Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nieprawdopodobne, że tak mizoginistyczna powieść, pełna "victim blaimingu", normalizująca molestowanie seksualne i przedmiotowe traktowanie kobiet została wydana w XXI wieku. Rozumiem, że opisuje czasy dawniejsze, ale brak elementarnej wrażliwości na ofiary gwałtu wyziera z każdej strony. Niedopuszczalne

To nieprawdopodobne, że tak mizoginistyczna powieść, pełna "victim blaimingu", normalizująca molestowanie seksualne i przedmiotowe traktowanie kobiet została wydana w XXI wieku. Rozumiem, że opisuje czasy dawniejsze, ale brak elementarnej wrażliwości na ofiary gwałtu wyziera z każdej strony. Niedopuszczalne

Czytałam cykl o Wiedźminie dawno temu. Planujący ekranizację Netflix zmobilizował mnie do odświeżenia sobie tej "licealnej miłości". Podeszłam do lektury z obawą, srodze zawiedziona "Sezonem burz". Dwa tomy opowiadań przeczytałam z przyjemnością, choć bez zachwytu. "Krew elfów" dostarczyła mi to, czego chciałam: rozrywkę na poziomie, inteligentne dialogi, dowcip. Cieszę się :)

Czytałam cykl o Wiedźminie dawno temu. Planujący ekranizację Netflix zmobilizował mnie do odświeżenia sobie tej "licealnej miłości". Podeszłam do lektury z obawą, srodze zawiedziona "Sezonem burz". Dwa tomy opowiadań przeczytałam z przyjemnością, choć bez zachwytu. "Krew elfów" dostarczyła mi to, czego chciałam: rozrywkę na poziomie, inteligentne dialogi, dowcip. Cieszę się...

Nie czytało mi się dobrze.
To czego Umberto Eco nigdy nie można odmówić to niezwykła erudycja. Żonglowanie autentycznymi postaciami, plastycznie przedstawione tło historyczne, piękny język i sugestywne opisy potraw należą do miezbywalnych walorów tej książki.
Niestety ilość paskudztw, przez które trzeba było przebrnąć, zwyczajnie zniechęcała. Przede wszystkim jednak nie lubię książek z tezą, które nie dają do myślenia, tylko przekonują przekonanych. Tak, Panie Pisarzu, zanim sięgnęliśmy po Pańskie dzieło, wiedzieliśmy już, że teorie spiskowe są głupie, a antysemityzm do tego obrzydliwy, nie trzeba było nas o tym przekonywać przez tyle stron, pokazując aż obraźliwie jednostronny i łopatologiczny obraz zjawiska.
Tyle. W związku z powyższym głównie się nudziłam, czytając "Cmentarz w Pradze"

Nie czytało mi się dobrze.
To czego Umberto Eco nigdy nie można odmówić to niezwykła erudycja. Żonglowanie autentycznymi postaciami, plastycznie przedstawione tło historyczne, piękny język i sugestywne opisy potraw należą do miezbywalnych walorów tej książki.
Niestety ilość paskudztw, przez które trzeba było przebrnąć, zwyczajnie zniechęcała. Przede wszystkim jednak nie...