Znakomita książka, która przedstawia się jako "podręcznik", co nie jest prawdą. Co prawda duża ilość zdjęć pomaga czytającemu uchwycić różnice pomiędzy (neo)stylami, ale jakaś podstawowa wiedza z dziedziny historii sztuki i architektury jest potrzebna, żeby lepiej zrozumieć treść. Ja się nie zawiodłem - to najlepszy wykład z historii architektury XIX w., jaki zdarzyło mi się przeczytać. Dużo odniesień i wiedzy kontekstowej dotyczącej kultury, polityki, czy po prostu realiów epoki. Bardzo dobry, subiektywny styl, Autorka wyraża to, co myśli, nie unika ocen, czy ironii. Tak się powinno pisać.

Dla miłośników epoki - lektura obowiązkowa.

Znakomita książka, która przedstawia się jako "podręcznik", co nie jest prawdą. Co prawda duża ilość zdjęć pomaga czytającemu uchwycić różnice pomiędzy (neo)stylami, ale jakaś podstawowa wiedza z dziedziny historii sztuki i architektury jest potrzebna, żeby lepiej zrozumieć treść. Ja się nie zawiodłem - to najlepszy wykład z historii architektury XIX w., jaki zdarzyło mi...

Bardzo duży materiał fotograficzny poświęcony neoromanizmowi, neogotykowi, neorenesansowi, neobarokowi, stylowi neobizantyńskiemu. Tylko dlaczego przy tak dużym materiale fotograficznym autorka nie zechciała podjąć się minimalnej syntezy dotyczącej cech charakterystycznych omawianych neo-stylów?

Treść książki ma taki charakter, że zamiast poczytać np. o charakterystycznych dachach i kominach kostiumu francuskiego, czytamy o rewolucji francuskiej, o potrzebie odcięcia się od jakiegoś nurtu politycznego, kojarzonego z danym stylem, itp. Ale nigdzie nie ma ani grama charakterystyki neorenesansu, neogotyku, neobaroku, określenia czym się one różnią odpowiednio od renesansu, gotyku, baroku -- choć jest zaznaczone, że "ktoś zainteresowany" zauważy różnice gołym okiem... Ale jakie różnice? Kto by to pisał... :( Ja nie wiem. Podobnie jak nie wiem czym różni się neorenesans od klasycyzmu, oprócz daty budowy.

Chociaż nie, napisano, że np. architektura dworców kolejowych w takich stylach pojawiła się w historyzmie po raz pierwszy.

Ogółem, w opisach jest za dużo historii, za mało architektury.

Bardzo duży materiał fotograficzny poświęcony neoromanizmowi, neogotykowi, neorenesansowi, neobarokowi, stylowi neobizantyńskiemu. Tylko dlaczego przy tak dużym materiale fotograficznym autorka nie zechciała podjąć się minimalnej syntezy dotyczącej cech charakterystycznych omawianych neo-stylów?

Treść książki ma taki charakter, że zamiast poczytać np. o charakterystycznych...