Bardzo nie lubię tego uczucia, gdy czuję, że przy czytaniu coś zgrzyta, a ja nie do końca wiem co. I tak właśnie mam w przypadku tej książki. Niby historia ciekawa, niby szybko płynie, a jednak czegoś brakuje. Drażnią mnie główni bohaterowie, którzy tak naprawdę nie robią nic poza chlaniem i żartowaniem, przy czym ich dowcipy niestety nie są śmieszne. Brakuje w tej książce emocji, głębszego dna, czegoś co pociągnęłoby czytelnika za sobą i nie pozwoliło się oderwać. Gdybym miała opisać jednym słowem tę historię, to powiedziałabym, że jest po prostu miałka. Nie kupuję historycznego (gwarowego) języka tej książki, którym Autor na siłę epatuje w wielu miejscach, by zaraz później wpleść w opowieść bardzo współczesne kwiatki. Nie kupuję nierównego stylu pisania, wciskanej na siłę topografii miasta, oderwanych od siebie fragmentów, które wyglądają jak wklejone do opowieści, bo się znalazły w jakiejś notce i szkoda by było nie umieścić (przykład - relacja z meczu). Nie lubię też, gdy Autor traktuje czytelnika jak bęcwała i wyjaśnia mu wszystko po kilka razy, na wypadek gdyby ten nie zrozumiał, zapomniał, albo był ciężko kapujący. Niepotrzebnie, Panie Autorze, czytelnicy to istoty myślące :) Jest jednak i pewien plus - dzięki tej książce miałam okazję trochę poznać Pana Kalinowskiego i jego warsztat. Od jakiegoś czasu ostrzę sobie zęby na serię "Śmierć frajerom", ale teraz ponownie przemyślę, czy aby na pewno chcę poświęcić swój czas tej historii.

Bardzo nie lubię tego uczucia, gdy czuję, że przy czytaniu coś zgrzyta, a ja nie do końca wiem co. I tak właśnie mam w przypadku tej książki. Niby historia ciekawa, niby szybko płynie, a jednak czegoś brakuje. Drażnią mnie główni bohaterowie, którzy tak naprawdę nie robią nic poza chlaniem i żartowaniem, przy czym ich dowcipy niestety nie są śmieszne. Brakuje w tej książce...