Jestem dosłownie po skończonej lekturze. Zajęło mi to dokładnie 12 godzin. Cóż powiedzieć, chciałam sięgnąć po niewymagającą książkę, taką dzięki której mogłabym się odprężyć po maratonie Schwab i się chyba trochę przeliczyłam.
Od kilkuset stron zastanawiałam się, jaką ocenę powinnam jej wystawić. Strzelałam, że będzie to między 7 a 10. Zdecydowałam się na 9. Nie uważam jej za książkę, która jest cudownym arcydziełem i wątpię, abym do niej wróciła. Natomiast sądzę, że jest to książka, która ma większy przekaz niż mogłoby się zdawać. To historia o lękach, przyjaźni oraz co istotne o tym, jak samotni zdajemy się być, mimo, że stoimy w tłumie ludzi.
Wydaje mi się, że jest to jedna z nielicznych książek, które tak bardzo pozwoliły mi się utożsamić z bohaterką. A przecież każdy z nas ma swoje problemy, lęki i czasami i nas łapie samotność. Dlatego, ta książka jest dla wszystkich samotnych, którzy czują się opuszczeni przez przyjaciół i którzy truchleją, gdy zauważą tygrysa. Ale jest to również książka dla tych, którzy mają nadzieję, że każdy problem ma swoje rozwiązanie. Jeżeli czujecie się czasami samotni, to pamiętajcie - że ja też, a tych od "ja też" są setki i miliony.

Jestem dosłownie po skończonej lekturze. Zajęło mi to dokładnie 12 godzin. Cóż powiedzieć, chciałam sięgnąć po niewymagającą książkę, taką dzięki której mogłabym się odprężyć po maratonie Schwab i się chyba trochę przeliczyłam.
Od kilkuset stron zastanawiałam się, jaką ocenę powinnam jej wystawić. Strzelałam, że będzie to między 7 a 10. Zdecydowałam się na 9. Nie uważam...