Nie będę oryginalna pisząc, że moje pierwsze spotkanie z 'Wywiadem z wampirem' było spotkaniem z filmem. Miałam wtedy lat piętnaście, a przygodę z szeroko pojętą fantastyką dopiero w ogóle zaczynałam. Nie skojarzyłam jednak wtedy, że jest to film na podstawie książki. Dowiedziałam się dopiero dwa lata później, gdy grupką znajomych, zafascynowani RPG 'Wampir Maskarada' sięgnęliśmy po tę powieść. Teraz, po latach, wróciłam do niej kompletując powoli swoją biblioteczkę nie tylko z książek, które chcę przeczytać na bieżąco, ale także i z tych, które mają dla mnie jakieś znaczenie, które nazywam ulubionymi.

Po cichu zastanawiałam się, czy mając x lat więcej jest szansa, że ta książka mnie rozczaruje. To była jednak głupia obawa, bo jako dorosła kobieta odbieram ją nawet w sposób bardziej dojrzały niż jako nastolatka.

Myślę, że każdy wie o czym jest 'Wywiad z wampirem' - w końcu film pojawiał się na w telewizji tak wiele razy, że trudno było na niego nie trafić. To historia wampirzego życia mężczyzny o imieniu Louis, który staje się wampirem z nadzieją, że przestanie cierpieć. Tak się jednak nie staje, bo w wampirzym życiu nie znajduje ukojenia, a część jego natury wciąż pozostaje ludzka sprawiając, że nadal cierpi - nawet bardziej niż wcześniej, bo aby przetrwać musi odbierać to co bardzo wysoko ceni: ludzkie życie.
W zasadzie film, poza pewnymi szczegółami jest dość wierną adaptacją książki, na co duży wpływ miała sama autorka powieści, Anne Rice. Czy to sprawia, że wystarczy obejrzeć film i nie zawracać sobie głowy książką? Zdecydowanie nie! Gdy czytałam pierwszy raz książkę, wiedziałam, że film stanowi dla mnie jedynie wstęp. Obietnicę tego, co znalazłam na kartkach powieści jako nastolatka i dorosła kobieta. Jeżeli film jest przesycony mrokiem, uczuciami, grozą, klimatem, to książka wręcz nimi ocieka i sprawia, że nie da się od niej oderwać. Jest hipnotyzująca. Ukazuje wampiry tak, jak ja skłonna byłabym je sobie wyobrażać.

Ta książka powinna być obowiązkową lekturą dla każdego, kto czuje się zainteresowany tematyką wampirów, a także dla tych, co kochają się w zmierzchowym, przesłodzonym Edwardzie. Ukazuje drapieżną i morderczą naturę tych istot. Ukazuje poszukiwania niektórych z nich, problemy z jakimi długowieczne istoty muszą się uporać. Walkę z własną naturą, dojrzewanie przez wieki i ból utraty.

Nie będę ukrywać, że zarówno film, który oglądałam będąc w wieku, który czynił mnie częścią grupy docelowej dla opowiastek typu 'Zmierzch' i książka [oraz RPG mające, jeśli się nie mylę, w 'Kronikach wampirów' swoje korzenie] czytana dalej w wieku, który wciąż ów grupa docelowa obejmowała, wywarły na mnie duży wpływ i wpoiły pewne postrzeganie tych nieśmiertelnych. Gdy 'Zmierzch' i jemu podobne książeczki stały się modne, niemal fizyczny ból sprawiało mi patrzenie na obdzieranie wampirów z całej ich magii, okrucieństwa, radości, cierpienia, uczuć itd. W porównaniu do 'Wywiadu z wampirem' to głupiutkie bajeczki, bez żadnej wartości i klimatu. Jeżeli ktoś chce sięgnąć po opowieści z wampirami w roli głównej - powinien od razu wziąć do ręki 'Wywiad z wampirem' i nie marnować czasu na przesłodzone bzdury.

Nie będę oryginalna pisząc, że moje pierwsze spotkanie z 'Wywiadem z wampirem' było spotkaniem z filmem. Miałam wtedy lat piętnaście, a przygodę z szeroko pojętą fantastyką dopiero w ogóle zaczynałam. Nie skojarzyłam jednak wtedy, że jest to film na podstawie książki. Dowiedziałam się dopiero dwa lata później, gdy grupką znajomych, zafascynowani RPG 'Wampir Maskarada'...