Dzięki Belindzie Bauer i jej najnowszej powieści pt. „Martwa jesteś piękna” mamy okazję przekonać się jak może wyglądać praca reportera kryminalnego. Wbrew pozorom (o ile w obecnych czasach jeszcze jakieś istnieją) jej głównym zadaniem nie jest udzielenie szczegółowych informacji o zaistniałym zdarzeniu, ale po prostu przykucie uwagi widzów. W wielkim skrócie: im więcej krwi, tym lepiej, a słupki oglądalności mają iść w górę i utrzymać się na tym poziomie jak najdłużej. Czyli do czasu kolejnej tragedii. Przecież niemal codziennie ktoś zostaje zamordowany, postrzelony lub uprowadzony, tematów jest pod dostatkiem, tyle że konkurencja też jest spora. Oczywiście nie wszyscy mają tak iście konsumpcyjne podejście do zawodu (np. Eve za każdym razem wymiotuje na widok sporej ilości krwi), ale większość szybko nabiera dystansu i traktuje to jak zwykłą pracę, a nawet hobby. Niestety cały ten szum medialny wokół popełnionych zbrodni sprawia, że przestępcy stają się swojego rodzaju celebrytami i zaczynają aranżować kolejne przestepstwa niczym wielkie przedstawienie – czy jak w przypadku tego konkretnego mordercy – wystawę. Tak się akurat złożyło, że jest on tak dogłębnie zafascynowany śmiercią i jej odzwierciedleniem w sztuce, że sam postanawia stać się artystą i uczynić siebie i swoje dzieła-ofiary nieśmiertelnymi. Jak się okazuje jego fascynacja bierze się w dużej mierze ze strachu przed własną śmiercią, co zakrawa na ironię, ale jest w sumie dość powszechnym zjawiskiem wśród seryjnych morderców. Oczywiście jego osobiste lęki nie przeszkadzają mu w odbieraniu życia innym w celu odciśnięcia swojego śladu w historii. A ma mu w tym pomóc (oczywiście niedobrowolnie) dziennikarka Eve Singer.

Autorka skupia się na dwóch bardzo problematycznych kwestiach, jakimi niewątpliwie są trauma po wszczepieniu organu martwej osoby czy radzenie sobie z chorobą Alzheimera zarówno przez samych chorych, jak i ich bliskich. Jeszcze w zeszłym roku miałam okazję recenzować „Prezent” Louise Jensen, której główna bohaterka zmagała się z ciężką depresją po przeszczepie serca. Wprawdzie u Jensen skutki traumy objawiały się w zdecydowanie inny sposób niż ten, który przedstawiła Belinda Bauer, to nie ulega jednak wątpliwości, że jest to bardzo wstrząsające przeżycie, które odciska trwałe piętno na psychice człowieka. Ważny jest również fakt, że autorka wykazała się sumiennością i skrupulatnością, bezpośrednio nawiązując kontakt z osobą po przeszczepie serca, która podzieliła się z nią swoimi spostrzeżeniami i osobistymi doświadczeniami zarówno w sferze fizycznej, jak i psychologicznej. Osobie tej Bauer cały akapit w swoich końcowych podziękowaniach, co dowodzi, jak wielki wkład miała w powstanie tej powieści.

Choroba Alzheimera jest jedną z najbardziej przerażających chorób jakie mogą dotknąć człowieka, gdyż atakuje nie tylko ciało, ale także umysł człowieka, znacząco wpływając na jego osobowość i postępowanie. Osoba dotknięta tym schorzeniem stopniowo traci pamięć i zdolność logicznego myślenia, przestaje być samodzielna i wymaga stałej opieki. Najgorsze jest to, że przez większość czasu sama nie zdaje sobie z tego sprawy, ale kiedy w chwilach przebłysku zaczyna docierać do niej co się z nią dzieje, przeżywa ogromny wstrząs i popada w rozpacz. Naprawdę, postać Duncana, ojca głównej bohaterki, chwyta za serce jak mało która.

Warto również wspomnieć o chorobliwym wręcz poczuciu niezależności jednostki, a zwłaszcza współczesnej kobiety. Jednak przypadek Eve różni się od stereotypowych tzw. silnych kobiet, gdyż w przeciwieństwie do większości, ona ma świadomość szkodliwości takiego postępowania i częściowo stara się z nim walczyć, o ile udaje jej się znaleźć czas między pracą i czekającymi ją w domu obowiązkami. Jeśli miałabym ją zaklasyfikować do jakiegoś szczególnego grona, to określiłabym ją mianem kobiety, która zestarzała się jeszcze przed trzydziestką. Eve jest żyjącą w ciągłym napięciu singielką z jedną przyjaciółkę i praktycznie nieistniejącym życiem towarzyskim, opiekującą się schorowanym ojcem i mającą za towarzysza życiowego chomika o imieniu Chrupek. Czy wspomniałam już, że jej największym fanem jest seryjny morderca? Nie? Niestety, nie jest to rzecz, która napawa człowieka optymizmem. Wydawać by się więc mogło, że wiedzie egzystencję dość żałosną, ale tak naprawdę jej życie stale jest pełne wyzwań i w sumie nieźle sobie w nim radzi. Przez to jest postacią wiarygodną, z którą w wielu kwestiach można się utożsamiać.

Początek jest iście piorunujący. Już na samym wstępie Bauer zaserwowała czytelnikom tak silną bombę emocjonalną, że dosłownie miało się wrażenie „bycia” na miejscu zdarzenia. Aż chciało się czytać dalej, byle tylko jeszcze raz poczuć tę burzę. Jednak wraz z rozwojem fabuły, poziom napięcia się zmienia i w inny sposób oddziałuje na emocje, ale nadal bezproblemowo utrzymuje uwagę czytelnika. Niemal przez całą książkę autorka utrzymuje wysoki poziom, ale ostatnie trzydzieści stron wręcz proszą się o przeredagowanie. Opisane na nich wydarzenia stają się zbyt melodramatyczne, zbyt widowiskowe i (co najważniejsze) absolutnie brak w nich logiki. Mimo to „Martwa jesteś piękna” to pozycja godna polecenia i warta przeczytania i gdyby nie to końcowe przedobrzenie w punkcie kulminacyjnym, byłaby to książka rewelacyjna. Jednak w tej sytuacji uważam ją bardzo dobrą.  

Natalia Neisser