Na dnie duszy

Opowieść o trzech kobietach: o Indze, jej mamie Donacie oraz o babci Rozalii.
Pewnego dnia umiera babcia Rozalia. Jej córka Donata z mężem oraz wnuczęta Inga i Paweł wraz z rodzinami jadą do mieszkania po zmarłej w przeddzień jej pogrzebu i pakują jej rzeczy. Jak się okazało w jednej z szaf znalazł się testament babci, który trafia w ręce rodziny. Rozalia miała swój charakterek i nie była zbyt lubiana przez rodzinę w dodatku ze wzajemnością. Ale rodzinka, a w szczególności jej wnuk Paweł liczył na pewny majątek, co oczywiście przewidziała babcia Rozalia. U notariusza rodzina została zaskoczona przez zmarłą, ponieważ nie było mowy o jakimkolwiek majątku. Był za to list do zebranej rodziny i notes ze wspomnieniami Rozalii którego treścią chciała po swojej śmierci doprowadzić rodzinę do odnalezienia tego, czego brakowało tej rodzinie. I oczywiście kogo brakowało... Wodziła swoimi opowieściami rodzinę za nos aż po ostatnie kartki książki. Czego i kogo rodzina miała poszukać? Jak notatnik Rozalii wpłynął na jej rodzinę? Otóż należałoby zaczytać się w strony książki i zaspokoić ciekawość 😊

Osobiście polecam ❣

Opowieść o trzech kobietach: o Indze, jej mamie Donacie oraz o babci Rozalii.
Pewnego dnia umiera babcia Rozalia. Jej córka Donata z mężem oraz wnuczęta Inga i Paweł wraz z rodzinami jadą do mieszkania po zmarłej w przeddzień jej pogrzebu i pakują jej rzeczy. Jak się okazało w jednej z szaf znalazł się testament babci, który trafia w ręce rodziny. Rozalia miała swój...

Książka słaba. Warsztat pisarski taki sobie. Postacie płaskie, przewidywalne, powiało nudą. Czegoś zabrakło. A szkoda po pomysł miał potencjał. Jeżeli ktoś ma ochotę na dobrą powieść w podobnym klimacie to polecam "Gorzko, Gorzko" Joanny Bator. No ale Joanna Bator to zupełnie inna liga. To była moja pierwsza książka Anny Sakowicz i na pewno ostatnia.

Książka słaba. Warsztat pisarski taki sobie. Postacie płaskie, przewidywalne, powiało nudą. Czegoś zabrakło. A szkoda po pomysł miał potencjał. Jeżeli ktoś ma ochotę na dobrą powieść w podobnym klimacie to polecam "Gorzko, Gorzko" Joanny Bator. No ale Joanna Bator to zupełnie inna liga. To była moja pierwsza książka Anny Sakowicz i na pewno ostatnia.

Książka ta ukazuje proces zdrowienia relacji rodzinnych - daje nadzieję tym, dla których twierdzenie "Z rodziną to tylko na zdjęciach..."
już jest tak naznaczone głęboko w sercu, że nie widać możliwości zmian. Z tego miejsca szczególnie warto pochwycić tę książkę, złapać głęboki oddech i na raz dodać sobie otuchy, że niemożliwe nie istnieje.
Dla mnie bomba!

Książka ta ukazuje proces zdrowienia relacji rodzinnych - daje nadzieję tym, dla których twierdzenie "Z rodziną to tylko na zdjęciach..."
już jest tak naznaczone głęboko w sercu, że nie widać możliwości zmian. Z tego miejsca szczególnie warto pochwycić tę książkę, złapać głęboki oddech i na raz dodać sobie otuchy, że niemożliwe nie istnieje.
Dla mnie bomba!

To niezwykle wciągająca ,pełna emocji i niezapomnianych zwrotôw akcji historia wielopokoleniowęj rodziny i jej słodko-gorzkiej tajemnicy która pochłania bez reszty.Fabuła książki jest bardzo orginalna a piękna okładka przyciąga wzrok z której emanuje dawka pozytywnej energii ktôra kusi obietnicą wyjatkowych i niezapomnianych chwil podczas czytania.Polecam.

To niezwykle wciągająca ,pełna emocji i niezapomnianych zwrotôw akcji historia wielopokoleniowęj rodziny i jej słodko-gorzkiej tajemnicy która pochłania bez reszty.Fabuła książki jest bardzo orginalna a piękna okładka przyciąga wzrok z której emanuje dawka pozytywnej energii ktôra kusi obietnicą wyjatkowych i niezapomnianych chwil podczas czytania.Polecam.

Fajnie się czyta a sama opowieść dość intrygująca,daje do myślenia i pozwala się zatrzymać na chwilę w naszej codzienności by zastanowić się nad naszym postępowaniem w świetle przeszłych pokoleń.

Fajnie się czyta a sama opowieść dość intrygująca,daje do myślenia i pozwala się zatrzymać na chwilę w naszej codzienności by zastanowić się nad naszym postępowaniem w świetle przeszłych pokoleń.

Podzielam opinie czytelników, w tej książce czegoś zabrakło. Może lepszego warsztatu, żeby wzbudzić większe emocje, może dodatkowego watku. Nie uważam jednak czasu z nią za stracony.

Podzielam opinie czytelników, w tej książce czegoś zabrakło. Może lepszego warsztatu, żeby wzbudzić większe emocje, może dodatkowego watku. Nie uważam jednak czasu z nią za stracony.

Historia początkowo intryguje, z biegiem czasu zaczyna nudzić. Jeśli autorka nieustannie podkreśla, jak bardzo są zdesynfekowane dłonie matki... ciężko dobrnąć do końca :(

Historia początkowo intryguje, z biegiem czasu zaczyna nudzić. Jeśli autorka nieustannie podkreśla, jak bardzo są zdesynfekowane dłonie matki... ciężko dobrnąć do końca :(

Dziwna trochę ta historia...Bardzo ciekawie opisana trudna relacja na linii matka-córka. Pokazuje jak bardzo kształtuje ludzi ich przeszłość i przeżycia, z drugiej strony daje dla myślenia by próbowac nie popełnić błędów rodziców.

Dziwna trochę ta historia...Bardzo ciekawie opisana trudna relacja na linii matka-córka. Pokazuje jak bardzo kształtuje ludzi ich przeszłość i przeżycia, z drugiej strony daje dla myślenia by próbowac nie popełnić błędów rodziców.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tą książkę. Bo czytało się ją bardzo dobrze, nawet mnie wciągnęła. Choć czytając wspomnienia babci Rozalii cieszyłam się, że nie przyszło mi żyć w latach 40-tych XX wieku. Ta książka jest smutna i przygnębiająca. Jedyny promyk nadziei błysnął na końcu. Tą nadzieją jest rodzina i jej przetrwanie, mimo wszystko.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tą książkę. Bo czytało się ją bardzo dobrze, nawet mnie wciągnęła. Choć czytając wspomnienia babci Rozalii cieszyłam się, że nie przyszło mi żyć w latach 40-tych XX wieku. Ta książka jest smutna i przygnębiająca. Jedyny promyk nadziei błysnął na końcu. Tą nadzieją jest rodzina i jej przetrwanie, mimo wszystko.

Ogólnie dobra, choć jak dla mnie za mało się w niej działo

Ogólnie dobra, choć jak dla mnie za mało się w niej działo