Miałem duże nadzieję... a wyszło jak zwykle.

Tak, pamiętam oryginalnego Fenixa. A raczej chciałbym pamiętać, bo czytałem dzieciem będąc.

Jeżeli chodzi o opowiadania to tutaj czepiać się nie będę - są te lepsze, są te średnie... no i te trochę odbiegające poziomem od reszty. No ale to cecha pism tegoż typu, więc tutaj żadnych zastrzeżeń.

Za to publicystyka... no tak straszliwego festiwalu bufoniady, samouwielbienia oraz przeświadczenia o własnej świetności (przy jednoczesnym pisaniu nadętych komunałów) to nie czytałem... nigdy? Oczywiście, są chwalebne wyjątki... ale to wyjatki. O literaturze, nawet pulpowej powinno się pisać tylko i wyłącznie z ustawową licencją, bo nie daj borze zielony weźmie się za to amator i nie doceni, blogosfera jest fe, a kiedyś Panie kochany to były czasy.

Czytałem wersję elektroniczną - niestety skład jest bardzo zły (nie czepiam się tu braku zawartości z papieru bo jest on dobrze oznaczony), a sam plik wygląda źle. Minusik za to.

Mam nadzieję, że to choroby wieku dziecięcego i Fenixowi daje jeszcze jedna szanse. Na razie żółta (ale przechodząca w mocny pomarańcz) kartka.

Miałem duże nadzieję... a wyszło jak zwykle.

Tak, pamiętam oryginalnego Fenixa. A raczej chciałbym pamiętać, bo czytałem dzieciem będąc.

Jeżeli chodzi o opowiadania to tutaj czepiać się nie będę - są te lepsze, są te średnie... no i te trochę odbiegające poziomem od reszty. No ale to cecha pism tegoż typu, więc tutaj żadnych zastrzeżeń.

Za to publicystyka... no tak...