Nazwisko Pavla Kohouta polscy czytelnicy mogą kojarzyć z "Kacicą", powieścią wydaną w Polsce już jakiś czas temu. Ja swoją przygodę z tym pisarzem zaczęłam nie od "Kacicy", ale od "Kde je zakopán pes", jak to określił autor - memoárománu (połączenie literatury wspomnieniowej z powieścią, w tym przypadku z kryminałem).
W skrócie: na samym początku czytelnik dowiaduje się, że autor miał psa, który przeżył u niego kilka lat, po czym rozstał się z tym światem w niezbyt ciekawych okolicznościach (nie wiadomo, oczywiście, jakich). Historia jamnika Edy jest osadzona w latach siedemdziesiątych, czasach burzliwych i niedobrych dla komunistycznej Czechosłowacji, a w szczególności dla osób, delikatnie mówiąc, niezgadzających się z panującym reżimem. Czytelnik poznaje od razu i historię relacji autora z psem, i kontekst historyczno-społeczno-literacki.
Bardzo mi się podobało połączenie wspomnień z kryminałem, zwłaszcza, że historia życia Edy (oraz innych zwierząt przewijających się przez dom małżeństwa Kohoutów) jest niezwykle ciekawa i pokazuje sobą, że relacja człowiek-zwierzę może być relacją między członkami rodziny.
Dobrze by było kiedyś przeczytać to po polsku, aczkolwiek nie wiem, czy którekolwiek wydawnictwo podjęłoby się próby wydania tej powieści na polskim rynku.
Niemniej jednak osobom czeskojęzycznym polecam, warto.

Nazwisko Pavla Kohouta polscy czytelnicy mogą kojarzyć z "Kacicą", powieścią wydaną w Polsce już jakiś czas temu. Ja swoją przygodę z tym pisarzem zaczęłam nie od "Kacicy", ale od "Kde je zakopán pes", jak to określił autor - memoárománu (połączenie literatury wspomnieniowej z powieścią, w tym przypadku z kryminałem).
W skrócie: na samym początku czytelnik dowiaduje się, że...