Uwielbiam książki Anny Sakowicz za skromność, prostotę, lekkość i plastyczność. Każdą wychodzącą spod pióra autorki historię wypełnia ciepło, miłość i nadzieja. Każda opowieść, jakże piękna i ujmująca, a nade wszystko wartościowa, zapada na długo w pamięć. Z każdej, urozmaicanej niezwykłymi myślami, wydobywa się niejedno cenne przesłanie, nad którym warto, a nawet trzeba się pochylić i poddać głębokiej zadumie. Najnowsza powieść Anny Sakowicz o wnikliwym tytule "Na dnie duszy" jest kolejną z jej dorobku pisarskiego, która nie tylko uwzględnia wszystkie przytoczone wcześniej elementy, ale daje coś znacznie więcej... Zapraszam na moją opinię.

Anna Sakowicz - absolwentka filologii polskiej, edukacji filozoficznej i filozofii na Uniwersytecie Szczecińskim oraz edytorstwa współczesnego na Uniwersytecie im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Przez 17 lat pracowała jako nauczycielka języka polskiego i etyki, była doradcą metodycznym oraz redaktorem naczelnym regionalnego pisma pedagogicznego. Debiutowała, pisząc do szczecińskiego "Punktu Widzenia". Od 2013 r. prowadzi blog Kura Pazurem (annasakowicz.pl). Matka studentki, żona fotografa amatora, posiadaczka kota Nutusia i bibliofilka. Do tej pory wydała: Żółtą tabletkę (2014), trylogię kociewską: Złodziejka marzeń (2014), To się da! (2016), Już nie uciekam (2017), Szepty dzieciństwa (2015), Niedomówienia (2016), Żółtą tabletkę plus (2017) i jedną książkę dla dzieci Leniusiołki (2017). (źródło: okładka książki)

Do Stargardu (dawniej Stargardu Szczecińskiego) przyjeżdża rodzina Rozalii, aby móc towarzyszyć jej w ostatniej drodze i jednocześnie się pożegnać. Wśród bliskich daleko szukać szczerej rozpaczy, lawiny łez i bólu po śmierci nestorki. Raczej uwidaczniają się wzajemne żale, animozje i rodzą się konflikty, które z dnia na dzień nasilają się. Albowiem Rozalia - osoba zasadnicza, oschła oraz komplikująca życie innym, nawet po swym odejściu wprawia wszystkich w zdumienie. Zostawia list i testament, z których wynika, iż to wnuczce, Indze, przekazuje biżuterię i dzienniki obrazujące jej całe życie. Ponadto ujawnia pewną tajemnicę skrzętnie skrywaną przez lata, tym samym niejako raniąc swą córkę, Donatę, a teraz prosi rodzinę o jej "wyjaśnienie"... O jaki sekret chodzi? I co tak naprawdę kryje się za prośbą Rozalii?

Niezwykle intrygująca i absorbująca już od pierwszej strony fabuła powieści Anny Sakowicz niebywale porusza, skłania do refleksji i wyłuskiwania istotnych konkluzji, które nie opuszczają jeszcze długo po rozstaniu z owym utworem. Ukazane obrazy nieustannie powracają, przewijają się w myślach i przywracają uczucia, które towarzyszyły w czasie smakowania tej jakże melancholijnej i przepełnionej paletą emocji opowieści. Owa historia angażuje, pochłania, chwilami zdumiewa, momentami przeraża, wstrząsa, ujmuje, a czasem sprawia, że w kącikach oczu wzbierają łzy. Opowieść tę niesamowicie intensywnie się czuje i przeżywa, tym bardziej, że wydaje się ona po prostu realna. Na jej łamach przeszłość przeplata się ze współczesnością. Pierwsza, jakże zatrważająca, bolesna, niepewna, głęboko wzruszająca, a nade wszystko naznaczona duszną aurą i dotykająca najczulszych zakamarków duszy przenika do nieco spokojniejszej, jednak niepozbawionej bólu, cierpienia, fałszu i niedomówień teraźniejszości. Obie strefy czasowe utkano z prostych, aczkolwiek nasiąkniętych wyrazistymi barwami słów docierających do serca, skradających myśli, a także sprawiających czytelniczą przyjemność. Plastyczność, harmonijność, wielowątkowość, nieprzewidywalność i prawdziwość wyróżniają ową prozę, która za sprawą ukrytego niejednego ważnego przesłania z pewnością jest wyjątkowa i wartościowa.

To historia pochylająca się nad losami trzech kobiet, które co prawda łączą więzy krwi, ale owe dzieli temperament, podejście do życia i postrzeganie jego poszczególnych aspektów, stosunek do bliskich oraz emocjonalność, a co najważniejsze, doświadczone przeżycia, które wywarły diametralny wpływ na bieg życia każdej z nich. Rozalia jako młoda dziewczyna była wrażliwa, pełna energii, pracowita i ambitna. Jednak jedno dramatyczne wydarzenie, którego była świadkiem, odmieniło nie tylko jej przyszłe życie, ale przede wszystkim ją samą. Stała się zgorzkniała, szczera do bólu, bezpośrednia, oziębła, a jej wypowiedzi zawsze były ironiczne i przepełnione sarkazmem. Poprzez wiadomość pozostawioną po swej śmierci chciała nie tylko coś przekazać, rozliczyć się z przeszłością, ale może nawet coś unaocznić i udowodnić... Jej córka, Donata, wiele lat żyła w poczuciu żalu do matki, której nie była w stanie w pełni wybaczyć. Przykre dzieciństwo i młodość doprowadziły do tego, że nie tylko szczelnie zamknęła się w swej skorupie, ale nabyła również nerwicę natręctw, która uprzykrzała jej codzienne życie, odbierając szansę na szczęście i spełnienie. Z kolei Inga - wnuczka i córka - odkąd pamięta żyła życiem innych, a dokładniej problemami rodziny, zapominając przy tym o sobie i zaniedbując nie tylko męża, ale i jedyną córkę. Nie rozumiała, dlaczego babcia jest wobec niej i jej brata taka chłodna i niedostępna, a wobec ich matki wręcz nieprzyjemna. Wyjaśnienie odnalazła w pozostawionym przez Rozalię pamiętniku... Co zobaczyła nastoletnia Rozalia? Z czym musiała mierzyć się kilkuletnia Donata? Co odkryje Inga? I czy odbuduje swoją rodzinę?

"Na dnie duszy" to opowieść o traumatycznej przeszłości odciskającej swe piętno na życiu przyszłych pokoleń. O zachłanności ludzkiej i kierowaniu się wyłącznie egoistycznymi pobudkami. O uporczywym dążeniu do celu, odtrącaniu bliskich i zamykaniu się w swej samotni. O obumieraniu niepielęgnowanej miłości. O jednym wydarzeniu zmieniającym całe życie. O bólu, cierpieniu, tęsknocie i przeogromnej potrzebie bliskości. O samotności, pragnieniu bycia akceptowanym i kochanym. O przebiegłości, kłamstwach, niedopowiedzeniach i wzajemnych pretensjach. O popełnianiu błędów i podejmowaniu prób ich naprawienia. O marzeniach, poszukiwaniach własnej drogi, odkrywaniu sekretów sprzed lat. O godzeniu się z trudnym losem. O nadziei na lepsze jutro. O wewnętrznym oczyszczeniu i wybaczaniu. O tym, że każdy człowiek chowa coś na dnie duszy, i być może nadejdzie kiedyś taki czas, że uwolni to, co tak głęboko skrywał przez całe swe życie. Wreszcie o tym, że pewnych chwil, a tym bardziej tych okrutnych, nie da się wymazać z pamięci, nie da się o nich zapomnieć. One są cieniem człowieka, jego utrapieniem, które nieustannie za nim podąża. Owo prześladuje, zmienia już na zawsze, a nawet niszczy...

Historia, która zabiera w przeszłość, pokazuje dramatyczne obrazy, otwiera oczy, pozwala dostrzec, zrozumieć, zmierzyć się z czymś dotychczas nieznanym, daje czas do przemyśleń, dociera do wnętrza i zakotwicza się w nim, wyzwala ogrom emocji i pozostawia ślad na dnie duszy... Na zawsze.

Nostalgiczna, uderzająca i porywająca. Taka właśnie jest powieść "Na dnie duszy", do lektury której gorąco zachęcam!

Uwielbiam książki Anny Sakowicz za skromność, prostotę, lekkość i plastyczność. Każdą wychodzącą spod pióra autorki historię wypełnia ciepło, miłość i nadzieja. Każda opowieść, jakże piękna i ujmująca, a nade wszystko wartościowa, zapada na długo w pamięć. Z każdej, urozmaicanej niezwykłymi myślami, wydobywa się niejedno cenne przesłanie, nad którym warto, a nawet trzeba...