Jak ja bym chciał być na miejscu takiego Stanisława Madeja. No może nie do końca, bo po cholerę mi cukrzyca a na dokładkę ciągłe niepowdzenia w miłości? Jednak przedałby mi się taki domek w głuszy, w tak pięknych okolicznościach przyrody. Te trzydzieści tysięcy, które zainkasował Madej, też by mi sie przydało. Wtedy mógłbym robić to co lubię najbardziej, czyli odpoczywać i czytać ksiązki. No, chyba, że znalazłbym trupa i musiał prowadzić śledztwo... A teraz trochę poważniej.
Podchodziłem do tej powieści z takim lekkim przymrużeniem oka. Nie mogłem sobie wyobrazić gatunku, który nazwać można kryminałem chrześcijańskim. Im bardziej zagłębiałem się w treść i misternie skonstruowaną intrygę, tym więcej cieszyłem się, że zdecydowałem się na przeczytanie tej ksiązki. Te wspaniałe okoliczności przyrody, o których wspomniałem wcześniej, pozwoliły mi w tym przypadku na doskonały odpoczynek przy lekturze. To właśnie bardzo przyjemnie opisana przyroda, ale także bohaterowie sprawiali, że od książki nie mogłem się oderwać, a kiedy musiałem już to zrobić, jak najszybciej chciałem wrócić.
Jednak troche też ponarzekam. Były momenty, kiedy nie bardzo mogłem zorientować się czy bohater dalej śni, czy jest już na jawie. Jakoś tak autorowi nie udało się tego w odpowiedni sposób przedstawić i w tych momentach trochę się gubiłem, musiałem wracać ponownie do przeczytanego wcześniej fragmentu, aby lepiej się zorientować. Lekkich "obsuwek" przychodzi mi do głowy jeszcze kilka, ale nie będe o nich pisał bo musiałbym zdradzać treść, co byłoby w przypadku kryminału bardzo nierozsądne. Ahhh, jeszcze to zakończenie książki, jakby autorowi się spieszyło i bardzo chciał już jak najszybciej pożegnać się z czytelnikiem. Ja tak to odczułem, zamknąłem ostatnią stroną z lekkim niedosytem i pewnym niedomówieniem.
Kończąc moją krótką opinię, stwierdzić mogę stanwoczo, że dobrze czytało mi się Puszczyka. W pewnym momencie skojarzyła mi sią ta książka z Domem na Wyrębach Stefana Dardy, choć to dwa różne gatunki. Cały czas po głowie chodzą mi te okoliczności przyrody, stąd może to porównanie.
Było zatem miło, lekko i przyjemnie.
Ocena 4,5/6
Dla niewtajemniczonych: najpierw przeczytajcie Chaszcze.

Jak ja bym chciał być na miejscu takiego Stanisława Madeja. No może nie do końca, bo po cholerę mi cukrzyca a na dokładkę ciągłe niepowdzenia w miłości? Jednak przedałby mi się taki domek w głuszy, w tak pięknych okolicznościach przyrody. Te trzydzieści tysięcy, które zainkasował Madej, też by mi sie przydało. Wtedy mógłbym robić to co lubię najbardziej, czyli odpoczywać i...