Anita – bohaterka „Lat powyżej zera” jest typową polską nastolatką. Słucha hip-hopu. Szuka pomysłu na siebie, czasami wpada na złe pomysły oraz zachowuje się w sposób nieodpowiedzialny, ale choć wychowywała się w innych od dzisiejszych czasów, to niczym się nie różni od obecnej młodzieży. Jedyną różnicą jest postęp technologiczny i zmiana trendów w kulturze popularnej.

Jestem rocznikiem 1989, więc opisywane w książce rzeczy nie są mi obce. Lata dziewięćdziesiąte i pierwsze „powyżej zera”, to były piękne czasy. Łatwiej było o pracę, nie było internetowych hejterów, ludzie spędzali więcej czasu ze sobą. Pamiętam jak za czasów studenckich w akademiku, w którym mieszkałam, wysiadł prąd. Ludzie powychodzili na korytarz, ktoś wyciągną gitarę i zaczął grać, ludzie śpiewali, rozmawiali, integrowali się, a potem wrócił prąd i wszyscy rozeszli się do swoich pokoi, by na nowo zanurzyć się w cyberprzestrzeni. Trochę smutna ta nasza rzeczywistość. Ludzie łatwiej komunikują się za pomocą sieci niż w realnym świecie.

Zastanawia mnie, co dzisiejsza młodzież będzie wspominać na stare lata. My mieliśmy jo-jo, gumę Kaczor Donald, pegasusa, Zbuntowanego Anioła, kasety VHS, Paktofonikę. Dziś dzieciaki mają smartfony, fidget spinnery i Sexmasterkę. Moi rodzice pewnie powiedzieliby, że moje dzieciństwo, to głupoty, w końcu za ich czasów mowy nie było o takich rzeczach. W grę wchodziła zniszczona piłka (w przypadku taty) i szmaciana lalka (w przypadku mamy). Ciekawe co będzie się działo za kolejne dwadzieścia lat.

Główna bohaterka została wykreowana na osobę zagubioną, szukającą swego celu życiowego. Jednego dnia, po ataku na World Trade Center postanawia wyrzucić swoje dotychczasowe kasety magnetofonowe i zmienić styl o sto osiemdziesiąt stopni. Akcja książki jest wolna, nie ma spektakularnych zdarzeń. Anita pali pierwszego w życiu papierosa, próbuje alkoholu, okłamuje rodziców, buntuje się, poznaje chłopaków, niekiedy nieco użala się nad sobą. Tak naprawdę ostatnie kilkadziesiąt stron, kiedy to dziewczyna emigruje do Szkocji, nieco zmienia tempo akcji.

Ta książka jest doskonała. Obudziła we mnie tęsknotę i sentyment do czasów dzieciństwa. Autorka idealnie oddała polską rzeczywistość sprzed kilkunastu lat. Szare blokowiska, trzepaki, place zabaw niespełniające warunków unijnych, dzieci poubierane w ciuchy, które w dzisiejszych czasach byłyby obciachem. Tak się zaczytałam w tej historii, że sama nie wiem, kiedy dotarłam do jej końca. Czasami miałam wrażenie, jakby była to powieść o mnie i jestem pewna, że wiele osób będących około trzydziestki pomyślało to samo. Prócz opisu rzeczywistości, książka pobudza do myślenia i jest przestrogą przed tym, by uniknąć niektórych sytuacji, w które wplątała się bohaterka.

Polecam wszystkim bez wyjątku, zarówno tym którzy pamiętają tamte czasy z własnego doświadczenia, jak i tym, który znają je jedynie z opowieści.

Anita – bohaterka „Lat powyżej zera” jest typową polską nastolatką. Słucha hip-hopu. Szuka pomysłu na siebie, czasami wpada na złe pomysły oraz zachowuje się w sposób nieodpowiedzialny, ale choć wychowywała się w innych od dzisiejszych czasów, to niczym się nie różni od obecnej młodzieży. Jedyną różnicą jest postęp technologiczny i zmiana trendów w kulturze popularnej....