Spodziewałam się bardziej kulinarnej książki, a nie historii kształtowania się japońskiej kuchni.

Spodziewałam się bardziej kulinarnej książki, a nie historii kształtowania się japońskiej kuchni.

Chciałam zapoznać się z tą książką, pomimo tego, iż spodziewałam się głownie omówienia potraw charakterystycznych ewentualnie na poszczególne regiony lub coś podobnego, a tu dostałam wysmakowaną książkę z całą historią, jak to pewne produkty trafiały do Kraju Wiśni tworząc dziś juz kuchnię fushion.

Ta pozycja przybliża wyrafinowany styl jaki panował na dworach cesarskich, sposób w jaki ucztowano, komponowanie posiłków ze względu na pory roku oraz status społeczny. Posiłki komponowane tradycyjnie na bazie produktów suszonych, surowych i marynowanych z deserami jako uwieńczenie w postaci świeżych lub suszonych owoców oraz chińskie ciasteczka. Ale to wszystko stanowi dodatek do głównego dania jakim, po sprowadzeniu z Chin, staje się ryż. Głównym i najstarszym napojem oprócz wody było sake, potem przyjęło się mleko i herbata, ale ta ostatnia dość droga spożywana była na początku raczej w celach leczniczych.
Wpływ na rewolucyjne zmiany w dziedzinie kulinariów miał buddyzm, który trafił do Japonii w XIIw. rozpowszechniając sztukę picia herbaty, jak i kuchnię wegetariańską, tworząc posiłki przyrządzane zgodnie z regułą 6smaków (gorzkiego, kwaśnego, słodkiego, ostrego, łagodnego, słonego). Potrawy do tej pory spożywane na zimno zaczęto poddawać obróbce i raczyć się ciepłymi posiłkami. Z czasem też zaczęto opracowywać techniki przygotowywania potraw, dzieląc je na różne style. Pózniej, po otwarciu Japonii na rynki europejskie nastąpił kolejny zwrot w dziedzinie kulinarnej. Mimo iż czas otwarcia nie był długi Japonia zdążyła przyswoić sobie wiele warzyw i owoców oraz cukier, jak i techniki przygotowywania potraw mięsnych. Tempura, którą zawsze uważałam za wytwór Azjatów bierze swoje pochodzenie z Portugalii - pierwotnie były to kawałki ryby obtoczone w panierce, smażone w głębokim tłuszczu - było postnym daniem. Również sushi jest obcym wynalazkiem - pierwotnie było sposobem konserwowania ryb przesypywanych ciepłym ryżem i przechowywano do roku czasu w drewnianych beczkach - ten sposób został przywieziony wraz z innymi elementami chińskiej kultury już VIIw. Pod wpływem amerykanizacji po II wojnie zmniejszyło się o połowę spożycie ryżu na rzecz mięs wszelkiego rodzaju. Jednak mimo ogromnemu wzrostowi spożycia mięsa ryż odkąd tylko pojawił się w Japonii stał się podstawowym składnikiem pożywienia i również dziś jemu jest podporządkowana cała kuchnia. Mimo otwarcia się na inne smaki z zewnątrz, Japończycy wybierają przede wszystkim te potrawy, które dobrze komponują się z ryżem i można bez przeszkód jadać je pałeczkami.

Japończycy celebrują życie, zatem nie można się dziwić, że pożywienie jest traktowane z szacunkiem i przy każdym wydarzeniu, świętach nie odmawia się specjalnego charakteru potrawom, szczególnie że kalendarz przepełniony jest nimi. Każdy miesiąc jest zaopatrzony w swój wyjątkowy czas, a skoro przychodzi pora świętowania to i zajadania się smakołykami przewidzianymi na daną okazję dostosowanymi do pory roku. Ostatni rozdział jest w pełni temu zagadnieniu poświęcony.

Chciałam zapoznać się z tą książką, pomimo tego, iż spodziewałam się głownie omówienia potraw charakterystycznych ewentualnie na poszczególne regiony lub coś podobnego, a tu dostałam wysmakowaną książkę z całą historią, jak to pewne produkty trafiały do Kraju Wiśni tworząc dziś juz kuchnię fushion.

Ta pozycja przybliża wyrafinowany styl jaki panował na dworach cesarskich,...

Cóż, kuchnia japońska, jaka jest, każdy wie: ryż w każdej postaci, dwa podstawowe rodzaje makaronu, soja, fasola, wszystko, co pływa w morzu, a nie jest łodzią podwodną, oraz wszystko, co da się zamarynować. No i oczywiście - im mniej obrobione, tym lepiej.
Nie żeby książka Kordzińskiej-Nawrockiej zadawała kłam temu stereotypowi, ale przynajmniej nieco ubarwia nudnawy obraz ryżu i marynowanej śliwki. Jest zatem cały rozdział poświęcony ewolucji japońskich upodobań kulinarnych, są szczegółowo omówione podstawowe produkty, sposoby przyrządzania potraw, związane z nimi tabu oraz kulinarne obyczaje - ostatni, według mnie najciekawszy, rozdział książki przedstawia kalendarz japońskich świąt i potrawy, jakie się wtedy podaje.
Do tego duża ilość wcale nie najgorszych ilustracji i bogata wiedza autorki, jak zawsze przekazywanej przystępnie i interesująco.

Nie licząc wpadek korekty, za które wydawnictwo powinno się wstydzić i przepraszać, najlepsza książka o kuchni japońskiej, z jaką miałam styczność.

Cóż, kuchnia japońska, jaka jest, każdy wie: ryż w każdej postaci, dwa podstawowe rodzaje makaronu, soja, fasola, wszystko, co pływa w morzu, a nie jest łodzią podwodną, oraz wszystko, co da się zamarynować. No i oczywiście - im mniej obrobione, tym lepiej.
Nie żeby książka Kordzińskiej-Nawrockiej zadawała kłam temu stereotypowi, ale przynajmniej nieco ubarwia nudnawy...