Layla Wheldon

"Wiesz, czego najczęściej żałują ludzie u schyłku swojego życia? Tego, że nie pozwolili sobie na szczęście. Odwlekali robienie tego, co sprawiało im radość, ze względu na brak odpowiedniej chwili. W życiu nigdy na nic nie ma odpowiedniej chwili. Musisz ją sama stworzyć. Jeśli kochasz pisać, to pomyśl o czymś w tym kierunku." Cała opowieść rozgrywa się w iście sielskim, lecz luksusowym klimacie. Chłopak mieszkający w rezydencji, otaczający się służbą. Z drugiej strony mamy dziewczynę, właściwie nastolatkę, której marzeniem jest nauka jazdy konnej i wydanie powieści. Ich losy łączą się poprzez Kaydence i Eliasa, jednak oboje nie pałają do siebie tak dużą sympatią. Przez dawny incydent sklepowy, ich drogi rozeszły się w zupełnie różnych kierunkach. Jednak to właśnie konie ma nowo ich połączą. Pierwsze, co mnie mocno zaskoczyło i jednocześnie wprowadziło w nostalgiczny nastrój to wątek związany z końmi. W ostatnim czasie trafiam na sporo historii, które roztaczają się wokół tego tematu z czego bardzo się cieszę, bo lubię wracać do swoich jeździeckich czasów. Z opisaniem całego zaplecza Wheldon poradziła sobie znakomicie. Opieka nad zwierzętami, odpowiednia postawa w siodle czy stawianie pierwszych kroków w stajni - te elementy z pewnością tu dostrzeżecie. Miejcie również na uwadze to, że pojawia się tutaj (wspomniany) wątek przem0cy wobec zwierząt. Jeśli chodzi o postacie, to wielokrotnie zaskakiwali mnie swoją postawą. Ariadna, choć zaledwie osiemnastolatka, na przestrzeni lektury można powiedzieć, że dojrzała do pewnych spraw. Zawsze mówi co myśli, jednak gdy dochodziło do cięższych kwestii, dziewczyna podchodziła do nich z otwartą głową. Może prócz zakupu konia... to było szalone posunięcie. Co się tyczy Tristana, to jego niechęć była widoczna w każdym geście i słowie. Nawet z własnego domu chciał wyrzucić Crawford - już nie mówiąc o tym, że sam pozwolił jej w nim pozostać na czas ulewy. Zmaga się on także z demonami przeszłości, które przypominają o sobie na każdym kroku. Czego by o nich nie wspomnieć, mają jeden wspólny cel: najlepsza opieka nad końmi. Ta cecha wynika nie tylko z ich charakteru, ale również z budowania relacji, szczególnie tych rodzinnych. Ciężko mi się czytało fragmenty związane z przem0cą, o których wspominali bohaterowie, a właściwie jeden z nich. Ta wyrwa pozostanie w nim na zawsze. "Wbrew Mojrom" ma jeszcze jeden, dwa, ciekawe wątki, które niestety nie śledziłam już tak mocno jak ten związany z końmi. Gwiazdy, mitologia, horoskopy. Pierwszy tom poruszał więcej tych kwestii, jednak Ariadna jest ich równie wielką fanką (co jest widoczne w tytułach rozdziałów i jej rozmowach). Drugim natomiast jest wątek romantyczny, którego w tej powieści w ogóle nie poczułam. Nienawiść i nieporozumienia były zbyt głęboko zakorzenione żebym mogła uwierzyć w ich uczucia. Poza tym, głębsza relacja zaczęła się tak naprawdę na ostatnich kilkunastu stronach, także wiele nie mogłam tu znaleźć. Lato w siodle nabrało nowego znaczenia. Jeśli macie ochotę poczuć jeszcze ciepłe promienie słońca (lub ulewne deszcze),wiatr we włosach oraz przypomnieć sobie zapach stajni, to sięgnijcie po serię "Splecione losy". Polecam zacząć od pierwszego tomu, jednak pamiętajcie, że "Wbrew Mojrom"🐎 można czytać bez znajomości "Nasze Perseidy"🌌. [ Współpraca reklamowa z Wydawnictwem BeYA ]