Tom opowiadań będący pożegnaniem z Zygą Maciejewskim jest nierówny, słabo wypadają koledzy autora którzy, korzystając z jego gościnności, napisali opowiadania o Zydze. Dosyć ciekawie brzmią historie o Olku, synu Zygi, milicjancie w PRLu. Najlepiej wypadają opowiadania Wrońskiego o samym Zydze, gdzie tło obyczajowe i społeczne jest super ciekawe. Będzie nam brakować tego twardego gliny!

To ostatni tom sagi o komisarzu Zydze Maciejewskim, tym razem w formie opowiadań, autorami oprócz Wrońskiego są Ryszard Ćwirlej, Andrzej Pilipiuk i Robert Ostaszewski. Miło jest spotkać się znowu z samym Zygą, babiarzem Zielnym czy skrupulatnym Kraftem.

Największa wartość opowieści Wrońskiego tkwi nie w intrydze kryminalnej, która jest bardzo wątła, ale w ich warstwie obyczajowej, przedstawia on z wielkim pietyzmem przedwojenny i powojenny świat Lublina, koncentrując się bardziej na jego ciemnych stronach. I tak, skądbym wiedział, że na okrzyk szambiarza, „zamykać okna, będziem ustęp opróżniać!” wszyscy lokatorzy kamienicy w te pędy dokładnie zaryglowują okiennice, aby uniknąć potężnego smrodu.

Przy okazji możemy porównać technikę pisarską innych twórców. Na przykład na tle Wrońskiego opowiadanie Ćwirleja jest po prostu nudne. Zresztą pomysł opowiadania: komedia omyłek, jest rozciągnięty do granic możliwości. A samo zakończenie, w którym zacni amatorzy wygrywają z niecnymi zawodowcami, razi infantylnością. Zaś u Pilipiuka prymitywni bandyci mówią językiem absolwentów uniwersytetu. Wygląda na to, że facet nie ma słuchu językowego. Może najlepiej wypada opowiadanie Roberta Ostaszewskiego dziejące się we wrześniu 1939r., chociaż nie ma w nim żadnej intrygi kryminalnej.

W drugiej części książki przedstawia Wroński przygody syna Zygi, Olka Maciejewskiego, który jest oficerem MO w PRLu i czasami korzysta z pomocy ojca przy rozwiązywaniu zagadek kryminalnych. Można tam znaleźć parę smaczków, na przykład w jednej z historii pojawia się postać nieciekawego prokuratora Piotra Stanisławowicza, kogo on przypomina? Właściwie to mógłby Wroński napisać nowy cykl, o przygodach Olka Maciejewskiego w PRLu, jak u Ćwirleja.

Jak już pisałem najlepiej w książce wypadają opowiadania samego Wrońskiego z Zygą Maciejewskim w roli głównej. I warstwa obyczajowa i językowa są super. Szkoda, że ten twardy glina już uchodzi w niepamięć.

Słuchałem audiobooka w świetnym, jak zwykle, wykonaniu Tomasza Sobczaka.

Tom opowiadań będący pożegnaniem z Zygą Maciejewskim jest nierówny, słabo wypadają koledzy autora którzy, korzystając z jego gościnności, napisali opowiadania o Zydze. Dosyć ciekawie brzmią historie o Olku, synu Zygi, milicjancie w PRLu. Najlepiej wypadają opowiadania Wrońskiego o samym Zydze, gdzie tło obyczajowe i społeczne jest super ciekawe. Będzie nam brakować tego...