Czytelnik, który sięgnie po taką książkę Kinga, szczególnie skuszony hasłami o jego wielkim talencie do tworzenia pisemnej makabry, może być lekko rozczarowany. Może nawet wyrzucić taką książkę po 200 stronach, przez jakieś okno na przykład. Po 300 stronach też, nawet po 500, przez okno albo i gorzej. Bo początkowo akcja rozwija się powoli, ociężale, jak żółw... a nie, to było u Tuwima :) Chociaż nie zmienia to faktu, że tym razem u Kinga, poza subtelnym uczuciem czegoś nieuchronnego, w pierwszych kilkuset stronach strasznie nie będzie.

Co więc będzie, skoro wskaźnik makabry przez większą część książki, oscylować będzie w granicach zera? Otóż będzie Edgar Freemantle i jego powypadkowe życie, pełne udręk i napadów agresji. Zabrzmiało to nawet groźniej niż w rzeczywistości, bo Edgar za radą psychologa zmieni otoczenie, zamieszka w domu na wyspie i zacznie realizować swoje dawne artystyczne pasje, które pomogą mu w walce z depresją i szalonymi wyskokami. Domyślacie się pewnie, że będą one też miały spore znaczenie w rozwijającej się powoli akcji, a jakie - tego już Wam nie zdradzę.

Mówi się, że z wiekiem King robi się sentymentalny. Może i tak jest, ale mi to nie przeszkadza. Czytam książki Króla w jako takim porządku chronologicznym i nie jestem ani zaskoczona, ani rozczarowania żadnym jego kolejnym dziełem, na pewno nie z powodu lekkiego spiłowania pazurków. Uważam, że nie zawsze horror musi trzymać się zasady "flaki, flaki, flaki, dużo krwi, flaki, seks, flaki". Może jeszcze flaki do tego? Czasem dobrze jest poczytać coś krwistego, a czasem dać się wciągnąć w historie podobne do tej, którą poznamy w tej książce.

Miła paplanina i groza dopiero pod koniec, ale za to w mistrzowskim wydaniu. Taka dla mnie była właśnie "Ręka mistrza". Polecam, ale raczej nie dla poszukujących w/w flaków.

Czytelnik, który sięgnie po taką książkę Kinga, szczególnie skuszony hasłami o jego wielkim talencie do tworzenia pisemnej makabry, może być lekko rozczarowany. Może nawet wyrzucić taką książkę po 200 stronach, przez jakieś okno na przykład. Po 300 stronach też, nawet po 500, przez okno albo i gorzej. Bo początkowo akcja rozwija się powoli, ociężale, jak żółw... a nie, to...