„Drogi Przyjacielu,
oto trzeci taki sam list, jaki do Ciebie posyłam. Jeśli więc któryś z poprzednich dotarł, to w tym nic nowego nie znajdziesz i nie musisz go czytać. Jeśli jednakże w drodze zaginęły, czytaj i poznaj moją historię”.

Los nie szczędzi Arthorna. Oskarżony o zdradę i zniesławiony przez królową Azure zostaje oddelegowany na dwuletnią służbę na galerze. Jakby tego było mało, kilku wysoko postawionych ludzi usiłuje zadbać o to, by były drużynnik już nigdy nie mieszał się w sprawy Wondettel. Arthorn czuje się oszukany, lecz nie zamierza dać za wygraną. Obmyśla plan, który pomógłby mu uciec z niewoli. Nie spodziewa się, że wkrótce spotka na swej drodze starego towarzysza, który zdoła mu pomóc.

„Ocuciło ją zimno. Krople deszczu rozbijały się o konary i gałęzie, błyszczały na krańcach igieł, siekły poszycie. Zimne strugi zmywały brud z jej policzka, wsiąkały we włosy i poszarpane ubranie. Rozpuszczały zaschniętą krew”.

Valesca budzi się na łagodnym zboczu, lecz niewiele pamięta. Nieopodal znajduje tajemniczy pakunek, a w nim miecz, który wydaje jej się znajomy. Wie, że broń nie należy do niej i czuje, że powinna ją komuś dostarczyć. Lecz komu? Gdzie powinna się udać? W jej głowie zachowały się jedynie urywki wspomnień, a ona sama jest ranna i wycieńczona. Na szczęście natrafia na samotnie podróżującego starca, Rolgana.

„Ludzie potrzebują bogów, kogoś, kto będzie mówił im, co mają robić”.

Ach, cóż to była za uczta! Trylogia Jacka Łukawskiego jest jak dwudaniowy obiad, gdzie „Pieśń i krzyk" to deser, dopełnienie, klamra. Czytałam powieść z dozą smutku, mając z tyłu głowy myśl, że zbliżam się do nieubłaganego końca, lecz równocześnie mogłam zaspokoić swoją ciekawość i dowiedzieć się, do czego ostatecznie doprowadzi starcie ludów z przeciwległych krańców Płaskostworza.

Jedną z rzeczy, które najbardziej cenię w pisarstwie Łukawskiego, są bohaterowie. Zdeterminowani, uparci, pełni słabostek i wad, nacechowani przywarami ubogiego pochodzenia lub konkretnej profesji, niektórzy – pyszni i zniechęcający. W „Krainie Martwej Ziemi" zawsze występowały postacie, które się uwielbia i te, których się nienawidzi. Cieszę się, że i w ostatnim tomie można było to odczuć.

Multum intrygujących wątków, elastyczna narracja, która wodzi czytelnika od królewskich komnat po wojskowe obozy, do których dociera smród z kloacznych dołków – Jacek Łukawski kolejny raz udowodnił, że zna się na pisaniu, a ja przekonałam się, że i w literaturze sprawdza się powiedzenie, iż apetyt rośnie w miarę jedzenia.

„Drogi Przyjacielu,
oto trzeci taki sam list, jaki do Ciebie posyłam. Jeśli więc któryś z poprzednich dotarł, to w tym nic nowego nie znajdziesz i nie musisz go czytać. Jeśli jednakże w drodze zaginęły, czytaj i poznaj moją historię”.

Los nie szczędzi Arthorna. Oskarżony o zdradę i zniesławiony przez królową Azure zostaje oddelegowany na dwuletnią służbę na galerze. Jakby...