsce i współczesnych Polakach, ale także o postawach Polaków wobec Holokaustu. Przerażająca jest ignorancja amerykańskich Żydów w zakresie historii Polski i polskich Żydów, szczególnie w czasie drugiej wojny światowej. Autorka formułuje hipotezę wyjaśniającą przyczyny tego stanu rzeczy: jest to "mechanizm obronny przed antysemityzmem i żydowską autonienawiścią".

Książka wstrząsająca. Przerażające są opinie amerykańskich Żydów o współczesnej Polsce i współczesnych Polakach, ale także o postawach Polaków wobec Holokaustu. Przerażająca jest ignorancja amerykańskich Żydów w zakresie historii Polski i polskich Żydów, szczególnie w czasie drugiej wojny światowej. Autorka formułuje hipotezę wyjaśniającą przyczyny tego stanu rzeczy: jest...