Przyznaję, byłam do tej książki uprzedzona i choć od kiedy pamiętam stała na Maminej półce, to od zawsze też ją omijałam szerokim łukiem. Przyszła jednak kryska na Matyska, w czym duża zasługa BBC, które wrzucił te powieść na listę 100 książek, które trzeba przeczytać w życiu, a ja mam taką małą ambicje, by faktycznie je przeczytać.

No, to w końcu wzięłam to od Mamy z myślą : Boże, jakieś ckliwe romansidło...

Ckliwe chwilami rzeczywiście jest, ale jak ktoś przy mnie jeszcze użyje mocno pogardliwego słowa ,, romansidło", w stosunku, do tej powieści, to kopne w tylek, jak Mamę kocham.

Po pierwsze jest to przede wszystkim powieść historyczna w świetny sposób przedstawiająca południe USA w drugiej połowie XIX, a zwłaszcza wojnę secesyjną z punktu widzenia tych, o których historia mówi mniej - przegranych. Sporo jest w kulturze narracji,, polnocnocentrycznej" czyli tych bardziej cywilizowanych stanów, a mniej z punktu widzenia Poludnia. W dodatku Atlanta u początków istnienia została pokazana tak wspaniale, że jeśli jeszcze tego nie zrobili, powinni wybudować Margaret Mitchell pomnik.

Kolejna sprawa, że jest to powieść o obyczajowosci i walce z nią i tu nie sposób nie wspomnieć o głównej bohaterce Scarlett, która jest skonstruowana w sposób GENIALNY. Scarlett się jednocześnie nie cierpi, bo jest głupią, próżną, ignorantką zapatrzoną w czubek własnego nosa, której zależy tylko na uwielbieniu mężczyzn, a wszystkie kobiety traktuje jako gorsze i glupsze od siebie (a sama jest tak tępa, że zastanawia się jak daleko leżą Termopile, czy front już daleko...). W dodatku Scarlett nie ma żadnych skrupułów odbijać innym kobietom wielbicieli dla samego tylko,, sportu". Z drugiej strony autorka pokazuje Scarlett jako rzeczywiście inteligentniejsza od innych, potrafiaca spoglądać bardziej trzeźwo na świat (Np. że lepiej się poddać i żyć, a nie zginąć śmiercią honorową). Z jej przemyśleń na temat ówczesnej roli kobiety wyłania się świat pełen hipokryzji, w którym lista rzeczy zakazanych dla dziewczyn, mezatek i wdów (czyli po prostu wszysykich kobiet), jest tak długa, że, zapchalaby super komputer NASA, gdyby ja spisać. Scarlett buntuje się przeciw idiotycznym prawom: temu, ze powinna jeść jak ptaszek, bo panowie lubią takie kobiety, że nie powinna odsłaniac ramion nawet w wściekły upał, że będąc ponad rok po śmierci męża nie ma prawa pojawić się nawet na żadnym przyjęciu, bo przecież to by oznaczała, że skalala pamięć swego Malzonka. Tego typu okrutnych dla kobiet nakazów, które zresztą narzucają sobie one same jest naprawdę mnóstwo i gdy uswiadomimy sobie, że Scarlett ma zaledwie 16 czy później 17-18, to naprawdę możemy jej współczuć i kibicować. A na pewno jesteśmy w stanie zrozumieć, ze ma dość narzucanej jej roli wdowy pogrzebanej za życia czy anioła miłosierdzia opiekującego się rannym w szpitalu. Na Boga, wydaje mi się, ze mam w sobie więcej współczucia niż Scarlett, ale gdyby mnie okrągle miesiące zmuszano, bym opiekowała się rannymi na wojnie chorymi (a więc bród, smród, tyfus, gangreny, itd.), też miałabym dość. I pod tym względem Scarlett ma w sobie sporo z feministki, nawet jeśli sama myśli o Melanii (cudowna, ciepła postać!!!) że jesf glupią sufrazystką. To Scarllet w swoim buncie i nie godzeniu się na sztywne ramy, w które próbuje się ją wsadzić jest bliższa sufrazystkom, tyle tylko, że Melania jest wykształcona, ta jednak daje wtloczyc we wszystkie społeczne konwenanse i czuję się w nich dobrze.

I dopiero wreszcie,, Przeminelo z wiatrem " jest romansem. Ale jakim! Subtelnym, rozwijającym się powoli, a Rhett, choć kawał skurczybyka z niego jest jednym z najwspanialszych skurczybyków w literaturze. Niniejszym oświadczam, że dołączam do grona Pań, które kochają Rhetta Buttlets (nie mylić z Clarkiem Gable, choć trzeba przyznać, że pasuje idealnie!!) (tak, słyszałam, że w kolejnych częściach jest mniej czarujący, przekonam się, bo na pewno szybko pożycze 2 i 3 tom od Mamy)

Przyznaję, byłam do tej książki uprzedzona i choć od kiedy pamiętam stała na Maminej półce, to od zawsze też ją omijałam szerokim łukiem. Przyszła jednak kryska na Matyska, w czym duża zasługa BBC, które wrzucił te powieść na listę 100 książek, które trzeba przeczytać w życiu, a ja mam taką małą ambicje, by faktycznie je przeczytać.

No, to w końcu wzięłam to od Mamy z...