Pewne rzeczy są u Chandlera normą i pojawiają się we wszystkich jego powieściach o Philipie Marlowe: cyniczni, często skorumpowani gliniarze; bogaci, wpływowi dranie; faceci od tłuczenia głównego bohatera i faceci od dawania tym pierwszym zleceń; alkohol i nikotyna oraz, a raczej przede wszystkim, piękne kobiety, u których uroda i czar rzadko idą w parze z uczciwością. No i rozmowy, bo często to one popychają u Chandlera akcję, która polega bardziej na kojarzeniu faktów niż fabularnych fajerwerkach - mistrzostwo niedopowiedzeń, aluzji i ironii.

Nie inaczej jest i w tej powieści. Ale to nie razi. Niech się to powtarza, byle było na takim poziomie jak w "Długim pożegnaniu"! Ileż tu zawiłości, ileż starej, dobrej detektywistycznej roboty, ile mroku, brudu i goryczy...

Już nikt tak nie pisze. Już nie ma takich autorów. Już nie ma takich detektywów. Już nikt nie strzela nikomu w głowę z małego pistoletu gdzieś w meksykańskim nigdzie. Nikt nie pisze ostatnich listów ani nie żegna się z honorem. Dawniej mieli go nawet mordercy, dziś to słowo wychodzi z użycia.

Meowth, dlaczego tak gorzko i z taką rezygnacją? Czyżby udzielił Ci się ból, jakim naznaczona jest ta historia?
No, to może gimlet?

Pewne rzeczy są u Chandlera normą i pojawiają się we wszystkich jego powieściach o Philipie Marlowe: cyniczni, często skorumpowani gliniarze; bogaci, wpływowi dranie; faceci od tłuczenia głównego bohatera i faceci od dawania tym pierwszym zleceń; alkohol i nikotyna oraz, a raczej przede wszystkim, piękne kobiety, u których uroda i czar rzadko idą w parze z uczciwością. No i...