A mnie spodobała się ta powieść. I to bardzo spodobała. Urzekła mnie okładka i zaintrygował tytuł – tak pasuje do pogody panującej podczas Bożego Narodzenia w ostatnich latach. Jak się późnej okazało tytułu nie należy odczytywać wprost, lecz jak to bywa z powieściami – nieco metaforycznie. Ciekawa sceneria – pensjonat o wiele mówiącej nazwie „Mścigniew”, nie w górach, nie nad morzem czy na Mazurach, ale na Pojezierzu Lubuskim. „Odludzie, las, jezioro, cisza… Zero komercji”. I bohaterowie jakby przeniesieni z klasyki kryminału, skrywający własne tajemnice, czasem zbyt sterylni, więc podejrzani. Czytelnik poznaje ich powoli, w miarę rozwoju akcji. Dobrze skonstruowana fabuła. Początkowo nic nie jest oczywiste. Jak twierdzi jeden z bohaterów „nikt nie miał motywu”, a jak zauważa podinspektor z młodszym kolegą: „wszyscy kłamią”. Kto zatem jest winien? Czy właściciel pensjonatu ukrywający prawdziwą chorobę swojej żony? A może polonista – wielbiciel kryminałów? Albo „nawrócony” alkoholik lub żona, która nieumyślnie zabiła kochankę męża? Czołowa postać to Ola, łącząca cechy znanych detektywów i bohaterek powieści Joanny Chmielewskiej. Dobra obserwatorka, dostarczająca cennych informacji stróżom prawa, chętnie z nimi współpracująca. Te cechy, w połączeniu ze spostrzegawczością i pracowitością młodego policjanta oraz doświadczeniem i dedukcją podinspektora i jego przyjaciela – prywatnego detektywa, przyczynią się do rozwikłania nie jednej lecz wielu mniejszych tajemnic i ostatecznego wyjaśnienia dwóch dziwnych morderstw.
Dodatkowy plus za ciekawe zainteresowania bohaterów.

A mnie spodobała się ta powieść. I to bardzo spodobała. Urzekła mnie okładka i zaintrygował tytuł – tak pasuje do pogody panującej podczas Bożego Narodzenia w ostatnich latach. Jak się późnej okazało tytułu nie należy odczytywać wprost, lecz jak to bywa z powieściami – nieco metaforycznie. Ciekawa sceneria – pensjonat o wiele mówiącej nazwie „Mścigniew”, nie w górach, nie...