Samobójstwo przyrodniego brata narratora staje się impulsem, by spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie, co tak naprawdę było przyczyną targnięcia się tegoż na własne życie, w sytuacji gdy tego konkretnego czynu nie sposób ujmować w kategoriach ani afektywnego posunięcia, ani też finału jakiegoś rozwijającego się niebezpiecznie procesu, jakiegoś tragicznego skumulowania złych emocji. A skoro płaszczyzna psychologicznej analizy nie daje narratorowi wystarczającego obrazu tła, jak i samej istoty tego samobójczego zamachu, ten podejmuje się skonfrontowania aktu samounicestwienia z wszechogarniającym paradygmatem leżącym u podstaw funkcjonowania całej nowożytnej cywilizacji, jak i u podstaw losów jednostkowych każdego z nas, tj. z paradygmatycznym kultem pracy i pracowitości, wysiłku i systematyczności. Ta konfrontacja dokonuje się u Bärfussa przy zastosowaniu tyleż oryginalnej co zaskakującej metodologii prowadzącej go do przeanalizowania dziejów pionierów kolonizujących i odkrywających kontynent australijski, jak również historii "eksterminacji" jednego z gatunków australijskich torbaczy, którego nazwa gatunkowa okazuje się być zarazem przezwiskiem zmarłego brata, nadanym mu jeszcze w dzieciństwie i niejako znaczącym każdy jego krok w dalszych latach jego żywota - owego tytułowego Koali. Przeprowadzona analiza prowadzi do równie zaskakującej co obrana metodologia diagnozy - źródłem ludzkiego nieszczęścia w wymiarze tak jednostkowym, jak i globalnym, źródłem jego niepowodzeń, porażek jest ambicja, która w ostatecznym rachunku staje się także przyczyną zagłady tego wszystkiego i tych wszystkich, którzy wyzbyci, bądź naturalnie pozbawieni są ambicjonalnego nastawienia do życia i otaczającej rzeczywistości. Ambicja determinująca i podporządkowująca całokształt ludzkiego życia, całą ziemską egzystencję człowieka,ten narzucony mu przez samego siebie wyznacznik jego dążeń, starań i celów staje się jego przekleństwem. Na kształt "syzyfowej pracy" nie daje mu poczucia spełnienia, ukojenia, nie gasi tlącego się w ludzkim wnętrzu strachu przed tym co nieokiełznane, nieznane, mroczne, przed śmiercią zwłaszcza. Mając być remedium na egzystencjalne lęki, w tym na lęk przed nicością, staje się jednak ambicja dla człowieka ciężarem obezwładniającym, niszczącym skuteczność wszelkich działań i posunięć, które tym samym stają się bezproduktywne, tak jak bezproduktywna okazała się nakreślona sugestywnie przez narratora wyprawa niejakiego Barralier'a. Ale odrzucenie przez człowieka ambicji staje się każdorazowo czymś na kształt naruszenia niepisanego, a głęboko zakorzenionego w jego świadomości tabu. Skutkując zewnętrznym ostracyzmem niepokornej, nieprzystosowanej jednostki, prowadzi nieuchronnie do jej wewnętrznej banicji, wypala na jej żywocie trwałe znamię naznaczenia jako zbytecznej, niepotrzebnej, bo oponującej przecież wobec "jedynej" słusznej zasadzie egzystencji, jaką afirmuje i respektuje społeczeństwo, kultura i cywilizacja. W rezultacie prowadzi do tak, czy inaczej rozumianej eksterminacji i w tym sensie faktycznie nie ma większej różnicy między samobójczą śmiercią wyalienowanej jednostki a wyniszczeniem niemal całej populacji gatunku australijskiego torbacza. Schemat, w oparciu o który odbywa się jedno jak i drugie unicestwienie jest zasadniczo tożsamy. A zatem ludzka ambicja nie daje w żadnej mierze poczucia wyzwolenia, nie stanowi ratunku przed daremnością trudów egzystencji. Z kolei jej zarzucenie - oparcie się na przeciwstawnej jej krańcowo postawie "lenistwa" prowadzi natomiast do eliminacji bytu "zbytecznego" bo nieproduktywnego.I choć lenistwo może dać poczucie ulgi, bezpieczeństwa, wolności przed lękiem, bo "przecież nic nie muszę", to bezwzględnie zostanie przezwyciężone przez społeczeństwo, które upomni się o swoje, upomni się o pokłon i hołd, jaki bezwarunkowo ma być składany na ołtarzu pracy i pilności, poświęcenia i znoju. A kto odmówi, ten... Czy samobójstwo Koali to tryumf nad społeczeństwem, czy jednak porażka outsidera? Czy akt samounicestwienia to ucieczka - czy przeciwnie - rezultat walki podjętej przez niepokorną jednostkę i zwycięstwa jej konsekwencji i determinacji? Czy też może jest to wyrafinowana forma eliminacji niepokornego, która dokonuje się ręką samej ofiary, gdy ta odmawia spełnienia oczekiwań, jakie wobec niej żywi społeczeństwo? Swoista egzekucja, gdzie kategorie pojęciowe "zwycięstwa" i "klęski" nie mają racji bytu, są nieadekwatne. Diagnoza serwowana przez Autora tej niezwykle frapującej powieści nie jest pełna, nie daje On odpowiedzi na wszystkie pytania, które wynurzają się z jego wywodów, być może on sam ich nie zna albo boi się ich sformatowania do postaci klarownych i być może banalnych, a przez to okrutnych tez. Dwubiegunowość położonych na szali postaw: "ambicja - pasywność (lenistwo)" nie znajduje tu swojego wystarczającego odważnika. Sam narrator mówi, iż wraca do pracy, ale brzmi to przewrotnie, a przynajmniej dwuznacznie. Ostatecznie nie ujawnia on drogowskazu, którym moglibyśmy się orientować, zyskując pewność że podążamy w przekonującym, pewnym kierunku... Lektura tej książki, choć pasjonująca, z pewnością nie jest łatwa. Przypomina ona zgłębianie tajemnic zapisanych w Księdze Mądrości, utrwalonych w obcym dla nas dotychczas języku, którego podstawowy zasób słów i zasady gramatyki raptem co opanowaliśmy. Stąd też jedno dla mnie jest pewne - do lektury "Koali" Bärfussa niewątpliwie jeszcze powrócę i to nie raz. Gorąco polecam!

Samobójstwo przyrodniego brata narratora staje się impulsem, by spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie, co tak naprawdę było przyczyną targnięcia się tegoż na własne życie, w sytuacji gdy tego konkretnego czynu nie sposób ujmować w kategoriach ani afektywnego posunięcia, ani też finału jakiegoś rozwijającego się niebezpiecznie procesu, jakiegoś tragicznego skumulowania...