Książkę tę czytałam dość wolno, dużo wolniej niż się spodziewałam. Może wynikało to z szacunku do opisywanych w niej ludzi, ponieważ "Dzikie łabędzie" to nie fikcja literacka, choć momentami trudno w to uwierzyć, tyle tam absurdu.

Książka zawiera biografię trzech kobiet z jednej rodziny, wspomniana jest również prababcia autorki, która dziś nazywa się Jung Chang, przez rodziców nazwana została zaś Erhong, co znaczy "drugi dziki łabędź" i koresponduje z tytułem. Losy rodziny narratorki splecione są nierozerwalnie z sytuacją polityczną w XX-wiecznych Chinach i czytając, miałam wrażenie, że to właśnie kwestie społeczne wybijają się na pierwszy plan w książce, podobnie jak w życiu Chińczyków przez całe stulecia.

Nie jestem w stanie nawet powiedzieć, czy książka mi się podobała. Bo jak ocenić można fabułę, która wydarzyła się naprawdę? Mogę tylko powiedzieć, że autorka sprawnie wykreowała związki przyczynowo-skutkowe między życiem prywatnym a kolejnymi okresami historii najnowszej Chin, dzięki czemu nie czułam się przytłoczona ogromem danych historycznych, lecz przyswajałam je bezboleśnie, dowiadując się o wielu sprawach, o których wcześniej nie miałam pojęcia.

O dziwo, to nie drastyczne opisy cierpień w obozach pracy i niesprawiedliwość społeczna zrobiły na mnie największe wrażenie. Może to dlatego, że literatura polska XX wieku pęka w szwach od dużo gorszych i bardziej działających na wyobraźnię fragmentów. Wystarczy otworzyć chociażby "Inny świat", żeby przekonać się o tym aż nazbyt dokładnie. Jung Chang poruszyła mnie czymś innym - jej książka to nie tylko zapis życia prawdziwych ludzi, ale też historia marzeń, które popchnęły miliony do czynów sprzecznych z ludzką naturą, a następnie zostały zbrukane przez niewielką grupę ludzi ze zbyt nabrzmiałym ego.

Ta książka zmieniła mój punkt widzenia na komunizm. W Polsce wiemy przecież, że komunizm jest zły. Wie to zwłaszcza młode pokolenie, które nigdy go nie zaznało i jest wolne od tego jarzma. Tymczasem z książki Jung Chang wyłania się obraz ideologii opartej na szlachetnych zasadach, niestety do tego stopnia sprzecznej z ludzką naturą, że niemożliwej do wprowadzenia w żadnym kraju na świecie. Warto jednak zastanowić się, na jakim poziomie rozwoju byłyby dzisiejsze Chiny, gdyby nie rewolucja, która doprowadziła do upadku cesarstwa, bez Mao i równości, którą w pewnym sensie dał ludziom, a o której wcześniej bano się nawet pomyśleć. Bardzo sugestuwne były te opowieści o prababci, która miała jeszcze krępowane stopy i nie mogła w żaden sposób wpłynąć na swój los, zwłaszcza w konfrontacji z jej wnuczką, która sama wybrała sobie męża i prawnuczką, która mogła wstąpić na uniwersytet, a nawet wyjechać na zagraniczne stypendium.

Przede wszystkim jest to chyba historia jednostek zagubionych w machinie gier politycznych, które próbują rozstrzygnąć w swoim sumieniu to, gdzie leżą granice poświęcenia siebie w imię większego dobra i czy warto pozostać wiernym wzniosłym ideałom, kiedy te nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości. Szczególnie utkwiło mi w pamięci zdanie skierowane do matki Jung Chang przez jej męża: "Przyjm, proszę, moje przeprosiny, które przychodzą o całe życie za późno".

Jedyne zastrzeżenia mogę skierować do wydawnictwa, bo w książce roi się od błędów interpunkcyjnych, ortograficznych (!!!), a także stylistycznych. To bardzo utrudnia czytanie i mam nadzieję, że zostało poprawione w nowym wydaniu.

Książkę tę czytałam dość wolno, dużo wolniej niż się spodziewałam. Może wynikało to z szacunku do opisywanych w niej ludzi, ponieważ "Dzikie łabędzie" to nie fikcja literacka, choć momentami trudno w to uwierzyć, tyle tam absurdu.

Książka zawiera biografię trzech kobiet z jednej rodziny, wspomniana jest również prababcia autorki, która dziś nazywa się Jung Chang, przez...