Książki, w których tematem przewodnim jest nowotwór zwykle poruszają czytelnika ale i często odpychają. Często wpadając w patetyczny ton, bo przecież temat taki trudny i absolutnie nie do śmiechu. Nikt z choroby, chorowania i umierania nie zamierza się śmiać. Jednak do każdej sprawy, również takiej jak śmiertelna choroba trzeba podchodzić z dystansem. Tak jak Nina.

NINA RIGGS
Nina o tym, że jest chora na raka dowiaduje się w wieku 37 lat. Gdzieś w swoich myślach dopuszczała taką możliwość. Jej rodzina, zarówno ze strony matki jak i ojca jest obciążona genetycznie. Mimo tego, choroba spada na nią jak grom z jasnego nieba. Bo jedna mała plamka. Bo ma jedynie 37 lat. Bo mama też jest chora.

Nina ma kochającego męża, dwóch synów i stabilne, dobre życie. Odnalezienie się w nowej rzeczywistości i pogodzenie się z losem graniczy z cudem. Ale nie jest to nieudana próba.

SACRUM OSOBY CHOREJ
Ktoś kto ma nowotwór z marszu jest szufladkowany. Bo chory to od razu (prawie) święty, biedny, nieszczęśliwy i oczywiście wiecznie smutny i zadumany. Bo nic nie pozostało, jedynie myśleć o tym jak jest się chorym i jak to okropnie w życiu jest pod górkę. Oczywiście z osobą z nowotworem, trzeba się obchodzić jak z jakiem. Bo co drugie słowo może zranić bardziej niż nóż. Nina zupełnie zmienia ten przykry stereotyp. Jej dziennik absolutnie nie jest zeszytem smutków i zażaleń.

DZIENNIK ŻYCIA I UMIERANIA
To niezwykle trafne określenie. Nina próbując żyć normalnie, nadając nowej rzeczywistości pozory normalności powoli umiera. Przez ten przepełniony nadzieją i chorowaniem czas chce kochać i żyć bardziej i mocniej. Rak jednak rzadko na to pozwala. Leczenie, chemia, ciągłe badania i nowe diagnozy zdają się nie mieć końca. A w tym wszystkim trzeba zachować zdrowy rozsądek i jasność umysłu. Ninie się tu udaje raz lepiej raz gorzej. Spisywanie wydarzeń i przemyśleń w bardzo błyskotliwy i miejscami zabawny sposób z pewnością jej pomagało.

W dzienniku Nina daje upust wszystkim lękom i słabościom z jakimi musi się zmierzyć. Ale nie próbuje im na siłę nadawać głębszego sensu. Ma gorsze i lepsze dni. W gorszych chwilach daje upust w postaci bardziej ironicznych i sarkastycznych tekstów. W błyskotliwy sposób Nina dystansuje się od swojej choroby bez strachu zaglądając śmierci w oczy.

PODSUMOWANIE
Dziennik Niny Riggs nie pozostawia złudzeń co do chorowania i umierania. To upadlający i bolesny proces. Może jednak stać się bardziej znośny podchodząc do niego z odpowiednim dystansem. Inteligentna gra słów Niny wiele uświadamia i wstrząsa czytelnikiem. Z każdą kolejną stroną zdajemy sobie sprawę jaki będzie koniec tego dziennika. Mimo przygotowania ostatnie strony poruszają do głębi i nie sposób przejść obok nich obojętnie. Dzieje się to jednak bez zbędnego patosu.

„Jasna godzina” miała być pamiątką dla synów Niny, a będzie otrzeźwieniem dla każdego kto ją przeczyta.

„Jasna godzina” w trzech słowach: podnosząca na duchu, nie pozostawiająca złudzeń błyskotliwa

Książki, w których tematem przewodnim jest nowotwór zwykle poruszają czytelnika ale i często odpychają. Często wpadając w patetyczny ton, bo przecież temat taki trudny i absolutnie nie do śmiechu. Nikt z choroby, chorowania i umierania nie zamierza się śmiać. Jednak do każdej sprawy, również takiej jak śmiertelna choroba trzeba podchodzić z dystansem. Tak jak Nina.

NINA...