To nie jest typowa autobiografia, ale może należało się tego spodziewać po Pawlikowskiej. (W wielu momentach tej książki podkreśla swój indywidualizm.) Chyba nie dowiedziałam się z niej niczego nowego, książka jest jak inne tej autorki. No bo wiadomo, że jak Pawlikowska, to musi być coś o podświadomości, uzależnieniach, zdrowym odżywianiu, potrzebie długiego snu, radiu i oczywiście podróżach. Taki typowy dla niej misz-masz tych samych tematów. Nie jest to opowieść o własnym życiu od urodzenia do teraz, to raczej zbiór rozmaitych refleksji plus opisy pewnych życiowych sytuacji (które w dużej części zostały już opisane we wcześniejszych książkach). Autorka wykorzystała też okazję, aby odpowiedzieć na krytykę, którą ją zalała po wydaniu książki o despresji - trochę to było dziwne; myślałam, że ona takich rzeczy nie robi, że się tym nie przejmuje.
Miałam dużą nadzieję, że się czegoś dowiem, że zostanę czymś zaskoczona, a tu klops. Chociaż właściwie zostałam lekko zaskoczona, ale negatywnie: książka miała dla mnie delikatny posmak przechwałek...

To nie jest typowa autobiografia, ale może należało się tego spodziewać po Pawlikowskiej. (W wielu momentach tej książki podkreśla swój indywidualizm.) Chyba nie dowiedziałam się z niej niczego nowego, książka jest jak inne tej autorki. No bo wiadomo, że jak Pawlikowska, to musi być coś o podświadomości, uzależnieniach, zdrowym odżywianiu, potrzebie długiego snu, radiu i...