Oba tomy „Wielkiego Diamentu” czytałem już wcześniej i to kilkakrotnie, jak zresztą wszystkie książki Joanny Chmielewskiej. Z tym, że nie doceniałem wcześniej w pełni. Musiało upłynąć parę lat, żeby dotarł do mnie fakt, że to naprawdę świetne powieści a zwłaszcza tom pierwszy, który zawsze uważałem za znacznie gorszy niż drugi.

To zaskakujące ale tym razem pierwszy tom przeczytałem z ogromną przyjemnością. Dopiero teraz udało mi się docenić kunszt Chmielewskiej, która w znakomity sposób połączyła kryminał, z dowcipem i zamiłowaniem do historii, którą to autorka uwielbiała. Dotąd uważałem, że „jedynka” jest chaotyczna, skrótowa i przekombinowana. Aktualnie uważam, że jest to znakomity wstęp do konkretniejszego tomu drugiego. Wstęp, który nie jest zbyt rozwlekły a który klarownie i sensownie opowiada perypetie tytułowego diamentu. Nietrudno by było „zabić” ten swoisty wstęp tym o czym kiedyś pyskowałem a mianowicie rozwinięciem wątków. W efekcie powstałaby długa, najprawdopodobniej nudnawa historia pozbawiona tempa, wigoru i lekkości, którą to dopiero po latach odnalazłem w tymże tomie.

Pomysłowość autorki, sprytna kombinacja kryminału z powieścią historyczną, obficie wzbogacona genialnym poczuciem humoru dały w efekcie przyjemną, zabawną i wciągającą lekturę. Cóż, jak widać do pewnych rzeczy trzeba nabrać dystansu i spojrzeć z innej perspektywy.

Ze swojej strony polecam ale ja nie jestem obiektywny bo autorkę od ponad dwudziestu lat wielbię wręcz bałwochwalczo.

Oba tomy „Wielkiego Diamentu” czytałem już wcześniej i to kilkakrotnie, jak zresztą wszystkie książki Joanny Chmielewskiej. Z tym, że nie doceniałem wcześniej w pełni. Musiało upłynąć parę lat, żeby dotarł do mnie fakt, że to naprawdę świetne powieści a zwłaszcza tom pierwszy, który zawsze uważałem za znacznie gorszy niż drugi.

To zaskakujące ale tym razem pierwszy tom...