Ta książka była moim pierwszym spotkaniem z autorką. Nie czytałam serii Dimily, choć mam dwie pierwsze części w swojej biblioteczce. Nie miałam więc żadnego porównania i nie wiedziałam, za co się zabieram.

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu opisu książki nie do końca wiedziałam, co wydarzyło się między bohaterami. Z jakiegoś powodu zerwali ze sobą kontakt, a później tego żałowali, chcieli go odnowić, ale się boją... O co tu chodzi?

Główną bohaterką, z perspektywy której poznajemy historię, jest 17-letnia Kenzie. Dziewczyna rok wstecz bardzo przyjaźniła się z rodziną Hunterów, jednak kiedy rodzice Jadena i Danielle zginęli w wypadku samochodowym, ona... wystraszyła się i zaczęła udawać, że nie zna ich dzieci. Nieważne, że Jaden był praktycznie jej chłopakiem, podobno była w nim szalenie zakochana i spędzała z nim każdą wolną chwilę, a z jego siostrą były najlepszymi przyjaciółkami. Po prostu przestała się do nich odzywać. W tym momencie ją znienawidziłam i do końca książki niestety nie byłam w stanie wykrzesać w stosunku do niej ani cienia sympatii.

Przypadkowe spotkanie w sklepie monopolowym w dość krępującej sytuacji (rok po wypadku) ponownie zbliża do siebie Kenzie i Jadena. Co najlepsze - to chłopak poszukuje ponownego kontaktu ze swoją byłą dziewczyną, a ona próbuje nadal go unikać. Zaczynają się znowu spotykać, Kenzie nagle postanawia odbudować zerwane relacje. Próbuje odnowić także dawną przyjaźń z Dani, jednak ona jest bardziej zdystansowana i nieufna.

W międzyczasie okazuje się, że matka Kenzie ma poważny problem alkoholowy, który w ich domu jest tematem tabu. Z tego powodu dziewczyna zmaga się z wieloma demonami, z którymi ewidentnie sobie nie radzi, ale również nic z nimi nie robi, oprócz podawania ich jako powodów wszelkich spotykających ją nieszczęść oraz usprawiedliwiania nimi wszelkich chorych decyzji, które podejmuje.

Tak jak wspomniałam wcześniej, nie polubiłam się z Kenzie od początku i to nie zmieniło się do końca książki. Nie byłam w stanie zrozumieć jej zachowania ani podejmowanych przez nią decyzji, choć uwierzcie - bardzo się starałam. Problem alkoholowy matki i jego powody były dla mnie tylko marną wymówką dla niedojrzałych zachowań bohaterki. A jej późniejsze bieganie za Hunterami i oczekiwanie, że ni stąd ni zowąd znowu zaczną się z nią spotykać i zachowywać jakby nigdy nic, było dosłownie żałosne. A zresztą Jaden był niewiele więcej wart, ja nie potrafiłabym być ponownie z człowiekiem, który odstawił mnie na bok w najtrudniejszym momencie mojego życia i to na ROK! Skoro jemu to nie przeszkadzało - no cóż, jego wybór. Mam wrażenie, że cały pomysł na książkę i rozwinięcie akcji były napisane strasznie na siłę, jakby autorka spinała się, żeby napisać i wydać cokolwiek, bo dawno nie napisała nowej książki.

W którejś recenzji przeczytałam, że "Wróć, jeśli masz odwagę" jest znacznie bardziej poruszające niż seria Dimily. No cóż, mnie poruszały tylko kolejne głupie zachowania bohaterki i to na pewno nie w sposób, jaki był zamierzony przez autorkę. W takim wypadku raczej nie sięgnę po jej poprzednią serię, choć kto wie, może kiedyś najdzie mnie na głupiutkie, odmóżdżające historie - wtedy będzie idealna ;)

Jeśli nie oczekujecie od książki niczego poza lekkim piórem autorki i dość płytkiej historyjki o nastolatkach - sięgajcie śmiało. Natomiast jeśli chcecie odnaleźć w książce choć trochę przesłania i głębszego sensu, to wg mnie w tej książce ich nie ma, choć zamiar autorki był pewnie inny ;)

Ta książka była moim pierwszym spotkaniem z autorką. Nie czytałam serii Dimily, choć mam dwie pierwsze części w swojej biblioteczce. Nie miałam więc żadnego porównania i nie wiedziałam, za co się zabieram.

Przyznam szczerze, że po przeczytaniu opisu książki nie do końca wiedziałam, co wydarzyło się między bohaterami. Z jakiegoś powodu zerwali ze sobą kontakt, a później...