Skończyć książkę to jak rozstać się z przyjacielem. Szczególnie, jeśli poświęciło się powieści sporo czasu. Tak właśnie było z "Cieniem wiatru". Zaczęłam czytać jakieś dwa tygodnie temu. Kilka dni przed wyjazdem na wakacje. Potem książka towarzyszyła mi na wyjeździe. A odwiedziłam miasto nie inne, tylko Barcelonę. Do tej pory historia wydawała mi się abstrakcją, ale kiedy poznałam miasto, odnalazłam zaułek na Rambli, plac przy którym mieszkała Nuria i miejsce, gdzie Daniel spotykał się z Beą, wiedziałam, że to historia, która żyje. Zaczęłam pochłaniać ją z zapartym tchem, śledząc losy Daniela, jego przyjaciół i wrogów.
Po przeczytaniu, wysunął się jeden wniosek. To książka o prawdziwych ludziach. O ludziach, którzy poszukiwali szczęścia, a jedyne co ich dopadło to multum nieszczęść. Ludziach, którzy przegrali życie, jednocześnie sprawiając, że historia ich życia chce zawsze być pamiętana, przenosić się z ust do ust i żyć wiecznie.
Zafón genialnie ukazał Barcelonę. Wykreował bohaterów prawdziwych, z prawdziwymi wadami i zaletami. Takich, którzy popełniają błędy, którzy walczą, zabijają i wybaczają. Którzy żyją tak samo jak każdy z nas. Pragną kochać, a tymczasem nienawidzą, pragną cieszyć się każdą chwilą, a tymczasem wypełnia ich strach. Chcą wyjść na światło, ale muszą się ukrywać. Tylko, że nie ma gdzie się ukryć. Pozostaje jedynie w cieniu... w "Cieniu wiatru".

Skończyć książkę to jak rozstać się z przyjacielem. Szczególnie, jeśli poświęciło się powieści sporo czasu. Tak właśnie było z "Cieniem wiatru". Zaczęłam czytać jakieś dwa tygodnie temu. Kilka dni przed wyjazdem na wakacje. Potem książka towarzyszyła mi na wyjeździe. A odwiedziłam miasto nie inne, tylko Barcelonę. Do tej pory historia wydawała mi się abstrakcją, ale kiedy...