Jeśli chodzi o polskich japonistów, to nazwisko profesor Kordzińskiej-Nawrockiej działa na mnie jak magnes: nawet obudzona przed szóstą rano mogę z pamięci podać tytuły monografii lub publikacji zbiorowych, do których przyłożyła ręki i które nieodmiennie były utrzymane na bardzo wysokim poziomie.

Siłą rzeczy skusiłam się więc na "Cielesność w kulturze Japonii", z którego to cyklu najciekawszy wydał mi się tom trzeci, poświęcony mediom i społeczeństwu.

Rozumiem, że młodzi naukowcy, nawet ci, którzy ledwo co obronili licencjat, ale już szykują się do dalszej kariery naukowej gdzieś publikować muszą. Rozumiem, że objętość publikacji naukowej w małym zbiorku rządzi się swoimi prawami i siłą rzeczy teksty powinny być krótkie i zwięzłe, bardziej sygnalizujące problem niż go zgłębiające - ale nawet to można zrobić lepiej i ciekawiej (nie wspominając już o tym, że poziom sprawności językowej i lekkość pióra młodych japonistów są cokolwiek rozczarowujące).

Pierwsze rozczarowanie to esej Mikołaja Melanowicza poświęcony "dziennikowi złodzieja z Shinjuku" Oshimy Nagisy - niezręcznie jest krytykować badacza tak zasłużonego dla polskiej japonistyki jak profesor Melanowicz, ale ten esej w lekturze to naprawdę jest droga przez mękę.
Dalej mamy jeszcze jeden esej o kinie japońskim i przechodzimy do japońskiej popkultury: do fenomenu Hatsune Miku, zjawiska idoli, nurtu visual kei, wizerunku homoseksualistów w mandze - dla osób zainteresowanych za mało szczegółowe, jako prace naukowe raczej miałkie. Wszystkie te eseje (może z racji szczupłości miejsca?) raczej opisują jakieś zjawisko niż je analizują i badają - a szkoda.

W drugiej części tomu mamy esej o makijażu w kulturze Japonii (Iwona Kordzińska-Nawrocka, czyli klasa sama w sobie) oraz tekścik o ciele i stroju w twórczości awangardowych projektantów japońskich, z którego nic nie wynika, oraz o hiperrealistycznych lalkach do seksu, który jest trochę jak katalog reklamowy zaprawiony pikantnym "patrzcie, jak to robią w tym dziwnym kraju".

Elektroniczne wydanie tej książeczki do kosztownych się nie zalicza, co nie znaczy, że warto. Cieszy mnie natomiast, że tomik nie wyszedł "w papierze". Chociaż raz autorzy mieli na tyle skromności, żeby nie niszczyć lasów.

Jeśli chodzi o polskich japonistów, to nazwisko profesor Kordzińskiej-Nawrockiej działa na mnie jak magnes: nawet obudzona przed szóstą rano mogę z pamięci podać tytuły monografii lub publikacji zbiorowych, do których przyłożyła ręki i które nieodmiennie były utrzymane na bardzo wysokim poziomie.

Siłą rzeczy skusiłam się więc na "Cielesność w kulturze Japonii", z którego...