To nie mogło się nie udać: uwielbiam "Genji monogatari", kręci mnie epoka Heian, więc co mogło pójść nie tak? Że epos rycerski? Że wojna Gempei? Ależ to na pewno będzie fascynujące!

Nie było. W porównaniu do wielkiego klasyka Murasaki Shikibu "Heike monogatari" brakuje wszystkiego: wyraźnie zarysowanych postaci, psychologii, elegancji, barwnych detali, perypetii bohaterów. Jest za to nagromadzenie wojowników, którzy nie różnią się od siebie literalnie niczym, a do tego nazywają się tak samo oraz płaska, nudna akcja, gdzie wszystko jest opisane tak samo. W efekcie przy kolejnej zdradzie, którą opuszczony przez wszystkich wojownik musi przyjąć rozpruwając sobie brzuch, człowiek ziewa... ziewa... Jeśli ktoś uważa, że opisy pojedynków i bitew u Homera są nudne, niech sięgnie po Opowieść o Heike.

Największe zdumienie: najbardziej znane epizody z Heike, uwiecznione w teatrze no, poezji, drzeworytach w samej opowieści okazują się detalami, które trudno wyłapać w gąszczu podobnych.

To nie mogło się nie udać: uwielbiam "Genji monogatari", kręci mnie epoka Heian, więc co mogło pójść nie tak? Że epos rycerski? Że wojna Gempei? Ależ to na pewno będzie fascynujące!

Nie było. W porównaniu do wielkiego klasyka Murasaki Shikibu "Heike monogatari" brakuje wszystkiego: wyraźnie zarysowanych postaci, psychologii, elegancji, barwnych detali, perypetii...