To "opasłe tomisko" o intrygującym tytule, jeszcze przed otwarciem już mnie zaciekawiło. Tak naprawdę nie mogłam się doczekać kiedy do niej przysiądę.
Pierwsze wrażenie po przeczytaniu kilkudziesięciu stron niestety nie było tak pozytywne, jak na samym początku. Pamiętam, że pierwsza część Cmentarza zapomnianych książek pt "Cień wiatru", tak mnie zafascynowała, że nie mogłam się od niej oderwać. Żyłam tą książką, przeżywałam ją niesamowicie. W pracy cały czas o niej myślałam. Tymczasem "Gra anioła" z przykrością muszę stwierdzić, że nie zachwyciła mnie aż tak bardzo. Przynajmniej do 250 strony fabuła nie wciąga mnie tak jakbym tego chciała. Oczywiście powieść jest bardzo ciekawa. Jednakże nie dorasta do pięt pierwszej części.

Zdziwiona jestem bardzo humorem jaki prezentuje Zafon w tej powieści. Każda wymiana zdań pomiędzy Głównym bohaterem Davidem a jego asystentką Izabelą sprawia, że pojawia mi się uśmiech na twarzy. Błyskotliwe oraz bardzo ironiczne teksty sprawiają, że książka nabiera charakteru. Ten sposób pisania był nieobecny w pierwszej części. Dlatego tym bardziej jestem zdziwiona, że Zafona stać na coś takiego. Udowadnia tym, że jest niesamowitym pisarzem, z niesamowitym talentem.

Przez większość książki sądziłam, ze jest to ciąg dalszy historii z "Cienia wiatru". A tu lekkie zdziwienie, gdyż okazało się, że David Martin, był w wieku ojca Daniela. Tak więc reasumując, pomimo, że jest to druga część serii Cmentarza zapomnianych książek, to mogłaby uchodzić za tom pierwszy.

Niestety nie podobał mi się koniec książki. Był dla mnie trochę nierzeczywisty. W pierwszej części mieliśmy motyw diabła, wszystko było oczywiście owiane tajemnicą, dosyć mocno mroczne, jednakże w efekcie cała intryga spowodowana była działaniami nie sił nadprzyrodzonych, ale nieszczęśliwą osobą Juliana. Tymczasem "gra anioła" przenosi nas w świat bardzo nierealny.
Podobnie jak wcześniej autor stworzył wspaniały portret Barcelony z 1920 roku. Na uznanie zasługuje nie tylko postać Davida i Izabeli, ale także Andreasa Corelli. Kreacja tych bohaterów - wspaniała!!

To "opasłe tomisko" o intrygującym tytule, jeszcze przed otwarciem już mnie zaciekawiło. Tak naprawdę nie mogłam się doczekać kiedy do niej przysiądę.
Pierwsze wrażenie po przeczytaniu kilkudziesięciu stron niestety nie było tak pozytywne, jak na samym początku. Pamiętam, że pierwsza część Cmentarza zapomnianych książek pt "Cień wiatru", tak mnie zafascynowała, że nie...