Nie tak wciągająca jak pierwsza, nie tak mroczna jak druga część. Inna. Moim zdaniem słabsza. Pomimo naprawdę sadystycznego podejścia do ofiar morderczyni nie porwała mnie jej postać tak jak miało to miejsce w przypadku absolutnie szokującego procederu uprawianego przez sektę Kalibana.

Cieszyło mnie jednak to, że Brolin okazał się tylko człowiekiem. Mimo, że pan Chattam z uporem maniaka co i rusz przypominał nam o tym, że na widok wzroku Joshuy miękły najtwardsze skurwysyny, a każda kobita marzyła o jego niesfornym uczesaniu to jednak spodobały mi się trudności które napotykał usiłując ustalić profil pajęczego zabójcy. Zdziwiło mnie jednak, że kierując się dość luźną sugestią wysłał Annabelle do Glorii, a samemu udał się w kierunku Debbie. Przecież miał adresy, wiedział, że sympatyczna właścicielka sklepu mieszka w bloku, natomiast pracownica NeoSety posiada gigantyczne gospodarstwo na odludziu. Logicznym wydawało się zatem udać do drugiej z pań, doprawdy do teraz nie udało mi się pojąć jakim sposobem Brolin wywnioskował winę Debbie skoro sam wcześniej ustalił, że morderczyni nienawidzi mężczyzn lub właściwie ich nie zauważa, natomiast Debbie ewidentnie puszczała oczko w kierunku Joshuy gdy się spotkali. No nic, nie mnie to oceniać.

Trochę jednak to było pogmatwane. Ilość zawijasów przez które musieliśmy przebrnąć aby dotrzeć do prawdy była zatrważająca i moim zdaniem przesadzona. O ile w przypadku Kalibana cały czas człowiek miał to kuszące podejrzenie, że ma winowajcę przed oczami, o tyle w "Diabelskich zaklęciach" odczuwałem raczej zniechęcenie z powodu kolejnych fałszywych, przedziwnych tropów. Z czasem zaczęło mnie też irytować kończenie niemal każdego rozdziału słowami w stylu "...zdrętwiał po tym co usłyszał...", "...zbladł i zatrzymał się nagle..." po czym dowiadujemy się, że chodziło o kolejny symbol niemający wiele wspólnego z rozwiązaniem sprawy.

Mimo, że tę część uważam za zdecydowanie najsłabszą z całego cyklu to jednak siódemka się należy. Całą trylogię połknąłem w jakieś półtora tygodnia (i to głównie dlatego, że brakowało czasu i zostawały tylko wieczory, a to i tak nie wszystkie). Nie mogę nie przyznać; wciągnąłem się bez reszty w te mroczne otchłanie chorych umysłów. Będę tęsknił za Brolinem, za Annabelle, za Salhindrem, za Meatsem, za doktor Folstom.

I za Szafirem, rzecz jasna!

PS
Jedno zdanie z tej książki naprawdę mnie przeraziło, mianowicie słowa Debbie w kierunku wychodzącego z jej sklepu Joshuy, coś o tym, że ludzkość miałaby przegwizdane gdyby okazało się, że istnieją pająki wielkości psów. Kurde wafel, aż mną wstrząsnął dreszcz!

Nie tak wciągająca jak pierwsza, nie tak mroczna jak druga część. Inna. Moim zdaniem słabsza. Pomimo naprawdę sadystycznego podejścia do ofiar morderczyni nie porwała mnie jej postać tak jak miało to miejsce w przypadku absolutnie szokującego procederu uprawianego przez sektę Kalibana.

Cieszyło mnie jednak to, że Brolin okazał się tylko człowiekiem. Mimo, że pan Chattam z...