Jak tylko Toń Marty Kisiel znalazła się w moich rękach, ucieszyłam się jak małe dziecko na widok upragnionej, nowej zabawki. Później jednak było już tylko gorzej. ;) Bo wiecie, ja to mam ogólny problem z pisaniem o książkach, które bardzo mi się podobają. Ciągle mam wrażenie, że moje gryzmoły nie oddają tego, jak książka mnie pochłonęła, a wszystko to, co napiszę, jest niezwykle miałkie i płytkie. Poddawać jednak się nie można, więc poniżej (673 wersja ;)) kilka słów o książce.

Miej zasady, łam zasady. ;)

Dżusi Stern zakręcona seksbomba w wersji mini na „prośbę” swojej lekko paranoicznej ciotki wraca do Wrocławia, by tam wraz ze swą sztywną i pedantyczną siostrą bibliotekarką zaopiekować się mieszkaniem pod jej nieobecność. Dżusi nie byłaby jednak sobą, gdyby już od drzwi nie narobiła rabanu i nie złamała żelaznych ciotczynych zasad, uruchomiając w ten sposób lawinę nieprzewidzianych zdarzeń. Zdarzeń, w które niechybnie wplątuje trzy panny Stern, tajemniczego antykwariusza i nietypowego zegarmistrza.

#tońchybapotrafisz

No i utonęłam…. :)

Uwielbiam bowiem ten stan, w którym książka nie dość, że przyciąga mnie obrazowym, pięknym językiem, pełnym porównań i metafor oraz wysublimowanym, lekko ironicznym poczuciem humoru, to do tego jeszcze zmusza moje szare komórki do wysiłku.

No i tak właśnie było w tym przypadku. Gdyż pod przykrywką lekkiej (przynajmniej na początku), czasem zwariowanej historii z doszczętnie pokręconą Dżusi na czele odkrywamy rodzinne tajemnice Sternów. Wplątujemy się w szereg dziwacznych i czasem mocno podejrzanych sytuacji i poznajemy, jak wiele złego mogą wyrządzić rodzinne tajemnice oraz zwykła ludzka chciwość. Wszystko to w przepięknej scenerii współczesnego, jak i historycznego Wrocławia.

Ekipa.
Ałtorka* zafundowała nam prawdziwy mix osobowości przy którym nie można absolutnie się nudzić. Począwszy od apodyktycznej i pełnej fobii ciotki Klary, która jak oka w głowie pilnuje swoich siostrzenic oraz pamiątek po zmarłym bracie, przez Eleonorę, która powoli staje się kalką własnej zdziwaczałej ciotki, dorzucając w gratisie jeszcze kilka własnych przymiotników, po zakręconą bardziej niż słoik ogórków Justynę (Dżusi), która po osiągnięciu dorosłości serwowała się ucieczką z rodzinnego domu, by odnaleźć samą siebie.

Jeżeli myślicie, że pudełko z bohaterami zamknie się tuż po przedstawieniu trzech panien Stern, o nieprzeciętnych charakterkach, to jesteście w głębokim błędzie. Na horyzoncie pojawiają się również panowie. Od tajemniczego i groźnego antykwariusza Ramzesa zaczynając, przez enigmatycznego zegarmistrza Gerda, na niesamowicie sympatycznym Karolku, mistrzu carbonary kończąc.

Podsumowując. Toń Marty Kisiel to opowieść, która pod przykrywką mieszanki komedii z kryminałem, z lekką nutką fantastyki dosłownie ukrywa drugie dno. O wzajemnym zaufaniu, trudności w budowaniu i naprawianiu rodzinnych więzi czy ludzkiej chciwości. Całość opatrzona jest niezwykle pięknym i plastycznym językiem, który powoduje, iż przerzucając kolejne kartki, wręcz tonie się, zapominając o otaczającej nas rzeczywistości.

Dajcie się więc porwać i po prostu sami utońcie, bo warto. :)

Premiera już 23 maja!
* daleko w tym miejscu od błędu cytując za stroną: Marta Kisiel “Przez własnych czytelników czule nazywana ałtorką (pisownia oficjalna), którą … w głębi ducha pozostanie po wsze, a nawet wszawe czasy“.

http://unserious.pl/2018/05/ton-marta-kisiel/

Jak tylko Toń Marty Kisiel znalazła się w moich rękach, ucieszyłam się jak małe dziecko na widok upragnionej, nowej zabawki. Później jednak było już tylko gorzej. ;) Bo wiecie, ja to mam ogólny problem z pisaniem o książkach, które bardzo mi się podobają. Ciągle mam wrażenie, że moje gryzmoły nie oddają tego, jak książka mnie pochłonęła, a wszystko to, co napiszę, jest...