Okładka: 8,5/10
Treść: 6,5/10

Naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę. Jest to pierwsze moje spotkanie z twórczością Grzędowicza i mam wrażenie, że nie zaczęłam od odpowiedniej pozycji, choć wydawało mi się, że zbiór opowiadań nada się do tego w sam raz.

Po przeczytaniu całości mam strasznie mieszane uczucia. Z jednej strony chyba spodziewałam się czegoś innego (niestety lepszego), z drugiej – czytało się całkiem dobrze, z trzeciej – nie mogę niestety oprzeć się wrażeniu że styl autora nie do końca przypadł mi do gustu. Co ciekawe, nie miałam takich problemów z Kossakowską, która pisze dość podobnie (tak samo mrocznie i ciężko). Grzędowicz... hmm... Podobał mi się zdecydowanie mniej.

Niestety również nie wszystkie opowiadania przypadły mi do gustu i naprawdę w wielu z nich zabrakło tego "czegoś", co sprawiłoby, że zostaną jakoś przeze mnie zapamiętane.

"Azyl dla starych pilotów" – szczerze, to zupełnie nie pamiętam o czym to było i żeby sobie przypomnieć musiałam zerknąć do książki. Bardzo krótkie i mało porywające. 5/10

"Ruleta" – no tu już był jakiś pomysł i powiem szczerze że nawet mi się podobało. Ciekawa wizja społeczeństwa przyszłości w którym status społeczny zależy tylko i wyłącznie od losu i hazardowych wygranych. Mogłoby być nieco dłuższe. 6,75/10

"Twierdza Trzech Studni" – nie, nie i jeszcze raz NIE. Kompletnie nie w moim guście, ilość dziwnych nazw, nazwisk i określeń nagromadzonych na pierwszych stronach kompletnie odebrała mi chęci na czytanie, bo zwyczajnie się w tym wszystkim gubiłam i czułam się tak, jakbym czytała w innym języku. Fabuła też nie była jakaś porywająca i mówiąc szczerze zdziwiłam się, że właśnie to opowiadanie zostało obsypane komplementami w środowisku. Kurcze... widać nie znam się na fantastyce :) Przepraszam, ale 4/10.

"Śmierć szczurołapa" – podobał mi się klimat i pomysł na epidemię krwiożerczych szczurów. Całkiem fajne. 6,5/10

"Przespać piekło" – jak dla mnie najlepsze w zbiorze. Może po prostu wolę nieco dłuższe teksty (opowiadanie to jest najdłuższe w zbiorze)? W każdym razie, świetnie wykreowany, totalitarny świat. Atmosfera grozy i strachu była wręcz namacalna, pomysł na chorobę w formie szklicy – genialny, bohaterowie wyraziści. 7,5/10

"Dom na krawędzi światła" – trochę inna wizja zaświatów. Ciekawe, choć mam wrażenie, że nieco niedopracowane. Lepiej wypadłoby, gdyby było ciut dłuższe i bardziej rozwinięte, ale mimo to, podobało mi się. 7/10

"Enter i jesteś martwy" – bardzo dziwnie się zaczynało i początek nieco mnie znużył. Potem było nieco lepiej, choć faktycznie, ze względu na poruszaną tematykę opowiadanie to nie do końca przetrwało próbę czasu. Na pewno wciąż aktualne jest jedno ukazane w nim stwierdzenie: "nie istniejesz w internecie, nie istniejesz w ogóle". 6/10

"Rozkaz kochać!" - jak dla mnie było dość średnie, nie do końca podobał mi się pomysł na ten dominujący wątek romantyczny, bohaterowie jacyś tacy mało wyraziści... Trochę nadrabiało zakończeniem. 6/10

"Chwila przed deszczem" – nie wiem co to miało być, ale jak dla mnie było słabe i zmierzało donikąd. 5,5/10

Jak widać po moich ocenach, najlepiej nie było. Grzędowicza nie skreślam, dam mu jeszcze szansę i to pewnie nie jedną (w końcu na półce czeka już "Pan Lodowego Ogrodu"), aczkolwiek gdybym była zupełnie przypadkowym czytelnikiem, to pewnie po przeczytaniu "Azylu" nie miałabym jakiejś strasznej ochoty na ponowne spotkanie z tym autorem.

Na plus książki – komentarze autora pod poszczególnymi opowiadaniami. Nie spodziewałam się tak miłego dodatku ale to był strzał w dziesiątkę.

Okładka: 8,5/10
Treść: 6,5/10

Naprawdę ciężko mi ocenić tę książkę. Jest to pierwsze moje spotkanie z twórczością Grzędowicza i mam wrażenie, że nie zaczęłam od odpowiedniej pozycji, choć wydawało mi się, że zbiór opowiadań nada się do tego w sam raz.

Po przeczytaniu całości mam strasznie mieszane uczucia. Z jednej strony chyba spodziewałam się czegoś innego (niestety...