Pierwszy tom serii „Poszukiwaczka” Arwen Elys Dayton miał potencjał, otrzymaliśmy ciekawie zarysowaną opowieść o szkoleniu, buncie, tajemnicach i ich odkrywaniu. Autorka popełniła kilka błędów, nie każda scena okazała się odpowiednio dopracowana, a niektóre motywy zostały do fabuły wplecione na siłę, ale historię czytało się szybko, a bohaterowie nie irytowali. Wystarczyło jednak kilka kosmetycznych zmian, by utwór zyskał. O tym, czy w ostatecznym rozrachunku będzie to dobry cykl, miała zadecydować jakość kolejnych części serii. Jak w takim razie wypada kontynuacja „Poszukiwaczki” – „Podróżniczka”?

John większość swoich dni spędza pod czujnym okiem Maud, która zajęła się jego szkoleniem. Kobieta ma wobec bohatera własne plany, którymi nie chce się jeszcze z nim podzielić, przynajmniej dopóki protagonista nie podejmie decyzji o całkowitym poświęceniu się jej naukom. John ciągle myśli o Quin, przez co nie może się w pełni skupić na lekcjach. Maud wie, że będzie musiało dojść do konfrontacji bohatera z jego ukochaną, inaczej ten nie wkroczy na odpowiednią ścieżkę.

Tymczasem Quin i Shinobu próbują połączyć ze sobą wszystkie informacje, jakie odkryli w poprzednim tomie. Wiedzą o zbrodniach Poszukiwaczy, teraz tylko muszą je udowodnić i odkryć ich powód. Nie jest to łatwe zadanie, zwłaszcza że po piętach depczą im młodzi nieznajomi, którzy działają na zlecenie jednego z Sędziów. Jak potoczą się losy bohaterów? Co jeszcze odkryją? Kim są Obserwatorzy i czego od nich chcą?

Arwen Elys Dayton nie miała za wysoko zawieszonej poprzeczki. Wystarczyło tylko nieco dopracować swoją opowieść, by stała się lepsza niż pierwszy tom serii. Niestety to zadanie przerosło autorkę. O ile wcześniejsza część okazała się intrygująca i miała kilka plusów, o tyle trudno napisać coś pozytywnego o „Podróżniczce”. Cały problem z tym tomem polega na tym, że niewiele wnosi on do fabuły. Tak naprawdę jedynie kilka rozdziałów, te, które dotyczą Catherine, można nazwać zajmującymi. Inne albo nie posuwają wydarzeń do przodu, albo wprowadzają chaos, albo skupiają się na tym samym – ciągłej ucieczce i potyczkach.

Zazwyczaj starcia oznaczają bardziej intensywne sceny, które fascynują czytelnika. Niestety nie w tym przypadku. Owszem, dzięki nim coś się dzieje, ale powtarzanie w kółko tych samych schematów bardziej nuży niż wzbudza zainteresowanie. Do tego wspomniane potyczki nie posuwają fabuły do przodu, przez co ma się wrażenie, że przez dziewięćdziesiąt procent powieści tak naprawdę nic się nie dzieje. Pierwszy tom miał kilka ciekawych rozwiązań fabularnych, w tym trudno ich szukać.

Gdyby nie wspomnienia Catherine, „Podróżniczka” okazałaby się książką, której nie warto poświęcać uwagi. Te były najciekawsze w całej opowieści, wnosiły coś do niej i ujawniały machinacje antagonistów. Jednak stanowiły zaledwie ułamek całej historii, nie były w stanie nadać jej kolorytu i sprawić, że odbiorca nie będzie nudził się podczas lektury.

Trudno przewidzieć, w jakim kierunku pójdzie autorka w trzecim tomie opowieści. Pierwszy, jak już pisałam, miał potencjał, jednak drugi jest go pozbawiony, niełatwo więc orzec, jak potoczy się historia. Finały bywają zazwyczaj wciągające, ale trudno wykrzesać z siebie choćby iskierkę zainteresowania, gdy druga część jest sporym rozczarowaniem. Tutaj tak naprawdę nic się nie dzieje, bohaterowie stoją w miejscu i nie podejmują żadnych konkretnych działań. Quin z silnej i wiedzącej czego chce dziewczyny zamienia się w zagubioną we mgle postać. Trudno komuś kibicować, skoro działania protagonistów nie wywołują w czytelniku żadnych emocji.

Niestety „Podróżniczka” nie zachwyca. Mam jeszcze nadzieję, że może finał serii zmieni coś w ostatecznej ocenie cyklu, obawiam się jednak, iż Arwen Elys Dayton nie poradziła sobie z zakończeniem. Istnieje szansa na to, że zadziwi nas w trzeciej części i to właśnie na niej najbardziej się skupiła, drugi tom traktując jako pomost pomiędzy pierwszym i trzecim. Ale czy rzeczywiście tak będzie?

Monika Doerre