Cóż...przez pierwsze pół książki uważałam Jareda za psychola, bo jak można żyć, oddychać tylko dzięki znęcaniu się na kimś kogo się kocha. Dopiero po połowie zaczęłam rozumieć jego tok myślenia. Ta część rzeczywiście lepiej wyjaśnia jego zachowanie, ale to dlatego, że w tej ono w ogóle jest... Historyjka o rodzince w parku była płytka i bardzo naciągana. Dopiero w tej części autorka wysiliła się na sensowne zakończenie w postaci monologu Jareda na auli, choć niewątpliwie wciąż "chronienie przez krzywdzenie" i "zniszczę cię, bo mi na Tobie zależy" jest dla mnie słabe...
Uważam również, że autorka powinna połączyć obie części w jedną, bo przez 80% książki czytamy dokładnie to samo co w Bully. Czytałam jedną część po drugiej i doskonale wiedziałam co zdarzy się dalej i było to dla mnie nudne. Końcówka niewątpliwie ożywiła całość.
Po przeczytaniu obu części utwierdziłam się również w przekonaniu, że lepiej nie mieć przyjaciół niż mieć takich jak K.C... Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie powiedziała Tate prawdy o swoim "związku" z Jaredem tylko patrzyła jak jej najlepsza przyjaciółka cierpi. Poza tym czy na prawdę nie mogła wybrać innego chłopaka, bo odegrać się na Liamie?
Reasumując ta część wyjaśnia motywy z Bully, ale nie ma w niej już tego dreszczyku - wczuwając się w rolę ofiary czułam znacznie więcej niż będąc targanym żądzami katem;-)

Cóż...przez pierwsze pół książki uważałam Jareda za psychola, bo jak można żyć, oddychać tylko dzięki znęcaniu się na kimś kogo się kocha. Dopiero po połowie zaczęłam rozumieć jego tok myślenia. Ta część rzeczywiście lepiej wyjaśnia jego zachowanie, ale to dlatego, że w tej ono w ogóle jest... Historyjka o rodzince w parku była płytka i bardzo naciągana. Dopiero w tej...