Achaja to cykl, który da się czytać tylko jeśli wyłączy się myślenie. Jeśli liczysz na książkę wybitną, dobrą, przeciętną to muszę cię rozczarować. Achaja tom II to książka zwyczajnie beznadziejna. Ale dlaczego? Przecież jest wszystko: krwawa polityka, piękne kobiety, proste dialogi, porządni bohaterowie. U Tolkiena się to przecież sprawdziło, tak? To dlaczego u pana Ziemiańskiego nie?
1. Achaja - nadczłowiek. Śmiertelna rana - phi. Po co mi ręką? W dodatku Achaja nie ma wad. Ale nie ma też zalet. Co czyni ją bohaterką... No właśnie. Trudno cokolwiek o niej powiedzieć.
2. Język. Trzy najpopularniejsze słowa w książce: dupki, kur*a, ja pierdo*ę. Nie. W wojsku do majora nie odezwiesz się w taki sposób. Nie w tych czasach. W dodatku przymiotnik "fajny" i odmiana słowa "dupa" na sześćdziesiąt sposobów były męczące.
3. Fabuła. Prosta fabuła. Naprawdę nic w niej nie ma skomplikowanego. Niestety jest pełna nielogiczności... Ale jakim sposobem przenoszą się do innego kraju tak szybko? Dlaczego oni zaatakowali te miejsce? Dlaczego do elitarnej jednostki nie trafiają dobrzy żołnierze, tylko świeżaczki? W jaki sposób wojowniczki nie dostawały zapaleń dróg moczowych i innych nieprzyjemnych spraw, choćby pasożytów jeśli nie nosiły w ogóle bielizny? Dlaczego one walczyły w krótkich skórzanych spódniczkach? Dlaczego? Po co? Na pytania autor nie odpowiada.
Jedyny plus to postać Zaana, starego mądrego, przewidującego... i tak dalej. Wzór cnót, ale dało się go lubić. Pozostałych bohaterów nie.
Nie polecam osobom, które nie lubią źle napisanej fabuły.

Achaja to cykl, który da się czytać tylko jeśli wyłączy się myślenie. Jeśli liczysz na książkę wybitną, dobrą, przeciętną to muszę cię rozczarować. Achaja tom II to książka zwyczajnie beznadziejna. Ale dlaczego? Przecież jest wszystko: krwawa polityka, piękne kobiety, proste dialogi, porządni bohaterowie. U Tolkiena się to przecież sprawdziło, tak? To dlaczego u pana...