„A najbardziej, powiedziałam, pragnę być ostatnią dziewczyną na świecie z taką historią jak moja”

Nadia Murad

„Ostatnia dziewczyna”

Nie przypominam sobie, aby w ostatnim czasie jakakolwiek książka wzbudziła we mnie tyle emocji. Zapewne w głównej mierze wynika to z faktu, iż opowiedziana w niej historia wydarzyła się naprawdę. Z zapartym tchem i wypiekami na twarzy śledziłam losy Nadii i jej rodziny. Z całych sił kibicowałam autorce podczas próby jej ucieczki z niewoli. Historia Nadii wzrusza, a momentami przeraża. Od tej lektury nie sposób się oderwać. Choć nie należy do łatwych, zdecydowanie warto po nią sięgnąć. To książka, którą czyta się z zaciśniętym gardłem i obok której nie sposób przejść obojętnie. Lektura, o której nie można nie napisać w samych superlatywach. Wyjątkowa i ciekawa historia, szkoda tylko, że napisana przez życie.

„Ostatnia dziewczyna” to zapis wstrząsających wspomnień autorki. W książce Nadia Murad, jedna z Jezydek z Sindżaru, opowiada nam swoją historię począwszy od czasów dzieciństwa poprzez atak ISIS na wioskę Koczo w 2014 roku aż do wyjazdu z Iraku. Lektura porusza zagadnienia ludobójstwa, niewoli, pochówku w masowych grobach, handlu ludźmi, prześladowań mniejszości religijnych i przede wszystkim sposobu działania ISIS. Szczegółów Wam zdradzać nie będę, ale zdecydowanie nie polecam czytać opisu zamieszczonego na okładce, ponieważ są w nim zawarte informacje, o których dowiadujemy się na samym końcu książki.

Aktualnie Nadia Murad walczy na arenie międzynarodowej o uwolnienie kobiet i dzieci, które są nadal przetrzymywane przez dżihadystów. Domaga się ukarania winnych ludobójstwa Jezydów. W 2016 roku została uhonorowana Nagrodą Sacharowa.

Jeśli macie ochotę poczytać o Państwie Islamskim i sposobach działania ISIS, a także lubicie literaturę faktu, to ta lektura jest dla Was.

„A najbardziej, powiedziałam, pragnę być ostatnią dziewczyną na świecie z taką historią jak moja”

Nadia Murad

„Ostatnia dziewczyna”

Nie przypominam sobie, aby w ostatnim czasie jakakolwiek książka wzbudziła we mnie tyle emocji. Zapewne w głównej mierze wynika to z faktu, iż opowiedziana w niej historia wydarzyła się naprawdę. Z zapartym tchem i wypiekami na twarzy...