Chociaż o tej książce napisano już chyba wszystko, tuż po jej lekturze muszę, po prostu muszę dodać kilka słów od siebie. Bo jestem o-c-z-a-r-o-w-a-n-a jej znakomitością.
Po pierwsze- coraz więcej można spotkać książek poruszających temat kobiet w świecie islamskim, ale, jak wynika z moich obserwacji, nieczęsto są one pisane z perspektywy mężczyzny, na dodatek muzułmanina. Raczej są to relacje kobiet, które zetknęły się z tą rzeczywistością i przelewają na papier ogrom swych bolesnych doświadczeń.
Po drugie- dzieło Hosseiniego stanowi znakomite źródło wiedzy na temat życia ludzi, a zwłaszcza kobiet, w ogarniętym konfliktem zbrojnym, a także borykającym się momentami z klęską suszy Afganistanie. Hosseini pisze też o wielu przyziemnych sprawach. O wojnie, która najboleśniej dotyka prostych ludzi. O przemocy, która niszczy życie. O przyjaźni, która je ratuje. O prawie, w którym kobieta nie znaczy nic. O źle pojmowanej religii, która prowadzi do destrukcji. O próbie odbudowy życia po dramatach wojny. O błędach, których nie da się naprawić.

Takie książki otwierają oczy, dają do myślenia. Takie książki pozostają w pamięci na długo. I są potrzebne. Bo uświadamiają, że wojna to nie tylko potyczki żołnierzy, ale także, a może przede wszystkim, olbrzymie tragedie ludności cywilnej. Książki tego typu są potrzebne nie tylko po to, żeby przybliżyć nam ten odległy świat, o którym niewiele wiemy, ale głównie po to, aby nauczyć nas dostrzegać i doceniać to, co mamy. Z wielką przyjemnością sięgnę zatem po "Chłopca z latawcem", który już czeka na półce na swoją kolej.

Chociaż o tej książce napisano już chyba wszystko, tuż po jej lekturze muszę, po prostu muszę dodać kilka słów od siebie. Bo jestem o-c-z-a-r-o-w-a-n-a jej znakomitością.
Po pierwsze- coraz więcej można spotkać książek poruszających temat kobiet w świecie islamskim, ale, jak wynika z moich obserwacji, nieczęsto są one pisane z perspektywy mężczyzny, na dodatek...