Chyba najbardziej niezwykła książka, jaką czytałam.
Wywołała we mnie miliony sprzecznych wrażeń.
Męczyła mnie od pierwszych stron - a przeczytałam ją dwukrotnie.
Irytujący bohaterowie, z którymi nie sposób się utożsamić - a z pasją śledziłam zawiłości ich pojmowania świata.
Na pewno nie sprawiła mi przyjemności - za to niemałą satysfakcję.
Przemaglowała mnie.
Nie czytałam jej - ja się przez nią przeczołgiwałam.
Kiedy już skończyłam, czułam się, jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł - a wiem dziś, że nie raz do niej wrócę.

Miałam wrażenie, jakby Cortazar porąbał na kawałki dzieła Michała Anioła, poskładał je na wzór kubistów i powiedział: a czemu nie w taki sposób? Brak porządku, układanie świata na nowo, ustalanie reguł na nowo - to było coś zupełnie sprzecznego ze mną. A jednak, doceniam te momenty, w których autor zmuszał mnie do tego, abym zrobiła mały audyt wśród tych klocków, z których zbudowałam sobie moje pojmowanie świata, wymiotła kurz z dawno nieodwiedzanych zakamarków umysłu.

W czasie czytania czułam dziwną bliskość z autorem, który wodził mnie za nos. Bawił się mną. Grał sobie mną w klasy, jak petką. Chwilami mnie uczył, niemal pokazując palcem, jak dziecku, chwilami brutalnie szydził ze mnie, a czasem tylko podkpiwał. Były jednak i takie momenty, w których odsłaniał swoją wrażliwość i delikatność, swoje lęki i słabości z prostoduszną naiwnością dziecka. Ta bliskość nie zawsze była przyjemna, ale zawsze fascynująca.

Ta pozycja na zawsze zmieniła moje spojrzenie na literaturę.

Chyba najbardziej niezwykła książka, jaką czytałam.
Wywołała we mnie miliony sprzecznych wrażeń.
Męczyła mnie od pierwszych stron - a przeczytałam ją dwukrotnie.
Irytujący bohaterowie, z którymi nie sposób się utożsamić - a z pasją śledziłam zawiłości ich pojmowania świata.
Na pewno nie sprawiła mi przyjemności - za to niemałą satysfakcję.
Przemaglowała mnie.
Nie czytałam...